tag:blogger.com,1999:blog-76843347438184901062024-03-13T17:00:52.982+02:00ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣ (ΠΟΙΗΣΗ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ)ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.comBlogger116125tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-41214117615892404192024-03-11T10:22:00.000+02:002024-03-11T10:22:23.870+02:001984: Η δυστοπία του Τζωρτζ Όργουελ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRwDJsTizpRgaPtwZh8dsJeIhdxe28Ozy_aOgbibGODy04Y964OYxRmR0CLmlrfKtHESowAVjfmlmhJeNGinsQAh4TSK_XRMdubzV3KB3IYFOhRck9d9CoFO_Lm2RpZZqtJ-gzw3ypWZ311vffT9riXZcAn6LfYKIhY3DLtn_CD2X5GtArHjvX8Nqhp8Xn/s600/1984%20%CE%97%20%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CE%B6%CF%89%CF%81%CF%84%CE%B6%20%CE%8C%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="397" data-original-width="600" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRwDJsTizpRgaPtwZh8dsJeIhdxe28Ozy_aOgbibGODy04Y964OYxRmR0CLmlrfKtHESowAVjfmlmhJeNGinsQAh4TSK_XRMdubzV3KB3IYFOhRck9d9CoFO_Lm2RpZZqtJ-gzw3ypWZ311vffT9riXZcAn6LfYKIhY3DLtn_CD2X5GtArHjvX8Nqhp8Xn/w640-h424/1984%20%CE%97%20%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%A4%CE%B6%CF%89%CF%81%CF%84%CE%B6%20%CE%8C%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%B5%CE%BB.jpg" width="640" /></a></div><span style="font-family: arial; font-size: large;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: arial; font-size: large;">Αγαπημένο
θέμα των συγγραφέων οι ουτοπίες και οι
δυστοπίες. Οι πρώτες, σαν κοινωνίες,
ευκτέες μεν, πλην όμως ιδεατές και
συνεπώς μη δυνάμενες να πραγματοποιηθούν
(ου + τόπος). Οι δεύτερες, με τη σειρά
τους, χαλεπές και αδυσώπητες, να
διατυπώνονται, αντίθετα με τις
προηγούμενες, μάλλον σαν δυσοίωνη
πρόβλεψη και προειδοποίηση.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"> Πολλές
</span><span style="font-weight: normal;">οι μορφές της
δυστοπίας που συνέλαβαν κατά καιρούς
οι </span><span style="font-weight: normal;">διάφοροι</span><span style="font-weight: normal;">
συγγραφείς. Τόσες, όσοι και οι φόβοι που
κατατρύχουν την ανθρωπότητα, σχετικά
με τους πιθανούς τρόπους επιβολής μιας
ολοκληρωτικής εξουσίας. </span><span style="font-weight: normal;">Ο
απόλυτος προγραμματισμός, ο γενετικός
έλεγχος, η χρήση – νόμιμη -</span><span lang="en-US"><span style="font-weight: normal;">
</span></span><span style="font-weight: normal;">των ναρκωτικών
ουσιών, η απαξίωση ή και δαιμονοποίηση
της πνευματικής ανάπτυξης με ταυτόχρονη
προώθηση αφελών ή και άσχημων - έως
εμετικών – θεαμάτων και ακουσμάτων. Η
έντεχνα επιδιωκόμενη παραίτηση του
πολίτη από το κάθε τι, αρκεί να μπορεί
να διατηρεί ένα ελάχιστο όριο ηρεμίας
και ασφάλειας. Η ανασφάλεια η ίδια, που
επιτυγχάνεται μέσα από τη μονιμοποίηση
του τρόμου…Για να σταθούμε σε μερικούς
απ΄ αυτούς.</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Έτσι
λοιπόν πολλά βιβλία γράφτηκαν. Πολλές
θεωρίες και υποθέσεις αναπτύχθηκαν,
παίρνοντας με τον καιρό ποικίλες
παραλλαγές και προεκτάσεις. Απόψεις
και κρίσεις εκφράστηκαν. Γνώμες
διατυπώθηκαν. Μια, όμως, ξεχώρισε εμφατικά
μέσα σ΄ όλες αυτές τις δυστοπίες. Αυτή
του Τζωρτζ Όργουελ. Σε τέτοιο βαθμό,
μάλιστα, ώστε έφτασε να θεωρείται ως ο
ορισμός της λέξης. Κάπως έτσι καταλήξαμε
να αποδίδουμε σε μια απευκτέα κοινων</span><span style="font-weight: normal;">ι</span><span style="font-weight: normal;">κή
δομή, τον προσδιορισμό “Οργουελική”.</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Τ</span><span style="font-weight: normal;">ι</span><span style="font-weight: normal;">
ήταν όμως αυτό που έκανε το έργο του
συγκεκριμένου συγγραφέα να ξεχωρίσει;
Ποι</span><span style="font-weight: normal;">ο</span><span style="font-weight: normal;">
ήταν εκείνο το καίριο στοιχείο, που το
διαφοροποιούσε από τ΄ άλλα και μάλιστα
σε τέτοιο βαθμό;</span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:</span></span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Οπωσδήποτε
βρίσκουμε κι εδώ πολλά – ή και τα
περισσότερα – από τα στοιχεία που
αναφέραμε παραπάνω. Υπάρχου</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ν</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">,
όμως, κι άλλα. </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Κ</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ατ΄
αρχάς, </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">η</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
κοινωνία του </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Όργουελ</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
είναι άσχημη στην εξωτερική της εμφάνιση.
Κυριαρχεί το άκομψο, το ογκώδες, το
ομοιόμορφο. Ίδια τα κτίρια. Ίδιες οι
στολές. Ίδιες οι συμπεριφορές. Ακόμη
και τα πρόσωπα φαίνονται να είναι σαν
βγαλμένα από ένα καλούπι. Επί πλέον
απουσιάζει οτιδήποτε θα μπορούσε να
θεωρηθεί όμορφο, καλαίσθητο, εκλεπτυσμένο.
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Η</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
σημασία, </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">όμως,</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
της ασχήμιας στην όποια επιβολή είναι
τεράστια. </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Αρκεί
και μόνο που χαμηλώνεις το βλέμμα.</span></span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Επί
πλέον, </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">η</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
κοινωνία του </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Όργουελ</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
είναι και φτωχή. Τα απλούστερα αγαθά
σπανίζουν ή δεν υπάρχουν. Και όχι για
να </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">αποφευχθεί</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
η πολυτέλεια των περιττών αντικειμένων,
αλλά για να </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">επιτευχθεί</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
η ένδεια</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">και
συνεπώς η απόλυτη εξάρτηση. Φυσικά, θα
ήταν ίσως περιττό να αναφέρουμε ότι
βιβλία δεν υπάρχουν. </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Ε</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ίναι
απαγορευμένα, για ευνόητους λόγους.</span></span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Εκείνο
παρ΄ όλα αυτά που υπάρχει, και μάλιστα
σε αφθονία, είναι οι οθόνες. Πανταχού
παρούσες </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">και
μάλιστα </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">υποχρεωτικές
σ΄ όλους τους χώρους - </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">και
στις κατοικίες -</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">,
πολλές φορές τεράστιες και πάντοτε
αμφίδρομες (πομποί και δέκτες). Οι
“κατάσκοποι” και </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">οι
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">“αστυνόμοι”
του συστήματος.</span></span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> Σε
μια τέτοια ζοφερή πραγματικότητα,
βέβαια, ο εξοντωτικός έλεγχος είναι,
ούτως ή άλλως, αναμενόμενος. Εκείνο που
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">αναδεικνύεται
εδώ είναι η πρωτοτυπία του ελέγχου.
Αυτή, μάλιστα, καθίσταται εμφανέστατη
και καταδεικνύεται με κρυστάλλινη
καθαρότητα, αν προχωρήσουμε στην πιο
“εσωτερική” οργάνωση αυτής της
κοινωνίας. </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Η
προπαγάνδα έχει ε</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">δώ
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">τον
κύριο λόγο. Η</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ι</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">στορία
διαρκώς ξαναγράφεται. Οι νικητές
αλλάζουν. Οι σύμμαχοι το ίδιο. Οι προδότες
και οι ήρωες, καθημερινά, εναλλάσσουν
ρόλους. </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Γ</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">εγονότα
ακυρώνονται, ενώ άλλα εφευρίσκονται.
Κάτι γνωρίζεις ότι έχει συμβεί, όσο το
θυμάσαι. Μη θυμάσαι λοιπόν κι αυτό
εξαφανίζεται. Πού αλλού υπάρχει το
συμβάν πέρα απ΄ τη μνήμη;</span></span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Εδώ
πλέον εισερχόμαστε, δειλά δειλά, στα
πιο επικίνδυνα μονοπάτια του ολοκληρωτισμού.
Στα άδυτά του. Στην ανθρώπινη ψυχή. Αυτή
είναι ο στόχος. Δεν αρκεί να υπακούσει,
να υποταχθεί. Πρέπει να συνταχθεί, να
ενθουσιαστεί, να αγαπήσει. Κι επειδή το
συναίσθημα προσωποποιείται, υπάρχει ο
“Μεγάλος Αδελφός”. Σ΄ αυτόν πρέπει να
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">απ</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ευθύνετα</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ι</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
κάθε ευχαριστία, ευλογία </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">και</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
λατρεία. Αυτόν </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">μόνο
αξίζει </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
ν΄ αγαπήσεις όσο ζεις </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">και
αυτό σου επιβάλλεται</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">.
Αυτή είναι και η τέλεια υποδούλωση. Να
μη διατηρείς ούτε καν το προνόμιο του
θανάτου με την ψυχή να διαφωνεί. Μόνο
αφού αυτή </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">αλωθεί</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">,
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
με το ν’ αγαπήσει το δυνάστη της, </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ο
θάνατος είναι θεμιτός. Γι΄ αυτό και τα
βασανιστήρια, κυρίως ψυχολογικά, έχουν
σαν </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">αποκορύφωμα</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
ένα μαρτύριο, διαφορετικό για τον καθένα,
που αντιπροσωπεύει το χειρότερο εφιάλτη
του.</span></span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;"> Ένα
ακόμη, όμως, μέσον ελέγχου είναι και η
γλώσσα και συγκεκριμένα η αποδόμησή
της. Αφού η γλώσσα είναι ο κόσμος και οι
λέξεις οι έννοιες που τον δομούν,
γκρεμίζοντάς τα, καταστρέφουμε τον
κόσμο μέσα στο νου. Κάτι που δεν εκφράζεται,
γιατί δεν του αντιστοιχεί κάποια λέξη,
είναι πια θέμα χρόνου να ξεχαστεί και
ως οντότητα. Επιπλέον, η λεξιπενία
δημιουργεί αδυναμία έκφρασης των λεπτών
νοηματικών αποχρώσεων, με αποτέλεσμα
τη νοητική σύγχυση και εν τέλει την
πνευματική δυσπραγία. Αδειάζουμε λοιπόν
το μυαλό. Κι αυτό που αδειάζεις, μπορείς
πολύ εύκολα να το γεμίσεις με ότι
επιθυμείς.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;"> Ο
Τζωρτζ Όργουελ, αναμφίβολα, εμπνεύστηκε
την απόλυτη δυστοπία. Κι ο χαρακτηρισμός
“απόλυτη” οφείλεται όχι μόνο στα
απύθμενα βάθη στα οποία αυτή διείσδυσε,
αλλά και στις νοητικές και νοηματικές
προεκτάσεις που κατέκτησε, βαδίζοντας
στο χρόνο. Το έργο αυτό φαίνεται να είναι
πάντοτε επίκαιρο. Ο “Μεγάλος Αδελφός”
βρίσκεται ακόμη ανάμεσά μας - σήμερα
ίσως περισσότερο παρά ποτέ -, παραμονεύει
πίσω από κάθε γωνία και άλλοτε μας κουνά
αυστηρά το δάχτυλο, ενώ άλλοτε μας
κλείνει πονηρά το μάτι. Η δύναμη είναι
γλυκιά. Εσύ τον αγαπάς τον “Μεγάλο
Αδελφό”;</span></p><p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: large;">(Κώστας Μπούζας: 2023)</span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-33848476429105295412024-01-19T18:52:00.000+02:002024-01-19T18:52:10.010+02:00Βήματα αγάπης<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQPTosYDgpwXTEAsuvRZZK1zH4X5BGbohLS_o8-b8fAX3RMBxj3SPqaz4H5VPv3DYkH9UG7y06n9l39CwQ0AnL02SdNeoSKpGP7Z6d9rAYFSpGeLahcYYyApWrGFYd8Ykmfxc6hduz6j6Gx1s_kvej_cd1lBteOGAu3MWP510DMMSek-PL8p5NJtlth9-b/s599/%CE%92%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%20%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="397" data-original-width="599" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQPTosYDgpwXTEAsuvRZZK1zH4X5BGbohLS_o8-b8fAX3RMBxj3SPqaz4H5VPv3DYkH9UG7y06n9l39CwQ0AnL02SdNeoSKpGP7Z6d9rAYFSpGeLahcYYyApWrGFYd8Ykmfxc6hduz6j6Gx1s_kvej_cd1lBteOGAu3MWP510DMMSek-PL8p5NJtlth9-b/w640-h424/%CE%92%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1%20%20%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%82.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p align="justify">
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Περπατούσε,
όπως κάθε μέρα, στον ίδιο δρόμο κι
ένοιωθε, όπως πάντα, πολύ κουρασμένη. Η
ανάσα της έβγαινε κοφτή, λαχανιασμένη
κι ο ιδρώτας έλουζε το πυρωμένο μέτωπό
της. Πότε πότε, σταματούσε για λίγα λεπτά
κι έπειτα, ανασηκώνοντας το γερμένο της
κορμί, λες και προσπαθούσε να στραγγίσει
όση δύναμη της απέμενε, συνέχιζε. Το
χέρι της μόνο το δεξί, κάποιες στιγμές,
το αισθανόταν να παραλύει και να μην
την υπακούει. Άλλαζε, τότε, και κρατούσε
το παιδί με τ’ αριστερό.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Πέρασαν
χρόνια - πόσα αλήθεια; - από τότε που
είχε ανακαλύψει το πρόβλημα. Ήταν μικρό
τότε, μόλις τριών χρονών, και τώρα έφηβος.
Οι γιατροί είχαν διαγνώσει κάποια
νευρολογική πάθηση, δεν κατάλαβε πολλά.
Αλλά ένας λόγος τους ήταν αυτός που
έμεινε χαραγμένος από τότε στη μνήμη
της: Θεραπεία δεν υπήρχε. Θα έπρεπε να
μάθει να ζει με το πρόβλημα. Θα χρειαζόταν,
βέβαια, συνεχής παρακολούθηση της
κατάστασής του, καθώς και θεραπείες που
θα γίνονταν ανάλογα με την πορεία της
ασθένειας. Τα έξοδα πολλά, μα με χίλιες
δυο στερήσεις, που αφορούσαν πάντοτε
μόνο τον εαυτό της, κατόρθωνε και τα
έβγαζε πέρα. Υπήρχαν, βέβαια, και λίγα
χρήματα που της είχε αφήσει ο άντρας
της. Εκείνο όμως που την τσάκιζε ήταν
ότι το παιδί, που ήταν και πολύ εύσωμο,
δεν μπορούσε να περπατήσει μόνο του,
χωρίς κάποιος να το στηρίζει. Έτσι, αυτή
είχε γίνει το στήριγμά του. Κι ήταν τόσο
λεπτή και μικροκαμωμένη.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Έμεινε
από πολύ νέα χήρα. Τρία χρόνια ύστερα
από τον γάμο και δύο από τότε που είχε
γίνει μητέρα. Λίγο πιο ύστερα έμελλε να
ξεσπάσει η θύελλα που της αναστάτωσε
τη ζωή. Στην αρχή αρνήθηκε να το πιστέψει.
Απέρριψε κάθε ενδεχόμενο αρρώστιας.
Θα ήταν, μάλλον, ο τρόπος περπατήματος.
Άλλωστε, πόσα και πόσα παιδιά δεν αργούν
να βαδίσουν σωστά. Σιγά σιγά, όμως, το
πρόβλημα άρχισε να φαίνεται καθαρά,
τόσο που να μην μπορεί πια να κρύβεται
από τον ίδιο της τον εαυτό. Τότε αντέδρασε
με οργή που στρεφόταν κατά πάντων: των
γιατρών που έφεραν αυτόν τον εφιάλτη
στη ζωή της, των τυχαίων περαστικών που
βάδιζαν τόσο ανάλαφροι και με σίγουρα,
σταθερά βήματα, του Θεού γιατί φέρθηκε
τόσο σκληρά σ’ αυτήν και στο παιδί της,
του εαυτού της του ίδιου για τις σκέψεις
αυτές, για τις οποίες μετάνιωνε την
αμέσως επόμενη στιγμή. Και τότε ο θυμός
της γινόταν παράπονο βαθύ που της έσφιγγε
τα σωθικά, ώσπου στο τέλος ερχόταν το
κλάμα σαν βάλσαμο, ν’ ανακουφίσει, έστω
προσωρινά, την κουρασμένη της καρδιά.
Τις στιγμές αυτές ήταν που την κυρίευε
η ελπίδα. Όχι, δεν μπορεί να μην υπάρχει
γιατρειά. Ίσως να μην την γνωρίζουν οι
δικοί της γιατροί, μα ίσως κάπου, κάποιος
να έχει ανακαλύψει κάτι. Εξάλλου, πόσα
και πόσα νέα φάρμακα δεν ανακοινώνονται
κάθε λίγο και λιγάκι… Στο τέλος αποδέχτηκε
τη σκληρή πραγματικότητα.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">
Έβαλε, τότε, μοναχά έναν σκοπό στη ζωή
της. Τη φροντίδα του παιδιού. Με γνώμονα
αυτήν, καθιέρωσε το ημερήσιο πρόγραμμά
της. Το πρωί δουλειά, όταν αυτό απουσίαζε
στο ειδικό σχολείο και από το μεσημέρι
και μετά ένας Γολγοθάς. Όχι, δεν γόγγυζε
πια, αλλά να, ήταν εκείνο το βάρος του
που όσο περνούσε ο καιρός μεγάλωνε.
Αναλογιζόταν για πόσο ακόμα θα μπορούσε
να τα βγάζει πέρα. Και έσφιγγε τα δόντια
και μπορούσε.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">
Ήταν τότε που άλλαξε η ζωή της. Έκλεισε
την πόρτα της σε όλους. Δεν ήθελε τον
οίκτο τους. Παραιτήθηκε κι από κάθε τι
που αφορούσε τον εαυτό της. Κι ήταν
όμορφη. Μάτια γαλανά, δύο μικρές βαθιές
λίμνες όπως έλεγε και ο άντρας της. Τα
πλούσια, ξανθά μαλλιά της έπεφταν σαν
χείμαρρος στους ώμους της. Το πρόσωπό
της, με τα λεπτά χαρακτηριστικά του,
κομψοτέχνημα σωστό. Λόγια δικά του όλα…
Κι έφυγε τόσο νωρίς. Δεν τον πρόλαβε η
θύελλα. Κι αυτή βρέθηκε να την αντιμετωπίζει
μόνη της. Κι άφησε τον εαυτό της. Σιγά
σιγά, τα μάτια της σκοτείνιασαν από τις
έγνοιες. Τα μαλλιά της γκρίζαραν από
την κούραση. Τα χαρακτηριστικά της
τραβήχτηκαν από το κλάμα – έκλαιγε
πάντοτε κρυφά. Το κορμί της, άλλοτε
καλοκαμωμένο, έγειρε από το βάρος.</span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span><span style="font-family: inherit; font-size: x-large; text-align: left;"> </span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Από
τον ίδιο δρόμο πήγαινε καθημερινά στη
δουλειά. Τώρα όμως κατευθυνόταν προς
το φυσιοθεραπευτήριο, μαζί με το παιδί.
Το ίδιο έκανε και άλλη μία φορά την
εβδομάδα, κρατώντας το πάντα. Δυστυχώς
το κινητικό του πρόβλημα αφορούσε όλο
του το σώμα και συνεπώς και τα χέρια.
Έτσι δεν του ήταν δυνατόν να στηριχτεί
μόνο του στο μπαστούνι, που χρησιμοποιούσε
βοηθητικά όταν ήθελε να μετακινηθεί.
Παράλληλα έπρεπε πάντα κάποιος να το
βοηθάει. Έτσι αυτή αναπλήρωνε όση δύναμη
του έλειπε. Ένοιωθε, παρ’ όλα αυτά, ότι
δεν θα ήταν ικανή γι’ αυτό για πολύ
ακόμη. Επειδή αυτό ήταν κάτι που το είχε
προβλέψει, είχε κάνει κάποιες οικονομίες
με σκληρή δουλειά και ήλπιζε, σε λίγο
καιρό, να μπορέσει να αγοράσει ένα μικρό
μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Ως τότε,
όμως, θα συνέχιζε η ίδια κατάσταση, όποτε
έπρεπε να μετακινηθούν για τη φυσιοθεραπεία,
τον γιατρό, το διαγνωστικό κέντρο, ακόμη
και για την απαραίτητη για τη διάθεσή
του βόλτα. Για αναπηρικό καρότσι, βέβαια,
ούτε λόγος. Ήταν σχεδόν αδύνατη η
χρησιμοποίησή του, με τις συνθήκες
παρκαρίσματος που επικρατούσαν στην
πόλη, και ειδικά στους δρόμους που είχαν
κάθε φορά να διανύσουν.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Σταμάτησε
για λίγο στη στροφή, εκεί που άρχιζε η
μικρή ανηφόρα, για να πάρει μια ανάσα.
Πρόσεξε τους περαστικούς κι ανίχνευσε
στα βλέμματά τους κούραση, άγχος, σε
μερικούς ακόμη κι απόγνωση. Ούτε αυτοί
είναι ευτυχισμένοι, σκέφτηκε. Και τους
συμπόνεσε. Είχε συνειδητοποιήσει, από
καιρό τώρα, ότι το πρόβλημα που αντιμετώπιζε
την είχε ευαισθητοποιήσει απέναντι
στον ανθρώπινο πόνο. Ύστερα, μόνη καθώς
ήταν, είχε την ανάγκη να αναζητά στα
μάτια των ανθρώπων την ψυχή τους και να
τους αισθάνεται έτσι συνοδοιπόρους.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Βαδίζουμε
σε παράλληλους δρόμους, σκέφτηκε. Ο
καθένας, σ’ αυτήν τη ζωή, οφείλει να
επιτελέσει τον προσωπικό του άθλο. Για
άλλον είναι η φτώχεια, για άλλον η
μοναξιά, για το παιδί μου η αρρώστια,
για μένα η φροντίδα του. Ίσως γι’ αυτό
να ερχόμαστε εδώ. Μπορεί αυτό να ‘ναι
τελικά το νόημα. Τι αξίζει εξ άλλου μια
ζωή χωρίς κάποιο πάλεμα, έναν αγώνα,
έστω και κάποια ήττα; Και γι’ αυτήν
ακόμη προηγήθηκε μια μάχη. Κι αυτή άθλος
είναι. Κι ύστερα, πάντα υπάρχει η επόμενη
μέρα. Ίσως αυτή να κρύβει μια έκπληξη.
Εξ άλλου στη ζωή όλα πάνε διπλά. Δεν
μπορεί το δάκρυ, κάποια στιγμή, να μην
το διαδέχεται το χαμόγελο.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Κοίταξε
ξανά γύρω της με αγάπη. Και συμπόνεσε
όλα αυτά τα κουρασμένα πρόσωπα. Και
χάρηκε μέσα απ’ την ψυχή της για τα
χαμογελαστά. Πόσο θα ήθελε να μιλήσει
σε όλους, σε έναν προς έναν. Να πει δυο
λόγια παρηγοριάς κι ελπίδας στους
πρώτους, μια κουβέντα χαρούμενη στους
δεύτερους. Όχι, δεν είμαι μόνη, σκέφτηκε.
Είμαστε όλοι μαζί. Πιθανώς, ακόμη, να
μην το αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι,
είναι όμως στο χέρι μας να το ανακαλύψουμε.
Κι αυτό θα γίνει αν βιώσει, ο καθένας
μας συνειδητά, το πρόβλημά του, παρατηρώντας
ταυτόχρονα προσεκτικά και με ενδιαφέρον
τους γύρω του. Και τότε, που ξέρεις, ίσως
αρχίσουμε να δίνουμε κουράγιο ο ένας
στον άλλο. Μπορεί, ακόμη, και να κατορθώσουμε
να αλληλοβοηθηθούμε.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Τότε
πρόσεξε εκείνον τον άνθρωπο. Δεν άργησε
να καταλάβει. Απ’ τη μια τα μαύρα γυαλιά,
από την άλλη το μπαστούνι στο χέρι κι
ας ήταν τόσο νέος. Στεκόταν μπροστά στη
διάβαση της λεωφόρου. Για μια στιγμή
της έδωσε την εντύπωση ότι δίσταζε. Το
λεπτοκαμωμένο του κορμί φάνηκε να
ταλαντεύεται μπρος πίσω. Ήταν άραγε
έτσι, ή ήθελε έτσι να το δει; Μήπως ζητούσε
μια αφορμή; Δεν κάθισε να το σκεφτεί
περισσότερο. Η αγάπη ξεχείλιζε από μέσα
της, ζητώντας διέξοδο. Φλεγόταν από
αγάπη. Πλησίασε τη διάβαση κρατώντας
πάντα το παιδί και με αποφασιστικότητα
έπιασε το χέρι του τυφλού. Στάθηκε για
λίγα δευτερόλεπτα σφίγγοντάς το απαλά,
με στοργή, κι ύστερα ξεκίνησαν κι οι
τρεις τους να διασχίσουν τον δρόμο.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Καθώς
βάδιζε, μέσα της ξεπήδησε μια παρόρμηση.
Κάτι σαν όνειρο, σαν μύθος προσωπικός.
Να ‘χε, λέει, χέρια μεγάλα, τόσο μεγάλα,
που να μπορεί να αγκαλιάσει όλους, μα
όλους τους ανθρώπους. Να μην αφήσει έξω
κανέναν. Να μην περισσέψει κανείς.</span></p><p align="justify"><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; text-align: left;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">(Κώστας Μπούζας: 2023)</span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-67820213877474681142023-12-18T21:00:00.000+02:002023-12-18T21:26:03.905+02:00Το έθιμο του στολισμένου δέντρου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-BiKLuwxoh_M/WiLrhxsis0I/AAAAAAAAARE/NAJqthlm-7UuyDnImRzZQWUbRSiMqiAAwCLcBGAs/s1600/377b43ac61ba9a8d8244b479e24bb29f--christmas-canvas-christmas-paintings.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="309" data-original-width="236" height="640" src="https://4.bp.blogspot.com/-BiKLuwxoh_M/WiLrhxsis0I/AAAAAAAAARE/NAJqthlm-7UuyDnImRzZQWUbRSiMqiAAwCLcBGAs/s640/377b43ac61ba9a8d8244b479e24bb29f--christmas-canvas-christmas-paintings.jpg" width="488" /></a></div>
<span style="font-size: large;">Σε όλους τους παλαιούς πολιτισμούς, το δέντρο θεωρήθηκε ότι
εκφράζει το σύνολο της φυσικής εκδήλωσης, αφού στην ύπαρξή του συμβάλλουν όλα
τα στοιχεία της φύσης. Έτσι οι ρίζες βυθίζονται στη γη, ο κορμός και τα κλαδιά απλώνονται
στο αέρα φτάνοντας ψηλά, σαν να θέλουν να αγγίξουν τον ουρανό, τρέφεται από το
υπόγειο νερό και φυσικά χρειάζεται απαραίτητα για να ζήσει τον ήλιο, δηλαδή το
πυρ. Παράλληλα οι δακτύλιοί του μετρούν τον χρόνο.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Επόμενο λοιπόν ήταν να ενταχθεί από τους διάφορους αρχαίους
λαούς στο τελετουργικό πολλών εορταστικών εκδηλώσεών τους, αλλά και να θεωρηθεί
ως ιερό σύμβολο στα πλαίσια της θρησκευτικής έκφρασής τους. Χαρακτηριστικά
αναφέρεται η ύπαρξη τόσων «ιερών» δέντρων στην Αρχαία Ελλάδα, όπως η ιερή φηγός
της Δωδώνης, η δάφνη του Απόλλωνα στους Δελφούς και η αγριελιά του Ηρακλέους. Ο
Πλάτων, μάλιστα, περιγράφει τον άνθρωπο σαν δέντρο, του οποίου οι ρίζες
βρίσκονται στον ουρανό και τα κλαδιά στη γη. Το ανεστραμμένο δέντρο βέβαια
χρησιμοποιήθηκε σαν σύμβολο, κατά καιρούς, από διάφορους λαούς, όπως οι Ινδοί,
οι Λάπωνες, και οι ιθαγενείς κάτοικοι της Αυστραλίας, αλλά και θρησκείες, όπως
ο Βουδισμός και το Ισλάμ.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;">Για να ξαναγυρίσουμε στην Αρχαία Ελλάδα, ο στολισμός του
αποτέλεσε έθιμο της Διονυσιακής Λατρείας. Ένα κλαδί αειθαλούς δέντρου -για
παράδειγμα ελιάς- η ειρεσιώνη, στολιζόταν με φρούτα εποχής, μπάλες και κορδέλες
και ήταν σύμβολο «της ωραίας ζωής που θάλλει». Πιστευόταν ότι έπαιρναν από την
ζωντάνια του οι κάτοικοι του σπιτικού. Το έθιμο διατηρήθηκε και στην Ρωμαϊκή
περίοδο, κατά την οποία κρεμούσαν πράσινα στεφάνια έξω από τα σπίτια, αλλά και
στην Βυζαντινή, όταν στόλιζαν φαναράκια με στεφάνια από δάφνες και μυρτιές. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;">Στη νεώτερη εποχή, ξαναβρίσκουμε το δέντρο ως σύμβολο, στην
Γερμανία, το 1600 μ.Χ. Το έθιμο αναβιώνει από τους ξυλοκόπους και σιγά σιγά οι
Γερμανοί αρχίζουν να το στολίζουν κάθε χρόνο, με ημερομηνία έναρξης την γιορτή
του Αγίου Νικολάου. Απ’ αυτούς η συνήθεια διαδόθηκε στην Γαλλία, στην
Αυστροουγγαρία, στο Βέλγιο και στην Αγγλία. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;">Στην σύγχρονη Ελλάδα ήρθε το 1833, με τον Όθωνα και την
Αμαλία, οι οποίοι για πρώτη φορά στόλισαν δέντρο στα Ανάκτορα, σαν σύμβολο των
Χριστουγέννων. Σαν διαδεδομένο όμως λαϊκό έθιμο το βρίσκουμε μετά το 1940. Από
αυτήν την εποχή και ύστερα, ενσωματώνεται στην λαϊκή μας παράδοση και αποτελεί
αναπόσπαστο κομμάτι των εορτών.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;">Και συμβολίζει τον κόσμο ολόκληρο, την Δημιουργία. Την
γέννηση και την αναγέννηση. Την ζωή την ίδια, την οποία μας καλεί να
σεβαστούμε. Και κάθε φως στα κλαδιά του συμβολίζει και μια ψυχή, γι’ αυτό και
συνήθως έχει το σχήμα κεριού. Κι όλα μαζί, καθώς αναβοσβήνουν, μιλούν για το
άλλο φως, το Θείο. Και τα δώρα που κρέμονται στα κλαδιά του, δεν είναι άλλα από
τα δώρα που μας χαρίζει απλόχερα η Δημιουργία, με το κάλλος και την πληρότητά
της. <o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;">Κι έτσι όπως καθόμαστε γύρω από το τραπέζι, που’ ναι γεμάτο
απ’ όλα αυτά που θέλει η παράδοση, πορτοκάλια, δεμένα με κορδέλες, πανέρια με
φρέσκους καρπούς, κάστανα, καρύδια και μήλα, εκεί, στο σαλόνι που’ ναι
στολισμένο με πρασινάδες, μυρτιές, κουμαριές και σκίνα, όπως επίσης επιβάλλει η
παράδοση, το βλέμμα μας όλο και πέφτει στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Και
δεν μπορούμε να μην του αναγνωρίσουμε, πως επάξια κατέχει την θέση στο κέντρο
της γιορτής. Με μια ιστορία τόσων χιλιάδων χρόνων, το δίχως άλλο την δικαιούται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; font-family: "georgia" , "utopia" , "palatino linotype" , "palatino" , serif;"> </span><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; font-family: "georgia" , "utopia" , "palatino linotype" , "palatino" , serif; line-height: 19.09090805053711px;">(K. Mπούζας: ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΑ, 2008)</span></span></div>
</div>
ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-67292523572494552212023-11-07T18:44:00.002+02:002023-11-07T18:44:53.960+02:00Την ώρα που έπεσε η βόμβα (κάπου στον κόσμο)<p><span style="color: #222222; font-family: Arial, sans-serif;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEice4U1SH9klj8Jv9GcBZKAPSHg222P9KpmeDFcJKP7JqgOIM0PrFtBaBzgP7m0coruOLsGqkiCIwuvKXCWB9e8WJ5Zg2Dc9N7PijRVP6DoG7Ak9szj_RVPb7r6uYP9MPr_J3bCXmQVyvdtZeDuM93BUd4EXEOv69rdtUu9avWY9kyiZ_-OdG5UgBZvXfyM/s643/%CE%A4%CE%B7%CE%BD%20%CF%8E%CF%81%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%AD%CF%80%CE%B5%CF%83%CE%B5%20%CE%B7%20%CE%B2%CF%8C%CE%BC%CE%B2%CE%B1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="449" data-original-width="643" height="446" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEice4U1SH9klj8Jv9GcBZKAPSHg222P9KpmeDFcJKP7JqgOIM0PrFtBaBzgP7m0coruOLsGqkiCIwuvKXCWB9e8WJ5Zg2Dc9N7PijRVP6DoG7Ak9szj_RVPb7r6uYP9MPr_J3bCXmQVyvdtZeDuM93BUd4EXEOv69rdtUu9avWY9kyiZ_-OdG5UgBZvXfyM/w640-h446/%CE%A4%CE%B7%CE%BD%20%CF%8E%CF%81%CE%B1%20%CF%80%CE%BF%CF%85%20%CE%AD%CF%80%CE%B5%CF%83%CE%B5%20%CE%B7%20%CE%B2%CF%8C%CE%BC%CE%B2%CE%B1.png" width="640" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><br /></span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #222222;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Κάποτε τον ονόμασαν φόνο. Άλλοτε ατύχημα. Άλλες φορές πάλι, ανθρωπιστική καταστροφή ή και παράπλευρη απώλεια. Πίσω όμως απ’ όλα αυτά τα προσωπεία, δεν έπαυε να είναι θάνατος. Απόλυτος και αδυσώπητος...</span></span></p><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #222222; direction: ltr; line-height: 18.4px; margin-bottom: 0.25cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Ήταν η ώρα που το υπαίθριο παζάρι ήταν γεμάτο από κόσμο. Πολύχρωμο μελίσσι που πηγαινοερχόταν πέρα - δώθε, ανάμεσα σε ξύλινους πάγκους και σε πάνινες ομπρέλες. Λίγα τα αγαθά κι η φτώχεια είχε περισσέψει. Μαζί της όμως είχε περισσέψει κι η ζωντάνια και η όρεξη για ζωή. Να ‘ταν έτσι η ψυχολογία του λαού, ή μήπως ήταν ένα πείσμα που ορθωνόταν ενάντια στους δίσεκτους καιρούς;</span></p><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #222222; direction: ltr; line-height: 18.4px; margin-bottom: 0.25cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Οι υπαίθριοι έμποροι τραγουδιστά διαλαλούσαν την πραμάτεια τους, σαν ερασιτέχνες ηθοποιοί που συμμετείχαν σε πλανόδιο θίασο. Και οι γυναίκες του λαού, καλοσυνάτες, πρόσχαρες, με το ‘να χέρι να σηκώνουν τη φούστα την μακριά για να μην σέρνεται στην σκόνη και με το άλλο να χειρονομούν μιλώντας ακατάπαυστα. Καθώς τους χάζευες σ’ αυτό το ιδιόρρυθμο θέατρο του δρόμου, το ‘νοιωθες μέσα σου βαθιά. Ήταν κάτι παραπάνω από παζάρι.</span></p><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #222222; direction: ltr; line-height: 18.4px; margin-bottom: 0.25cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Λίγο πιο πέρα τα παιδιά, ντυμένα με κουρέλια και ξυπόλητα, έπαιζαν ανέμελα, άλλα με ένα τόπι αυτοσχέδιο, φτιαγμένο από τυλιγμένα πανιά και άλλα τσουλώντας προς την μεριά της κατηφόρας μια παλιά ξεχαρβαλωμένη σαμπρέλα, που ‘χαν τυχαία ανακαλύψει. Ήταν και μερικά, λιγάκι πιο μικρά αυτά, που κυνηγιόνταν κι έτρεχαν γύρω γύρω γελώντας, καθώς ξεχείλιζε από μέσα τους εκείνη η αβάσταχτη χαρά, που μονάχα απ’ τις ψυχές τις παιδικές άφθονη αναβλύζει.</span></p><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #222222; direction: ltr; line-height: 18.4px; margin-bottom: 0.25cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Και τότε έπεσε η βόμβα...</span></p><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #222222; direction: ltr; line-height: 18.4px; margin-bottom: 0.25cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Μήτε που πρόλαβε κανείς κάτι να δει, μήτε ν’ ακούσει. Ούτε συναγερμός χτύπησε, ούτε σειρήνες. Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά. Ίσως και να ‘ταν καλύτερα έτσι, καθώς ο θάνατος γίνεται αβάσταχτος όταν προαναγγέλλει την άφιξή του. Έτσι κι αλλιώς ελπίδα σωτηρίας δεν υπήρχε. Τα νέα όπλα είχαν τεράστια ισχύ. Εξαφάνιζαν με τη μια γειτονιές ολόκληρες. Και μέσα σ’ αυτές, εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι, από την μια στιγμή στην άλλη γίνονταν ατμός και εκσφενδονίζονταν ψηλά στην ανώτερη ατμόσφαιρα κι ακόμα παρά πέρα. Μαζί και τα όνειρά τους, οι καημοί τους, οι πόθοι, οι ιδέες, τα ιδανικά τους. Όλα βορά σε ένα τέρας, που για τους ανεπιθύμητους δεν εξασφαλίζει πλέον ούτε μνήμα.</span></p><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #222222; direction: ltr; line-height: 18.4px; margin-bottom: 0.25cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Κι όλοι αυτοί, που μέσα στον πόλεμο μεγάλωσαν, να κλαίνε χωρίς δάκρυα και να φωνάζουν με βουβές κραυγές. Κι απεγνωσμένα ν’ αναζητούν μέσα στα ερείπια κάποιον, που δεν διαμελίστηκε ή δεν εξαερώθηκε, για να τον θάψουν. Λες κι αυτό αποτελούσε κάποια νίκη τραγική. Νίκη ενάντια στην λήθη και στην παραγραφή. Για να θυμίζει ότι κάποτε κάτι έγινε εδώ.</span></p><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #222222; direction: ltr; line-height: 18.4px; margin-bottom: 0.25cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Κάποτε έπεσε μια βόμβα...</span></p><p style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; color: #222222; direction: ltr; line-height: 18.4px; margin-bottom: 0.25cm; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span style="background-color: #fff9ee; text-align: left;">(K. Mπούζας: </span><span style="background-color: #fff9ee; text-align: start;">ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΑ, 2008</span><span style="background-color: #fff9ee; text-align: left;">)</span></span></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><br /></span></div>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-20397838147556554332023-09-15T20:46:00.001+03:002023-09-15T20:46:41.564+03:00Αρχαία χρώματα<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEVncnraC9DDqDPuaNBqUuaYlHbwqCpxNOqcI9u6XCJe5oR8B6gLgptvimYHDLU-z6ZxYiReihdpktD2pClRQpXbkcUrGGKnWT-qcVIXEZhFY6PRS64160s9Ss6GpkqUQ9uw13eAhw2FY37v8e4rW7u2Am6lAXCvCbfOPvt40EBKsaIstrs3aOTo-b1SDS/s800/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CF%87%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="800" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEVncnraC9DDqDPuaNBqUuaYlHbwqCpxNOqcI9u6XCJe5oR8B6gLgptvimYHDLU-z6ZxYiReihdpktD2pClRQpXbkcUrGGKnWT-qcVIXEZhFY6PRS64160s9Ss6GpkqUQ9uw13eAhw2FY37v8e4rW7u2Am6lAXCvCbfOPvt40EBKsaIstrs3aOTo-b1SDS/w640-h410/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%B1%20%CF%87%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p align="justify">
<span style="font-family: arial; font-size: medium;">Όταν
ο προϊστορικός άνθρωπος προσπαθούσε
να ανακαλύψει τον κόσμο που τον
περιτριγύριζε, δεν θα μπορούσε να μην
σταθεί και στα χρώματα, φαινόμενο, ούτως
ή άλλως, από τα εντυπωσιακότερα που
συναντούσε στη φύση.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="font-weight: normal;"> Στα
πλαίσια αυτής του της προσπάθειας,
εντόπισε κάποια φυσικά υποδείγματα:
Τον ουρανό, τη θάλασσα, το δάσος, το
χιόνι, το αίμα, τη φωτιά, την καπνιά, τη
στάχτη, το ρόδο, τον κρόκο του αυγού, </span><span style="font-weight: normal;">το
ίον (βιολέτα), το θειάφι, τον χρυσό, τον
άργυρο και τον χαλκό. Με βάση αυτά
καθόρισε και τα κυριότερα χρώματά του:
Το ουρανί, </span><span style="font-weight: normal;">το</span><span style="font-weight: normal;">
γαλάζιο, το πράσινο, </span><span style="font-weight: normal;">το</span><span style="font-weight: normal;">
λευκό, το κόκκινο, το πύρινο, το μαύρο,
το σταχτί, το ρόδινο, το κρόκινο
(πορτοκαλί), το ιώδες (μενεξεδί), το
κίτρινο </span><span style="font-weight: normal;">και</span><span style="font-weight: normal;">
το ασημί. </span><span style="font-weight: normal;">Παράλληλα</span><span style="font-weight: normal;">,</span><span style="font-weight: normal;">
το ουράνιο τόξο και η ανοιξιάτικη
βλάστηση στάθηκαν γι’ αυτ</span><span style="font-weight: normal;">όν</span><span style="font-weight: normal;">
τα πιο αξιόλογα δειγματολόγια χρωμάτων.</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="font-weight: normal;"> Το
θέμα </span><span style="font-weight: normal;">συνέχισε να
απασχολεί τον άνθρωπο και κατά τους
ιστορικούς χρόνους. Οι αρχαίοι</span><span style="font-weight: normal;">
Έλληνες, </span><span style="font-weight: normal;">μάλιστα,
</span><span style="font-weight: normal;">προχώρησαν στην
ουσία, προσπαθώντας να εξετάσουν τη
φύση των χρωμάτων. </span><span style="font-weight: normal;">Συγκεκριμένα
ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) αντιλήφθηκε ότι
υπάρχει χρωματική κλίμακα. Ακόμη
</span><span style="font-weight: normal;">ασχολήθηκε, πέρα
από τα χρώματα που έχουν από τη φύση
τους κάποια αντικείμενα (π.χ. χρυσός,
άργυρος), και με τη χρώση (βαφή) των
σωμάτων, </span><span style="font-weight: normal;">πως
δηλαδή</span><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">είναι
δυνατόν, </span><span style="font-weight: normal;">αυτά να
προσλαμβάνουν εκ των υστέρων </span><span style="font-weight: normal;">κάποιο
</span><span style="font-weight: normal;">χρώμα </span><span style="font-weight: normal;">από
μια ουσία </span><span style="font-weight: normal;">(</span><span style="font-weight: normal;">χρίοντάς
τα μ’ αυτήν, ή </span><span style="font-weight: normal;">εμβαπτίζοντάς
τα μέσα </span><span style="font-weight: normal;">της).
</span><span style="font-weight: normal;">Επίσης μελέτησε
– αντίστροφα - και τον αποχρωματισμό
τους</span><span style="font-weight: normal;">.</span><span style="font-weight: normal;">
Τέλος τον απασχόλησαν και οι διάφορες
μίξεις των χρωμάτων και οι παραγόμενες
έτσι αποχρώσεις. </span><span style="font-weight: normal;">Ο
Αρίσταρχος ο Σάμιος (285-215 π.Χ.), τώρα,
πρόσεξε ότι στο σκοτάδι δεν υπάρχουν
χρώματα, καταλήγοντας έτσι στο συμπέρασμα,
ότι αυτά είναι απόρροια του φωτός
(ανάλογα με τα αντικείμενα στα οποία
αυτό προσπίπτει). </span><span style="font-weight: normal;">Τέλος,
ο Θεόφραστος, μαθητής του Αριστοτέλη,
διερεύνησε κι αυτός το ζήτημα του
αποχρωματισμού.</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="font-weight: normal;"> Χρειάστηκαν
π</span><span style="font-weight: normal;">ερισσότερα από</span><span style="font-weight: normal;">
δύο χιλιάδες χρόνια για να αναλυθεί το
φως, και να ανακαλυφθεί ότι τα χρώματα
της ίριδας (του ουράνιου τόξου) </span><span style="font-weight: normal;">προκύπτουν
απ’ αυτήν ακριβώς την ανάλυση. Ακόμη,
για να προσδιοριστούν τα </span><span style="font-weight: normal;">διαφορετικά
</span><span style="font-weight: normal;">μήκη κύματος των
διαφόρων ακτινοβολιών, που </span><span style="font-weight: normal;">αποτελούν
και την αιτία της οπτικής αίσθησης, από
εμάς, του ενός ή του άλλου χρώματος
αντίστοιχα.</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: arial; font-size: medium;"><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Αν
όλα</span><span style="font-weight: normal;"> αυτά τα
επιστημονικά επιτεύγματα (και πολλά
άλλα σχετικά) είναι – αναντίρρητα- </span><span style="font-weight: normal;">πολύ
σημαντικά,</span><span style="font-weight: normal;"> πόσο
εξίσου αξιόλογες δεν </span><span style="font-weight: normal;">ήταν</span><span style="font-weight: normal;">
και εκείνες οι πρώτες προσπάθειες. Τότε
που ο</span><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">άνθρωπος,
με δέος, </span><span style="font-weight: normal;">προσπαθούσε
να κατανοήσει το περιβάλλον του. Και
προχωρώντας, βήμα βήμα, έμενε έκθαμβος.
Και ονόμαζε ότι έβλεπε γύρω του με μία
λέξη: Κόσμο</span><span style="font-weight: normal;">ς</span><span style="font-weight: normal;">,
που θα πει στολίδι. </span>
</span></p><p align="justify"><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222;"><span style="font-family: arial; font-size: medium;">(Κώστας Μπούζας: 2023)</span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-31877147633154095372023-07-24T10:19:00.003+03:002023-07-24T10:19:41.058+03:00Οκτώ λεπτά (Μια φανταστική ιστορία)<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg29nxXdjBPrKyJKeag5_uomuZIkmhUJOOqLkmnDo8zOoD0BGuBZeE2k06XfdsOLASG3_X0ed1lZ9xG2bFy3n9DfCNJ0CFkbHkfZ8NjU9to_8b3Pa-OmKH1l2_P5mlLM1dYY8u-a5QWXRpGZo9swXskQI8o6su7NMWx8UMWtManYensIROxkmGntguaWgsD/s640/8%20%CE%9B%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AC.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="453" data-original-width="640" height="454" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg29nxXdjBPrKyJKeag5_uomuZIkmhUJOOqLkmnDo8zOoD0BGuBZeE2k06XfdsOLASG3_X0ed1lZ9xG2bFy3n9DfCNJ0CFkbHkfZ8NjU9to_8b3Pa-OmKH1l2_P5mlLM1dYY8u-a5QWXRpGZo9swXskQI8o6su7NMWx8UMWtManYensIROxkmGntguaWgsD/w640-h454/8%20%CE%9B%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AC.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p align="justify">
<span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Το
πόρισμα των επιστημόνων δεν επιδεχόταν
καμία αμφισβήτηση. Εξάλλου είχε προέλθει
από μακροχρόνιες παρατηρήσεις, διεξοδικές
μελέτες, αλλά και επανειλημμένες
επαληθεύσεις και διασταυρώσεις απόψεων.
Και υπήρξε ομοφωνία απ’ όλους. Στις δύο
Ιουλίου, στις δέκα ακριβώς το πρωί, ο
ήλιος επρόκειτο να εκραγεί...</span></span></p>
<p align="justify"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
είδηση ήταν συνταρακτική. Βέβαια η
έκρηξη αστέρων είναι ένα διαρκώς
επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στο σύμπαν.
Εξάλλου για ότι ζει, υπάρχει μια γέννηση
και ένας θάνατος. Δεν θα μπορούσαν να
αποτελούν εξαίρεση τα άστρα. Παρ’ όλα
αυτά όμως, ένα γεγονός που σε άλλες
περιπτώσεις θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί
συνηθισμένο, γίνεται ακόμη και τραγικό
όταν σε πλησιάζει, όταν συμβαίνει σε
σένα. Και το συγκεκριμένο γεγονός θα
συνέβαινε πράγματι πολύ κοντά μας, στην
ίδια την γειτονιά μας. Και δεν υπήρξε
καμία αμφιβολία από την πλευρά των
αστρονόμων, γι’ αυτό που θα γινόταν
αμέσως μετά. Οι πλησιέστεροι τουλάχιστον
πλανήτες, μεταξύ των οποίων και η γη, θα
πυρακτώνονταν από την ασύλληπτα
εκτυφλωτική λάμψη και τα τεράστια ποσά
θερμότητας κι αμέσως μετά θα καταπίνονταν
από την διαστελλόμενη πύρινη μάζα. Εδώ
όμως υπήρχε και το εξής παράδοξο. Είναι
γνωστό ότι το φως, κινούμενο με την
μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα στο σύμπαν,
για να φτάσει απ’ τον ήλιο ως την γη
χρειάζεται οκτώ λεπτά. Αυτό σήμαινε ότι
για οκτώ ολόκληρα λεπτά μετά την έκρηξη,
τα πάντα στον ουρανό θα φαίνονταν
κανονικά. Μονάχα αφού περνούσε αυτό το
χρονικό διάστημα, θα μπορούσαμε ν’
αντικρίσουμε την κοσμική καταστροφή.
Και να πεθάνουμε...</span></span></p>
<p align="justify"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Το
πρωινό της δεύτερης μέρας του Ιουλίου
δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Τα καταστήματα
στον κόσμο ολόκληρο δεν άνοιξαν. Ούτε
και τα γραφεία. Πουθενά δεν φαινόταν να
γίνεται κάποια εργασία. Λες κι επρόκειτο
για κάποια παγκόσμια αργία. Οι δρόμοι
όλων των μεγαλουπόλεων παρέμειναν
έρημοι, χωρίς κίνηση, σαν αρτηρίες δίχως
αίμα. Ποιος θα νοιαζόταν πια να τρέξει,
να κλείσει συμφωνίες, ν’ αγοράσει, να
πουλήσει, να κερδίσει...</span></span></p>
<p align="justify"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Αντίθετα,
από νωρίς είχαν αρχίσει να κάνουν την
εμφάνισή τους στις πλατείες και στα
πάρκα κάποια άλλα άτομα. Ερασιτέχνες
αστρονόμοι με τα τηλεσκόπιά τους,
φωτογράφοι που ήθελαν να τραβήξουν την
καλύτερη φωτογραφία τους, φυσιολάτρες
και οικολόγοι για να συντροφέψουν στις
τελευταίες του στιγμές τον μελλοθάνατο
πλανήτη και τελευταίοι οι ποιητές,
βιώνοντας πιο πολύ απ’ όλους την
υπαρξιακή αγωνία της πνευματικής
δημιουργίας τόσων χιλιάδων χρόνων. Ένα
τελευταίο ποίημα ίσως. Μια προσευχή.
Ποιος ξέρει. Γι’ αυτόν τον λόγο εξάλλου
είχαν παραμείνει κι όλοι οι ναοί ανοιχτοί.
Το ίδιο και τα μουσεία. Για όποιον θα
ήθελε να τους αφιερώσει μια τελευταία
ματιά.</span></span></p>
<p align="justify"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Την
ώρα που το ρολόι έδειξε δέκα, τα πάντα
ξαφνικά σιώπησαν και μια ολόκληρη
ανθρωπότητα φάνηκε να κρατάει την
αναπνοή της. Δευτερόλεπτα μετά, τα πάντα
έδειχναν ίδια κι όμως δεν ήταν. Ο ήλιος
είχε ήδη εκραγεί και ας μην το βλέπαμε
εμείς. Είχαν αρχίσει τα οκτώ πιο
συνταρακτικά λεπτά στην ιστορία του
κόσμου.</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span face="Arial, sans-serif"><span>Τι
μπορεί να κάνει κάποιος σε τόσο λίγο
χρόνο. Να νοσταλγήσει; Να κάνει ένα
τηλεφώνημα σε αγαπημένα πρόσωπα; Να
νοιώσει τύψεις για τα λόγια του, που
πλήγωσαν κάποιο χαμένο φίλο; Να τραγουδήσει
ένα παλιό, αγαπημένο τραγούδι; Να κοιτάξει
για μια φορά ακόμη απ’ την βεράντα την
πόλη του; Να πει ένα τελευταίο σ’ αγαπώ;
Να κλάψει; </span></span>
</span></p>
<p align="justify"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Νοιώθαν
τον χρόνο να κυλάει τόσο γρήγορα. Άλλοι
πάλι είχαν παραλύσει και το κάθε λεπτό
τους φαινόταν αιώνας. Κι όλοι κοιτούσαν
με δέος το φάντασμα του ήλιου στον ουρανό
και μ’ αγωνία περίμεναν το πεπρωμένο.
Δευτερόλεπτα πριν από την συμπλήρωση
των οκτώ λεπτών, επικράτησε και πάλι
εκείνη η απόλυτη σιωπή. Τα νεύρα τέντωσαν
στα πρόσωπα, τα χέρια σφίξαν σε γροθιές,
το αίμα πάγωσε στις φλέβες και τα μάτια,
όσα δεν κλείσαν, γούρλωσαν έντρομα, σαν
να ’ταν έτοιμα να πεταχτούν έξω απ’
τις κόγχες.</span></span></p>
<p align="justify"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
καταστροφή δεν ήρθε ποτέ. Οι επιστήμονες
μίλησαν για έκτακτα και ασυνήθη
αστρονομικά φαινόμενα, που είχαν σαν
αποτέλεσμα την αλλοίωση των δεδομένων,
με συνέπεια την εξαγωγή εσφαλμένων
συμπερασμάτων. Όποια κι αν ήταν η αιτία,
μικρή σημασία είχε. Το υπέροχο ήταν ότι
ο ήλιος δεν είχε εκραγεί. Κι όμως, είχαν
γίνει κάποιες εκρήξεις και μάλιστα
αλυσιδωτές. Ιδεών σε μυαλά. Τύψεων σε
συνειδήσεις. Αισθημάτων σε ψυχές. Κι
ιδανικών λησμονημένων και αρετών. Κι
οδήγησαν σε πράξεις αγάπης, υπέρβασης
και αυτοθυσίας. Το ημερολόγιο έδειχνε
δύο Ιουλίου. Ήταν η μέρα που όλοι μαζί
οι άνθρωποι του πλανήτη έστρεψαν το
κεφάλι τους ψηλά, στον ουρανό...</span></span></p><p align="justify"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></span></p><p align="justify"><span face="Arial, sans-serif"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: large; text-align: left;">(K. Mπούζας: </span><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: large; text-align: start;">ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΑ, 2008</span><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; font-family: Georgia, Utopia, "Palatino Linotype", Palatino, serif; font-size: large; text-align: left;">)</span></span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-75801187408851754952023-06-12T21:30:00.001+03:002023-06-12T21:30:45.160+03:00Αρχαίοι άνεμοι<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy4Lsq_rmzSkyW7P0wRTMgzJdT4emQ0ArdqiF1xcbsBoqxnpSsoerHeU3wuSDGm70icAyWl7r1NCj7dnsJle6yiRLngJ71ncdzz4HryTSpXAfy2rdtIsYQ1mSrR1H8Dva5MOV6TOe6pRTecuuX6KDSN3-QGYISBMClsbBA-b2HlKbW55gMN-6cEEnI1Q/s600/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9%20%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy4Lsq_rmzSkyW7P0wRTMgzJdT4emQ0ArdqiF1xcbsBoqxnpSsoerHeU3wuSDGm70icAyWl7r1NCj7dnsJle6yiRLngJ71ncdzz4HryTSpXAfy2rdtIsYQ1mSrR1H8Dva5MOV6TOe6pRTecuuX6KDSN3-QGYISBMClsbBA-b2HlKbW55gMN-6cEEnI1Q/w640-h426/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9%20%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9.jpg" width="640" /></a></div><p></p><p><br /></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span>Σύμφωνα
με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι
άνεμοι ήταν θεότητες. </span><span>Κατά</span><span>
τον Ησίοδο</span><span>
ήταν οι: Βορέας, Νότος, Ζέφυρος, </span><span>ενώ
ο Όμηρος προσθέτει σ’ αυτούς και τον
Εύρο</span><span>.
Ήταν παιδιά του Αστραίου και της Ηούς
(Αυγής). </span><span>Ταμίας
τ</span><span>ους</span><span>,
διορισμένος από τον Δία, ήταν ο Αίολος,
ο οποίος τους κρατούσε μέσα στον ασκό
του και τους άφηνε με εντολή του </span><span>αρχηγού
των θεών</span><span>.</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"> Στην
Αθήνα, τώρα, στους βόρειους πρόποδες
της Ακρόπολης, στην Πλάκα, σώζεται ένα
αρχαίο οκτάγωνο κτίσμα, πλευράς 3,20
μέτρων και ύψους 12 μέτρων, κατασκευασμένο
από Πεντελικό μάρμαρο, χωρίς κίονες και
με δύο θύρες, μία προς τον Βορρά και μία
προς την Δύση. Η επίσημη ονομασία του
είναι “Ωρολόγιον του Κυρρήστου” και
θεωρείται ότι το ανήγειρε ο Έλληνας
αστρονόμος Ανδρόνικος Κύρρηστος τον
πρώτο αιώνα π.Χ., καθιερώθηκε, όμως, να
ονομάζεται “Αέρηδες”, γιατί στις οκτώ
μετόπες του φαίνονται ανάγλυφοι οι
κύριοι οκτώ άνεμοι, ενώ στην κορυφή του
υπήρχε ορειχάλκινος ανεμοδείκτης.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"> Συγκεκριμένα,
οι άνεμοι εικονίζονται σαν άντρες
φτερωτοί που ίπτανται, οι χειμωνιάτικοι
μέσης ή μεγαλύτερης ηλικίας, με βαριά
ρούχα και μπότες, ενώ αντίθετα οι
καλοκαιρινοί νέοι, με ελαφρά ρούχα,
μερικοί μάλιστα και ξυπόλυτοι. Φέρουν,
μάλιστα, ο καθένας και ένα σύμβολο,
ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του.
Υπάρχουν, τέλος, χαραγμένα και τα ονόματά
τους. Αναλυτικά είναι οι εξής (εντός
παρενθέσεως σημειώνονται και τα κοινά,
νεώτερα ονόματά τους):</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">-
Ο Βόρειος “Βορέας” (“Τραμουντάνα”),
παγωμένος και βουερός, κρατάει ένα
κοχύλι και φυσάει μέσα απ’ αυτό.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">-
Ο Βορειοανατολικός “Καικίας” (“Γραίγος”),
χειμωνιάτικος κι αυτός, κουβαλάει μια
ασπίδα, από την οποία ρίχνει χαλάζι.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">-
Ο Ανατολικός “Απηλιώτης” (“Λεβάντες”),
ευχάριστος Φθινοπωρινός άνεμος, μεταφέρει
καρπούς.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">-
Ο Νοτιοανατολικός “Εύρος” (“Σιρόκος”)
είναι άλλοτε ισχυρός, οπότε προκαλεί
φουρτούνες, και άλλοτε ήπιος, οπότε
προκαλεί υγρασία και καταχνιά. Εικονίζεται
με ταραγμένα ρούχα και κρύβοντας το
πρόσωπό του.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">-
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Ο
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Ν</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ότιος
“Νότος” (“</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Ό</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">στρια”)
φέρνει απαλές συνεχείς βροχές, γι’ αυτό
και είναι ο αγαπημένος των γεωργών.
Φαίνεται να κρατάει ένα αγγείο, το οποίο
αδειάζει ποτίζοντας τη γη.</span></span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">-
Ο </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Ν</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">οτιοδυτικός
“Λιψ”, </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">δηλαδή
ο “Λίβας” </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">(“Γαρμπής”),
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ούριος
και </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">γι’
αυτό</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
αγαπημένος των ναυτικών, σπρώχνει ένα
πλοίο από το οποίο </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">έχει
αναπαρασταθεί</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
η απόληξη της πρύμνης του.</span></span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">-
Ο </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Δ</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">υτικός
“Ζέφυρος” (“Πουνέντες”), ευχάριστος
ανοιξιάτικος άνεμος, </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">φέρνει
λουλούδια.</span></span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">-
Ο Βορειοδυτικός “Σκίρων” (“Μαΐστρος”),
προκαλεί συχνά καταιγίδες και καταστροφές,
γι’ αυτό φαίνεται να αδειάζει απότομα
μια υδρία.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Στο
κτίριο υπάρχουν, </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ακόμη,
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">κάτω
από τις προσωποποιήσεις που προαναφέρθηκαν</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">,
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">εγχάρακτες
ακτίνες </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">σε
διάφορους σχηματισμούς</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">,
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">οι
οποίες αποτελούσαν ηλιακό ρολόι. Επί
πλέον, στο εσωτερικό του υπήρχε εγκατάσταση
υδραυλικού ρολογιού, για τις ανήλιες
μέρες. Δίκαια λοιπόν </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">οι
“Αέρηδες”, δηλαδή </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">το
“Ωρολόγιον του Κυρρήστου”, </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ή
και</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
“Πύργος των ανέμων”, όπως το ονόμασε
ο Βιτρούβιος, </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">θεωρείται
ως ο αρχαιότερος μετεωρολογικός –
ωρομετρικός σταθμός του κόσμου.</span></span></span></p><p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">(Κώστας Μπούζας: 2023)<br /></span>
<br />
</p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-25733794580353920502023-05-05T09:15:00.001+03:002023-05-05T09:24:09.988+03:00Τα πλοκάμια της βίας<p style="text-align: justify;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMh7Rb2roRo0mN3q_4ewFY7tRgaMKDpZG0qQdMw77h74jfRvHAOtAR69bjMnXd1f3OEZBRMetUVqXmNZ7mHGzKLCTv8tK-69dfUKV-Xt-D5yQTQFev0Ig1gXu9w7ORYdlD5EWSKDYK7AgbjlJs_Qi62r7J3204WPu_gmek9r63SN3-Y11DcmABc4tihg/s700/%CE%A4%CE%B1%20%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="700" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMh7Rb2roRo0mN3q_4ewFY7tRgaMKDpZG0qQdMw77h74jfRvHAOtAR69bjMnXd1f3OEZBRMetUVqXmNZ7mHGzKLCTv8tK-69dfUKV-Xt-D5yQTQFev0Ig1gXu9w7ORYdlD5EWSKDYK7AgbjlJs_Qi62r7J3204WPu_gmek9r63SN3-Y11DcmABc4tihg/w400-h258/%CE%A4%CE%B1%20%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CE%B2%CE%AF%CE%B1%CF%82.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><div>Βία:
κάθε πράξη ή συμπεριφορά επιθετικότητας
και κατάχρησης, που προκαλεί ή σκοπεύει
να προκαλέσει τον τραυματισμό ή τη ζημία
σε πρόσωπα, ζώα ή περιουσία. Παρά πέρα
να εξαναγκάσει, να κυριαρχήσει, να
ελέγξει και να απομονώσει ένα άτομο.
Έτσι λοιπόν η βία, πραγματική ή απειλούμενη,
έχει σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό,
τη σωματική ή ψυχολογική βλάβη, την κακή
ανάπτυξη, τη στέρηση και πολλές φορές
ακόμη και τον ίδιο το θάνατο.</div></span><p></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Κόρη
του Πάλλαντα και της φοβερής Ωκεανίδας
Στύγας, κατά την Ελληνική μυθολογία,
μες στους αιώνες εξελίχθηκε, πετώντας
πολλά πλοκάμια, που τα χρησιμοποιεί ανά
περίπτωση, και σήμερα περιφέρεται,
επιδεικνύοντάς τα σε κάθε ευκαιρία.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"> Άλλοτε
σωματική και άλλοτε ψυχολογική. Ξέρει
να χρησιμοποιεί το λόγο. Τα οπτικοακουστικά
μέσα βρίσκονται κι αυτά κάποτε στη
φαρέτρα της, όπου μάλιστα υπάρχει εικόνα
διαπρέπει. Χειρίζεται με δεξιοτεχνία
την παραμέληση και τη στέρηση. Διεισδύει
παντού. Γίνεται ενδοοικογενειακή,
πολιτική, σχολική, αθλητική. Πολιτιστική,
φορώντας το ένδυμα του κοινωνικού
ρατσισμού και επιλέγοντας, ανά περίπτωση,
φύλο, κουλτούρα, φυλή, θρησκεία, ισχύ,
πλούτο και τόσα άλλα. Γνωρίζει, μάλιστα,
την κορύφωσή της όταν γίνεται σεξουαλική.
Είναι αδίστακτη. Δεν σταματά πουθενά.
Ούτε καν μπροστά στα ζώα.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"> Πολλοί
ειδικοί προσπάθησαν να αναλύσουν τους
παράγοντες εκείνους που υπεισέρχονται
σ’ αυτό το φαινόμενο. Μίλησαν για
βιολογικά, ατομικά, κοινωνικά, ιδιοσυστατικά
και αναπτυξιολογικά χαρακτηριστικά.
Για το επίπεδο της εκπαίδευσης και της
ευφυίας. Για τους οικογενειακούς δεσμούς,
την κουλτούρα, τους τύπους των σχέσεων,
την ψυχική ανθεκτικότητα. Όρισαν,
κατόπιν, ότι όταν οι αρνητικοί παράγοντες
υπερισχύουν, τότε εκδηλώνεται η βία.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"> Οπωσδήποτε
πάντως, για την αντιμετώπιση του
φαινομένου, είναι πρωταρχικής σημασίας
μια παιδεία, η οποία θα οδηγεί τον άνθρωπο
σε ανώτερες αξίες, ενώ παράλληλα θα του
εμπνέει το σεβασμό στο διπλανό του και
σ’ ότι αυτός πρεσβεύει ή του ανήκει.
Μάλιστα, ίσως θα ήταν χρήσιμο – αν και
σκληρό – να προβάλλονται διεξοδικά τα
αποτελέσματα βίαιων συμπεριφορών (κάτι
για το οποίο πάντως υπάρχει μεγάλη
συζήτηση και διιστάμενες απόψεις και
γνώμες).</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"> Προς
το παρόν,<span lang="el-GR"> </span><span lang="el-GR">το
φρικτό αυτό τέρας</span><span lang="el-GR"> </span>νοιώθει
να μην απειλείται. Με τα τόσα πλοκάμια
της έχει αγγίξει κάθε πτυχή της σύγχρονης
ζωής. Κι αν τυχόν μπορέσουν και της
ξεριζώσουν κάποιο, πολύ εύκολα δημιουργεί
ένα άλλο – παρόμοιο ή και διαφορετικό
– στη θέση του. Μία είναι μόνο η λύση:
το θηρίο πρέπει να χτυπηθεί στην καρδιά.
Και ένας είναι ο τρόπος γι’ αυτό: να
στραφούμε, όλοι μας, στο διπλανό μας –
τον κάθε διπλανό μας – με προσοχή,
κατανόηση και συμπάθεια. Μας μοιάζει
άλλωστε, στην ουσία, τόσο πολύ, κι ας
είναι διαφορετικός. Έπειτα να στρέψουμε
την προσοχή μας βαθειά στον εαυτό μας.
Κάτι θα έχει να μας πει...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222;"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">(Κώστας Μπούζας: 2022)</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-64883386907129112382023-03-07T11:28:00.000+02:002023-03-07T11:28:16.167+02:00Αποχαιρετισμός<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9W0YQQcveV7v_7RpDBJjHRb4QX5aL8SUM47er9cAmP29axhje4m7lHMWiq4etUI4gZ7oCKVrO_okwXi5OqSVWKxs5ehDTM87nM-ncKR5QMrh9OSpHowHkKEvjojPW4IFV2mrOJ8sF5W2hbI48WhORfoCqPv1x0o_uMSvFiRNsC5WRWVAEqKhR6Bt2dw/s600/%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="399" data-original-width="600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9W0YQQcveV7v_7RpDBJjHRb4QX5aL8SUM47er9cAmP29axhje4m7lHMWiq4etUI4gZ7oCKVrO_okwXi5OqSVWKxs5ehDTM87nM-ncKR5QMrh9OSpHowHkKEvjojPW4IFV2mrOJ8sF5W2hbI48WhORfoCqPv1x0o_uMSvFiRNsC5WRWVAEqKhR6Bt2dw/w640-h426/%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Εσύ
που έφυγες τη μαύρη εκείνη μέρα, τόσο
απρόσμενα και άκαιρα, άραγε για πού
έχεις κινήσει; Πού να βρίσκεσαι;</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Είχες
φανεί κι εσύ εδώ κάποια στιγμή, όπως
όλοι μας. Καθώς περνούσε ο καιρός ένοιωσες
τις πρώτες αγωνίες σου, δημιούργησες
τα πρώτα όνειρά σου, έπεσες πάνω στις
πρώτες απογοητεύσεις σου. Αργότερα
ήρθαν κι οι πίκρες, μα κι οι χαρές. Πώς
θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς.
Στη ζωή αυτές βαδίζουν πάντοτε η μια
πίσω απ΄ την άλλη.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Κι
εσύ προσπάθησες και προχώρησες. Και
κατόρθωσες ν’ αφήσεις πίσω σου το στίγμα
σου, το προσωπικό σου ίχνος. Για άλλον
αυτό είναι αχνό, για άλλον έντονο. Δεν
έχει σημασία. Αρκεί που υπάρχει, που
υπήρξε. Κι αφού υπήρξε, κάτι σηματοδότησε.
Κάτι καινούριο έφερε, που από τα πριν
δεν βρισκόταν ανάμεσά μας. Μάρτυρες
αδιάψευστοι, τώρα που έφυγες, οι μνήμες
οι πικρές, οι μαρτυρίες που τρεμοπαίζουν
σε ραγισμένα χείλη, οι σκόρπιες
λαχανιασμένες λέξεις που αδόκητα
ξεπηδούν εδώ κι εκεί. Αυτά για τους
άλλους. Για τους δικούς σου, για όλους
εκείνους που όργωσες την καρδιά τους,
ο κοπετός, ο θρήνος και ο οδυρμός...</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Ξέρεις,
όταν ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές,
το έκανα γιατί πιστεύω, ότι καθένας
χρειάζεται, όταν φεύγει, να τον
ξεπροβοδίζουν. Είναι λοιπόν κι αυτά τα
λόγια ένα ξεπροβόδισμα, ένας αποχαιρετισμός.
Και ξέρεις κάτι ακόμα; Πιστεύω ότι με
ακούς.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Αλήθεια,
είναι φορές, που νομίζω ότι κινείσαι
ακόμη ανάμεσά μας. Κι όμως το ξέρω ότι
έχεις πάρει το μακρινό δρόμο. Ίσως, πάλι,
εκεί που βρίσκεσαι να μην έχουν νόημα
οι αποστάσεις.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Πού
βρίσκεσαι αλήθεια τώρα; Κοντά ή μακριά;
Βλέπεις μπρος σου αστέρια, καθώς λεν, ή
τον ανθισμένο κήπο; Νιώθεις τριγύρω σου
εκείνη την παντοδύναμη παρουσία, που
γίνεται αισθητή σαν κατανόηση, αποδοχή,
μα πάνω απ΄ όλα σαν αγάπη; Η ερώτηση
ταξιδεύει στο άπειρο. <span lang="el-GR">Εμείς
μπορούμε, </span><span lang="el-GR">ούτως ή άλλως</span><span lang="el-GR">,</span><span lang="el-GR">
να αρκεστούμε </span><span lang="el-GR">μόνο στα
ενθάδε, στα ίχνη που άφησε η παρουσία
σου στον κόσμο αυτόν,</span><span lang="el-GR"> και
να ονειρευόμαστε </span><span lang="el-GR">τα
επέκεινα</span><span lang="el-GR">.</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Χαράσσουμε,
άλλωστε, όλοι μας κάποιο ίχνος κάθε
μέρα. Άλλος βαθύ, άλλος ρηχό. Σημάδια,
πότε έντονα και πότε άδηλα, σχηματίζουν
μια γραμμή, άλλοτε ευθεία κι άλλοτε
τεθλασμένη. Πολλές φορές και με στροφές,
μικρές ή μεγάλες. Και η γραμμή μακραίνει
κάθε μέρα, ώσπου, κάποια στιγμή, σταματά.
Και τότε, όσοι το παρατηρούν αναρωτιούνται,
ποιο να ΄ταν άραγε το νόημα. Αν είχε στ΄
αλήθεια κάποια σημασία.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="el-GR"> Κι
εγώ, </span><span lang="el-GR">που </span><span lang="el-GR">τα
παρατηρώ όλα αυτά, συνοδοιπόρος και
αυτόπτης μάρτυρας ταυτόχρονα</span><span lang="el-GR">,
</span><span lang="el-GR">αντλώ δύναμη από την
αιώνια πηγή της </span><span lang="el-GR">Α</span><span lang="el-GR">λήθειας
και της </span><span lang="el-GR">Ζ</span><span lang="el-GR">ωής,
και </span><span lang="el-GR">κοιτάζοντας βαθειά
μες στην ψυχή μου, έχω μια πεποίθηση</span>:
Η γραμμή αυτή, τελικά, δεν σταματά.
Σ<span lang="el-GR">υνεχίζεται εκεί, απ</span><span lang="el-GR">ό</span><span lang="el-GR">
το σημείο που προσωρινά διακόπηκε εδώ…</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><span lang="el-GR" style="font-style: italic;">Σ</span><span lang="el-GR"><i>τη
μνήμη των νεκρών του τραγικού σιδηροδρομικού
δυστυχήματος </i>των Τεμπών, </span><span lang="el-GR">που
έφυγαν καθώς έσβηνε ο Φλεβάρης του 2023</span><span lang="el-GR">.</span></span></p><p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="el-GR">(Κώστας Μπούζας, 2023)</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span>
<br />
</p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-41865898327881980892023-01-24T13:22:00.000+02:002023-01-24T13:22:08.949+02:00Ψυχοσύνθεση του Έλληνα<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRQPaYsOBL4w1PsFJEf2dD5bAoDZKoMBKP1-GmMb0knZc7rew-m4shXKC8duVSNbK0Usz6jD334hIa3oRg9mwLnYGcUiGf7H7D_r-B8HNvS5mXmUdj9CXpHMJ7ipl6E4dk_bDseshv4rV11XKSZfdBmwjshfA2eJ9Pvgk1z5bof7obRaOoTA0YCA527g/s618/%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="411" data-original-width="618" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRQPaYsOBL4w1PsFJEf2dD5bAoDZKoMBKP1-GmMb0knZc7rew-m4shXKC8duVSNbK0Usz6jD334hIa3oRg9mwLnYGcUiGf7H7D_r-B8HNvS5mXmUdj9CXpHMJ7ipl6E4dk_bDseshv4rV11XKSZfdBmwjshfA2eJ9Pvgk1z5bof7obRaOoTA0YCA527g/w400-h266/%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B1.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="text-align: justify;">Οι
Έλληνες, όπως κάθε λαός, έχουμε</span><span style="text-align: justify;">
τα στοιχεία εκείνα που </span><span style="text-align: justify;">μας</span><span style="text-align: justify;">
χαρακτηρίζουν (προτερήματα και
ελαττώματα). </span><span style="text-align: justify;">Μεταξύ
</span><span style="text-align: justify;">τ</span><span style="text-align: justify;">ους</span><span style="text-align: justify;">,
</span><span style="text-align: justify;">όμως, </span><span style="text-align: justify;">κάποια</span><span style="text-align: justify;">
</span><span style="text-align: justify;">θεωρούνται</span><span style="text-align: justify;">
</span><span style="text-align: justify;">ως </span><span style="text-align: justify;">τα
κύρια χαρακτηριστικά, που αναδεικνύουν
– διαχρονικά - τον Έλληνα ως αριστοκράτη
του πνεύματος.</span></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"> Το
πρώτο απ’ αυτά είναι η μοναδική και
ανεπανάληπτη “τραγικότητά” του. Αυτή
αφορά, </span><span style="font-weight: normal;">πρώτα
πρώτα, </span><span style="font-weight: normal;">την </span><span style="font-weight: normal;">τάση
του να θέτει </span><span style="font-weight: normal;">αμείλικτα
</span><span style="font-weight: normal;">ερωτήματα, </span><span style="font-weight: normal;">πολλά
από </span><span style="font-weight: normal;">τα οποία δεν
επιδέχονται κάποια απάντηση (τα
</span><span style="font-weight: normal;">αποκαλούμενα</span><span style="font-weight: normal;">
“τραγικά ερωτήματα”). </span><span style="font-weight: normal;">Ύστερα,
την ικανότητά του να μετατρέπει τα
αδιέξοδά του, την όποια αίσθηση
ματαιότητας, άρνησης και εγκατάλειψης,
το θρήνο εν τέλει και τον παιδεμό του,
</span><span style="font-weight: normal;">που προκύπτουν,
</span><span style="font-weight: normal;">σε κατανόηση, σε
καρτερία, σε δύναμη. </span><span style="font-weight: normal;">Σε
“πικρή υπερηφάνεια” κατά τον Δημήτρ</span><span style="font-weight: normal;">ιο</span><span style="font-weight: normal;">
Λιαντίνη.</span><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Να
αντιμετωπίζει ακόμη και τον θάνατο,
κάνοντάς τον εφαλτήριο για την αθανασία,
μέσω της τέχνης, της ποίησης, της
φιλοσοφίας (ως μελέτης θανάτου), </span><span style="font-weight: normal;">αλλά
και μέσω του αγώνα για την τιμή και την
ελευθερία της πατρίδας</span><span style="font-weight: normal;">.
</span><span style="font-weight: normal;">Η</span><span style="font-weight: normal;">
τραγικότητά του, </span><span style="font-weight: normal;">λοιπόν,</span><span style="font-weight: normal;">
αφορά </span><span style="font-weight: normal;">και </span><span style="font-weight: normal;">τη
βαθειά αίσθηση χρέους που τον διακρίνει,
έστω κι αν αυτό τον οδηγεί – κάτι που
κι ο ίδιος γνωρίζει – σε θυσία, και
μάλιστα – επιφανειακά – ανώφελη, </span><span style="font-weight: normal;">αλλά
γι’ αυτόν αιτία κι αφορμή δόξας κι
αθανασίας.</span></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"> Το
δεύτερο χαρακτηριστικό του, αφορά τη
δόμηση του εσωτερικού του κόσμου. Α</span><span style="font-weight: normal;">υτός
διακρίνεται απ’ αυτό που καλούμε
“συναμφότερον”, όρο που χρησιμοποίησε
σχετικά ο Κώστας Ζουράρις, και που
απαντάται αρχικά στον Αριστοτέλη και
αργότερα στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.
Ο συγκεκριμένος όρος, στην περίπτωσή
μας, σχετίζεται με τη συνειδητή σχετικότητα
(και όχι απολυτότητα) </span><span style="font-weight: normal;">του
εσωτερικού του κόσμου. Βάσει αυτής, η
εξωτερική του έκφραση και πράξη – και
περαιτέρω η στάση ζωής – προκύπτει, ανά
πάσα στιγμή, σαν συνισταμένη
αλληλοσυγκρουόμενων τάσεων. Το καλό
έρχεται, λοιπόν, κάθε φορά, σαν νίκη –
</span><span style="font-weight: normal;">ύστερα από πάλη
- </span><span style="font-weight: normal;">επί του κακού
(ή και το αντίθετο) </span><span style="font-weight: normal;">και
όχι ως γραμμική αναγκαιότητα. </span><span style="font-weight: normal;">Μια
σχηματοποίηση</span><span style="font-weight: normal;">
αυτής της πάλης είναι οι δύο δρόμοι, της
αρετής και της κακίας, που η Ελληνική
Μυθολογία τοποθετεί μπροστά στον Ηρακλή,
προκειμένου αυτός να επιλέξει.</span></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Τέλος,
</span><span style="font-weight: normal;">άλλο τέτοιο
στοιχείο </span><span style="font-weight: normal;">είναι
</span><span style="font-weight: normal;">αυτό που ονομάζουμε
φιλότιμο. Η λέξη δε</span><span style="font-weight: normal;">ν</span><span style="font-weight: normal;">
χρειάζεται καν να αναλυθεί σημασιολογικά
</span><span style="font-weight: normal;">(είναι πασίγνωστη
και ιδιαίτερα προσφιλής)</span><span style="font-weight: normal;">,
ενώ δεν έχει αντίστοιχη λέξη σε καμία
άλλη γλώσσα. Με άλλα λόγια δεν μεταφράζεται.</span></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Η
</span><span style="font-weight: normal;">συνειδητοποίηση</span><span style="font-weight: normal;">
των παραπάνω </span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">κύριων
</span></span><span style="font-weight: normal;">χαρακτηριστικών
</span><span style="font-weight: normal;">στοιχείων </span><span style="font-weight: normal;">της
ψυχοσύνθεσης του, </span><span style="font-weight: normal;">από
τον </span><span style="font-weight: normal;">Έλληνα - </span><span style="font-weight: normal;">καθώς
και </span><span style="font-weight: normal;">άλλων
σημαντικών, όπως η προσαρμοστικότητα,
η φαντασία και η ευελιξία σκέψης -
</span><span style="font-weight: normal;">αποτελεί σημαντικό
παράγοντα για τη προάσπιση, </span><span style="font-weight: normal;">διατήρηση</span><span style="font-weight: normal;">
και την περαιτέρω ανάπτυξη, αυτού που
καλούμε Ελληνικό πολιτισμό.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">(Κώστας Μπούζας: 2022)</span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-56303557735484006202022-12-05T13:18:00.000+02:002022-12-05T13:18:30.595+02:00Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg22_UihxbGp1Ln8bpMhhhJNOBcZvRpxzEukjvlFJ504CrhLJC_YDyMLd1FIZACARhx6d_kyhiSVOPKoHILlLAKyFTyYf2uFCtAuQJdTtghM_ZzUyDf6RWvmhNq3xV2IMW45ekP0FgX7yTvmDRfgnzZCcmZBaI6mO0ba2ve7ZMNfMo3dfNtJLdAnShwiA/s704/politismos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="324" data-original-width="704" height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg22_UihxbGp1Ln8bpMhhhJNOBcZvRpxzEukjvlFJ504CrhLJC_YDyMLd1FIZACARhx6d_kyhiSVOPKoHILlLAKyFTyYf2uFCtAuQJdTtghM_ZzUyDf6RWvmhNq3xV2IMW45ekP0FgX7yTvmDRfgnzZCcmZBaI6mO0ba2ve7ZMNfMo3dfNtJLdAnShwiA/w640-h294/politismos.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Ως
πολιτισμός ορίζεται το σύνολο των
υλικών, πνευματικών, τεχνικών επιτευγμάτων
και επιδόσεων, που είναι αποτέλεσμα των
δημιουργικών δυνάμεων και των ικανοτήτων
του ανθρώπου. Ακόμη, ο τρόπος ζωής και
συμπεριφοράς προς τους άλλους, που
αποκτιέται μέσω της παιδείας. Όσον αφορά
τώρα την εκδήλωσή του, εκφάνσεις του
παρουσιάζονται σε διάφορους τόπους και
χρόνους, από διάφορα έθνη και εν γένει
κοινωνικά σύνολα. Εξαρτάται δε η ποιότητα
του κάθε τέτοιου φανερώματος από
διάφορους παράγοντες, όπως το φυσικό
περιβάλλον, η γεωγραφική θέση, οι εκάστοτε
ιστορικές συγκυρίες, οι ιστορικές
καταβολές του συγκεκριμένου κοινωνικού
συνόλου (παρελθόν) και το ανθρωπογενές
περιβάλλον.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Ένας
από τους λαμπρότερους πολιτισμούς που
εμφανίστηκαν ποτέ, είναι αναμφίβολα
και ο αρχαίος Ελληνικός, ο οποίος ανέδειξε
κατηγορίες σκέψης, φιλοσοφικά ρεύματα,
πνευματικά εργαλεία, αρχές ηθικής.
Αυτός, μάλιστα, αποτέλεσε και τη βάση
του Ευρωπαϊκού – τουλάχιστον –
πολιτισμού. Ποια ήταν, όμως, τα καθοριστικά
εκείνα στοιχεία που τον χαρακτήρισαν
και του προσέδωσαν το πασίδηλο μεγαλείο
του;</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> -
Πρώτα πρώτα ήταν η αρμονική ανάπτυξη
του ατόμου, είτε αυτή αφορούσε τη
συμμετρική ανάπτυξη σώματος – πνεύματος,
είτε τη σχέση μεταξύ δράσης και στοχασμού.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> -
Έπειτα ο σεβασμός στους Νόμους (γραπτούς
και άγραφους). Ο Σωκράτης επιλέγει να
πιει το κώνειο και όχι να δραπετεύσει,
ενώ του δόθηκε η δυνατότητα. Έτσι
σεβάστηκε, μ’ έναν τρόπο στ’ αλήθεια
τραγικό, τους Νόμους της Πόλης.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> -
Άλλο τέτοιο χαρακτηριστικό ήταν η
αίσθηση του μέτρου, που βρήκε την πλέον
έκδηλη εφαρμογή της στην τέχνη. Αυτή
δεν συνθλίβει κάτω από τον όγκο της, δεν
φοβίζει, δεν εξουθενώνει. Έρχεται κοντά
στον άνθρωπο, του μιλά, τον εκφράζει,
τον αντιπροσωπεύει. Δημιουργεί, παράλληλα,
τα ιδεώδη της ευγένειας και της ομορφιάς.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> -
Τέλος, πολύ σημαντική υπήρξε και η
ανάπτυξη επιστημονικού πνεύματος, που
απομάκρυνε προλήψεις και δεισιδαιμονίες,
και έθεσε τις βάσεις του ορθολογισμού.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Με
αφετηρία τα παραπάνω στοιχεία, ο αρχαίος
Ελληνικός πολιτισμός παρουσίασε πολλά
σημαντικά επιτεύγματα, κάποια από τα
οποία, ακόμη και σήμερα, θεωρούνται
μοναδικά και ως οι μεγαλύτερες κατακτήσεις
του ανθρωπίνου πνεύματος.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> -
Κατ’ αρχάς η εμφάνιση της Δημοκρατίας.
Η γέννηση της ιδέας αυτής υπήρξε
πρωτοποριακή και απετέλεσε πρωτοφανές
γεγονός στην παγκόσμια ιστορία, αν
λάβουμε υπ’ όψη ότι έγινε μέσα σε έναν
κόσμο απολυταρχισμού.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> -
Ακόμη - και σχετικά - η δημιουργία της
“Πόλης”. Το άτομο συμμετέχει στα
“κοινά”. Έτσι ολοκληρώνεται, καθίσταται
υπεύθυνος, γίνεται εντέλει “πρόσωπο”.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> -
Τέλος, η επινόηση της Ελληνικής γλώσσας,
γλώσσας εννοιολογικής (όπου σημαίνον
και σημαινόμενο έχουν πρωτογενή σχέση
μεταξύ τους) σε αντίθεση με τις άλλες
που είναι σημειολογικές.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Ανακεφαλαιώνοντας,
ας προφέρουμε, απλά, κάποιες λέξεις.
Αργά, όμως, και συνειδητά. Σαν να
διηγούμαστε μια ιστορία, ή να απαγγέλλουμε
έναν ύμνο: Αρετή, Αγαθό, Δικαιοσύνη,
Έλεος, Ελευθερία, Δημοκρατία, Νόμοι,
Πολιτεία, Φιλοσοφία, Ανθρωπισμός,
Επιστήμη, Μέτρο, Τέχνη, Αιδώς, Πατρίδα…
Είναι η παρακαταθήκη που μας άφησαν. Θα
φανούμε αντάξιοί της;</span></p><p><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">(Κώστας Μπούζας: 2022)</span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-37404452315213051202022-10-14T20:25:00.002+03:002022-10-14T20:25:30.673+03:00Το νόημα της ζωής<p> </p><p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhBsVh0ZbMK4jUVvcTKVZdMjtzBgJF9csjgkIMOiyzvUCklM2v_hjBmYrso7HezySszD-RRJMNH6m71NVp8SXmNHQPs-X9y0qLcGEgQsR-3l_0uZxppc-5IRFR1PrrEQuyAMdhlAhMuuCC3B6GQupwzy6upVJYFfdCQ1diPBIEIAweBSd2NTK5LITqOA/s770/nzeik.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="770" height="332" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhBsVh0ZbMK4jUVvcTKVZdMjtzBgJF9csjgkIMOiyzvUCklM2v_hjBmYrso7HezySszD-RRJMNH6m71NVp8SXmNHQPs-X9y0qLcGEgQsR-3l_0uZxppc-5IRFR1PrrEQuyAMdhlAhMuuCC3B6GQupwzy6upVJYFfdCQ1diPBIEIAweBSd2NTK5LITqOA/w640-h332/nzeik.jpg" width="640" /></a></span></div><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /> </span><p></p><p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Μέσα
σε έναν καθημερινό καταιγισμό ειδήσεων,
γεγονότων, αλλά και προβλημάτων, η
ενδοσκόπηση του ανθρώπου φαντάζει,
πλέον, σαν πολυτέλεια. Ωστόσο, δεν λείπουν
αυτοί, που συνεχίζουν να παρακολουθούν
τα βήματά του και να διαπραγματεύονται
τους στόχους τους οποίους καλείται –
και οφείλει - αυτός να θέσει. Με άλλα
λόγια, τον προορισμό του, το νόημα της
ζωής του.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> <span> </span>Έτσι,
όπως έχουν διατυπωθεί από τη φιλοσοφική
σκέψη μέχρι σήμερα, αυτοί οι στόχοι
είναι οι εξής:</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">α)
Το βάθεμα της συνείδησης.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">β)
Το πλάτεμα της ελευθερίας.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">γ)
Το πλάτεμα του χώρου του “είναι”.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">δ)
Η προσέγγιση του “Απόλυτου”, είτε ως
απόλυτου εγώ, είτε ως απόλυτου Όντος -
Θεού.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> <span> </span>Όσον
αφορά το βάθεμα της συνείδησης, υπάρχει
μια πορεία, τόσο στο επίπεδο του Λόγου,
όπου ως Λόγος νοείται η δύναμη νόησης
και κρίσης, όσο και σε μεταλογικό επίπεδο.
Στο επίπεδο του Λόγου, τα βήματα είναι
η λογική, οι υποθέσεις και οι ιδέες. Στην
περιοχή πέραν αυτού ανήκει η συμβολική
σκέψη και η εξ αποκαλύψεως αλήθεια.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> <span> </span>Οι
τρόποι, τώρα, του πλατέματος της ελευθερίας
είναι η επιστήμη, η τέχνη, η ηθική τάξη,
η θρησκεία και η πολιτική ορθοφροσύνη
(όπου με τον όρο πολιτική εννοούμε τη
δεοντολογία της πορείας είτε του ατόμου,
είτε του συνόλου).</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> <span> </span>Τέλος,
άσχετα αν ο κάθε άνθρωπος αποτελεί ένα
“σχετικό εγώ”, οφείλει – εξ ορισμού
ως “άνω θρώσκων”- να οραματίζεται και
να θέτει ως ορόσημο της πορείας του
κάποιο “απόλυτο εγώ”, που ποτέ δεν το
φτάνει, μα που συνεχώς το προσεγγίζει.
Έτσι να εναρμονίζει σχετικά όλες του
τις πράξεις και γενικά τη στάση ζωής
που τον διέπει. Αυτό, με τη σειρά του,
οδηγεί στο πλάτεμα του χώρου του “είναι”.
Ακόμη οδηγεί, στις παρυφές αυτής του
της πορείας, δυνητικά, στην αναζήτηση
του απολύτου Όντος – Θεού.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> <span> </span>Όλα
τα παραπάνω, βέβαια, στο βαθμό που
επιχειρούνται, παρέχουν κάποιο νόημα
σ’ αυτό που ονομάζουμε ζωή και λυτρώνουν
από τη μεγάλη μάστιγα της εποχής που
ονομάζεται απόγνωση.</span></p><p align="justify"><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">(Κώστας Μπούζας: 2022)</span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-21347206022482470282022-09-06T10:47:00.000+03:002022-09-06T10:47:14.482+03:00Ορισμός της ζωής<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA0RDHR1PxS6cDq2O0b9MKrRGu90OjPIkEiIXaZVbXHJBez-zl04iDsguc8Un5U0FSO2WeakS66eyzmTiF2F7Il5zWpBNXjAQ8i0PbwkztX8qAyVaNFUjcd1ZurygayZrEW8c3V0gPwN8hdp2MbIL8TVgW9NAhxbPgLI3rAYFMdqDrk6PJuY_BQDXOrQ/s500/33de7fdb3721a80a6f2475b16576b6b7_XL.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="329" data-original-width="500" height="172" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA0RDHR1PxS6cDq2O0b9MKrRGu90OjPIkEiIXaZVbXHJBez-zl04iDsguc8Un5U0FSO2WeakS66eyzmTiF2F7Il5zWpBNXjAQ8i0PbwkztX8qAyVaNFUjcd1ZurygayZrEW8c3V0gPwN8hdp2MbIL8TVgW9NAhxbPgLI3rAYFMdqDrk6PJuY_BQDXOrQ/w674-h172/33de7fdb3721a80a6f2475b16576b6b7_XL.jpg" width="674" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Από
παλιά ακόμη έχει τεθεί το ερώτημα, τι
είναι τελικά αυτό που ονομάζουμε ζωή.</span></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Με άλλα λόγια, ποια είναι εκείνα εκεί
τα χαρακτηριστικά που την διαφοροποιούν
από την ανόργανη ύλη.</span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Τα
χαρακτηριστικά αυτά λοιπόν, που αποτελούν
και έναν ορισμό της ζωής, μπορούν να
διατυπωθούν ως εξής:</span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;">1)
Η ύπαρξη ενός κελύφους – περιβλήματος
που διαχωρίζει και απομονώνει τα
συστατικά στοιχεία του όντος από το
περιβάλλον του.</span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;">2)
Η ύπαρξη ενός μηχανισμού παραγωγής
ενέργειας εντός του όντος για τις ανάγκες
του.</span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;">3)
Η ύπαρξη, επίσης εντός του όντος, κάποιας
κωδικοποίησης (<span lang="en-US">DNA</span><span lang="el-GR">),
για την αναπαραγωγή του, δηλαδή για την
παραγωγή αντιγράφου του.</span></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="el-GR"><br /></span></span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="el-GR"> Κάθε
τέτοιο ον αποτελεί, στην απλούστερη
μορφή του, έναν μονοκύτταρο οργανισμό.
Πολυκύτταρο οργανισμό (σύνθετη ζωή)
έχουμε πλέον, όταν πολλοί μονοκύτταροι
οργανισμοί “αποφασίζουν” να ζήσουν
μαζί, συνεργάζονται και εξειδικεύονται
σε εργασίες </span><span lang="el-GR">(με δύο επίπεδα:
τους φυτικούς και τους ζωικούς
οργανισμούς)</span><span lang="el-GR">. Την κορωνίδα
πάντως της ζωής </span><span lang="el-GR">(όπως την
γνωρίζουμε)</span><span lang="el-GR"> </span><span lang="el-GR">αποτελεί
ο άνθρωπος, ον που διαθέτει συνειδητότητα
και νοημοσύνη.</span></span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Έτσι,
λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι οι τρεις
μεγάλοι σταθμοί στη δημιουργία ζωής,
είναι οι παρακάτω:</span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;">α)
Η δημιουργία μονοκύτταρης (απλής) ζωής.</span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;">β)
Η δημιουργία πολυκύτταρης (σύνθετης)
ζωής.</span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;">γ)
Η εμφάνιση νοημοσύνης και συνειδητότητας.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="el-GR"> </span><span lang="el-GR">Σχετικά</span><span lang="el-GR">,
τώρα, </span><span lang="el-GR">έχουν τεθεί</span><span lang="el-GR">
τα ακόλουθα ερωτήματα:</span></span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="en-US">I</span><span lang="el-GR">)
</span><span lang="el-GR">Π</span><span lang="el-GR">ώ</span><span lang="el-GR">ς
καθοδηγείται η ύλη, ώστε να αναπτύξει
τις δομές όντων που προαναφέρθηκαν;</span></span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="en-US">II</span><span lang="el-GR">)
Π</span><span lang="el-GR">ώ</span><span lang="el-GR">ς η
συνεργασία μονοκύτταρων οργανισμών,
</span><span lang="el-GR">που προαναφέρθηκε,</span><span lang="el-GR">
δημιουργεί </span><span lang="el-GR">πολυκύτταρους
οργανισμούς, και όχι απλά αποικία</span><span lang="el-GR">;</span></span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="en-US">III</span><span lang="el-GR">)
Μήπως</span><span lang="el-GR">, </span><span lang="el-GR">πέρα
από τον άνθρωπο, </span><span lang="el-GR">κάποια</span><span lang="el-GR">
“νοημοσύνη” </span><span lang="el-GR">(έστω και
</span><span lang="el-GR">αν αυτή είναι </span><span lang="el-GR">μειωμέν</span><span lang="el-GR">η</span><span lang="el-GR">,</span><span lang="el-GR">
</span><span lang="el-GR">ή</span><span lang="el-GR"> </span><span lang="el-GR">και
</span><span lang="el-GR">υποτυπώ</span><span lang="el-GR">δης</span><span lang="el-GR">)
</span><span lang="el-GR">διαθέτουν</span><span lang="el-GR">
</span><span lang="el-GR">και </span><span lang="el-GR">μερικά
μέλη του ζωικού βασιλείου</span><span lang="el-GR">;</span></span></p>
<p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="el-GR"> </span><span lang="el-GR">Εμείς
πάντως, οι άνθρωποι, κατέχοντας τ</span><span lang="el-GR">ο
“δώρο” αυτό</span><span lang="el-GR">, </span><span lang="el-GR">είμαστε
σε θέση</span><span lang="el-GR"> να </span><span lang="el-GR">
θέτουμε ερωτήματα, όπως είναι και τα
παραπάνω που αναφέρθηκαν</span><span lang="el-GR">.
Ερωτήματα που, </span><span lang="el-GR">με τη σειρά
τους,</span><span lang="el-GR"> μας οδηγούν σε</span><span lang="el-GR">
</span><span lang="el-GR">περισσότερες απαντήσεις
για το μυστήριο της ζωής.</span></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="el-GR"><br /></span></span></p><p><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">(Κώστας Μπούζας: 2022)</span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-26414976028511520062022-06-05T21:35:00.000+03:002022-06-05T21:35:14.006+03:00Η κουλτούρα της βίας<p><span style="font-family: Arial, sans-serif; font-size: 15pt;"><br /></span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH7sEOhsv2g4_Ly40rrvVbAFE03oXYKrG6G0T8G2vMB1rBXvS7NHTC0inG1z1gTtEgTc4RHIX2yMTvfx9EVanEQQXIhOS3FuIRfT6zscod-TboVM99ZAAFKZly423PVsDWLG8vWcufx5Z4NgGMFi9ukqkueIOXoddMa2OlqI-H6oc3D1VnLaQLFkObdw/s400/9aB3vCxn_400x400.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="400" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH7sEOhsv2g4_Ly40rrvVbAFE03oXYKrG6G0T8G2vMB1rBXvS7NHTC0inG1z1gTtEgTc4RHIX2yMTvfx9EVanEQQXIhOS3FuIRfT6zscod-TboVM99ZAAFKZly423PVsDWLG8vWcufx5Z4NgGMFi9ukqkueIOXoddMa2OlqI-H6oc3D1VnLaQLFkObdw/w400-h400/9aB3vCxn_400x400.jpeg" width="400" /></a></div><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Έκφραση
που χρησιμοποιήθηκε για να αποδώσει τα
σχετικά φαινόμενα, το δίχως άλλο
επιτυχημένη, ειδικά στην ταραγμένη
εποχή μας.</span><p></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Βία
είναι η κυρίαρχη λέξη – αφετηρία.
Παράγωγά της: ο εκβιασμός, η βιαιότητα,
η βιαιοπραγία, ο βιασμός. Κάπως έτσι
όμως δεν συμβαίνει και στην πραγματικότητα;
Η βία, σαν νοοτροπία, σαν στάση ζωής,
γεννά την βαναυσότητα, την χειροδικία,
τον τρόμο, τον βιασμό – ψυχικό και
σωματικό – και κάποτε κι αυτόν τον ίδιο
τον θάνατο. Κι όλα αυτά για μια κοινωνία,
την κοινωνία μας, που αφού προηγουμένως
αποστερήθηκε των υψηλών αξιών και των
αυστηρών αρχών, περιήλθε – για πολλούς
οδηγήθηκε – σε μια τέτοια επικίνδυνη
κατάσταση. Από τους βασικούς συντελεστές
αυτής της πορείας, μια δεσπόζουσα και
συνεχώς διευρυνόμενη εικονική
πραγματικότητα που προωθεί, ασυλλόγιστα,
πρότυπα βίας, αρχίζοντας μάλιστα από
την τρυφερή παιδική ηλικία.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Η
αρχή γίνεται από τα παιδικά ακόμη
προγράμματα. Τα κινούμενα σχέδια, οι
ταινίες, τα παιχνίδια τα ίδια (ψηφιακά
πλέον σχεδόν όλα), βρίθουν τεράτων και
αιμοσταγών πλασμάτων, ενώ η βία είναι
πανταχού παρούσα, κύριο συστατικό των
υποθέσεων, αλλά και βασικό δομικό
στοιχείο των χαρακτήρων. Αναπόφευκτος
εδώ ο εθισμός των ανυποψίαστων παιδιών,
σε μια πραγματικότητα σκληρή μα και
στρεβλωμένη. Εδώ η σκληρότητα και η
αναλγησία των “ηρώων” είναι δεδομένη,
ο σκοπός αγιάζει πάντοτε τα μέσα, οι
θάνατοι είναι πολλοί και αβίαστοι.
Ύστερα, στα ηλεκτρονικά παιχνίδια
κυρίως, υπάρχουν διαθέσιμες πολλές ζωές
για τον “ήρωα”. Ο θάνατος, λοιπόν, εκτός
από εύκολος γίνεται και προσωρινός. Τα
πράγματα διορθώνονται εύκολα, αρκεί η
μετάβαση στην επόμενη ζωή. Κι αν ακόμη
εξαντληθούν κι αυτές, υπάρχει πάντα η
δυνατότητα αρχής ενός νέου παιχνιδιού.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"> Η
βία, βέβαια, προσφέρεται αφειδώς και
στους ενήλικες. </span><span style="font-weight: normal;">Σ</span><span style="font-weight: normal;">τις
- </span><span style="font-weight: normal;">μαζικής παραγωγής
- </span><span style="font-weight: normal;">πανομοιότυπες
ταινίες, </span><span style="font-weight: normal;">με
πρωταγωνιστές τέρατα, δολοφόνους,
βασανιστές, βιαστές, που πολλές φορές
όχι μόνο δ</span><span style="font-weight: normal;">εν
τιμωρούνται, αλλά ούτε καν (επί της
ουσίας) αποδοκιμάζονται. Στα ηλεκτρονικά
παιχνίδια, βέβαια, που συνεχίζουν να
κινούνται στα ίδια μοτίβα, προσαρμοσμένα
απλώς στην σχετική ηλικία. Τέλος στα
δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών,
όπου επίσης κυριαρχούν </span><span style="font-weight: normal;">και
συνεχώς επαναλαμβάνονται</span><span style="font-weight: normal;">,
σχεδόν αποκλειστικά, η </span><span style="font-weight: normal;">αγριότητα</span><span style="font-weight: normal;">
σ’ όλες της τις μορφές, ο τρόμος, η
δυστυχία, ο θάνατος, </span><span style="font-weight: normal;">χωρίς
να προβάλλονται ισότιμα θετικές πλευρές
της ζωής.</span><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Έτσι,
λοιπόν, επέρχ</span><span style="font-weight: normal;">ονται</span><span style="font-weight: normal;">
- υποσ</span><span style="font-weight: normal;">υ</span><span style="font-weight: normal;">ν</span><span style="font-weight: normal;">εί</span><span style="font-weight: normal;">δ</span><span style="font-weight: normal;">η</span><span style="font-weight: normal;">τα
- κάποιος εθισμός και </span><span style="font-weight: normal;">συνεπώς
</span><span style="font-weight: normal;">μια ανοχή </span><span style="font-weight: normal;">σ</span><span style="font-weight: normal;">’
αυτήν την νοσηρή κατάσταση.</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Μετά
από όλα αυτά, βέβαια, οι όποιες εκδηλώσεις
βίας έχουν καταντήσει ρουτίνα, όταν δεν
έχουν σχέση μ’ εμάς. Ακόμη κι αυτός ο
ίδιος ο θάνατος έχει γίνει πια πιο
“εύκολος”. Συνηθίσαμε να τον
παρακολουθούμε, να ακούμε γι’ αυτόν,
αρκεί να μην μας αφορά –</span><span style="font-weight: normal;">
για όσο δεν μας αφορά</span><span style="font-weight: normal;">.
Μόνο που στον πραγματικό κόσμο δεν
υπάρχουν – σε αντίθεση με τον ψηφιακό
– πολλές ζωές.</span></span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="font-weight: normal;"> </span><span style="font-weight: normal;">Προς
το παρόν, πάντως, το μέλλον – αν δεν
αλλάξουμε πορεία – προδιαγράφεται
ζοφερό. Η πίστα της ανθρωπιάς και του
πολιτισμού μας εξαντλείται, και δεν
είναι μακριά η στιγμή που στην οθόνη θα
εμφανιστεί το γνωστό “</span><span lang="en-US"><span style="font-weight: normal;">G</span></span><span lang="en-US"><span style="font-weight: normal;">ame</span></span><span lang="en-US"><span style="font-weight: normal;">
O</span></span><span lang="en-US"><span style="font-weight: normal;">ver</span></span><span lang="en-US"><span style="font-weight: normal;">”,
</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">δηλαδή
“</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Τ</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">έλος</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
Π</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">αιχνιδιού</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">”</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">.
Και τότε θα ανακαλύψουμε ότι μόνο
παιχνίδι δεν ήταν.</span></span></span></p><p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"><br /></span></span></span></p><p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">(Κώστας Μπούζας: 2022)</span></span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-7514465346279124432022-04-28T21:18:00.000+03:002022-04-28T21:18:31.757+03:00Γλώσσα και Κόσμος <p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP_xFf6D-H_aZ9FetjAsy79vy8zL_aWj52K737XrrLc5csYKU9w_dEZ5mY7cFYdnwQfnCpE6HyaDdVyIP9wSuc-v8SJhG_B3cV89RUu8fFlrvtGXrB8Izzi6Q4WxFO4zirjpeQuEwIZ4ZMy13DAXzPqdFc5yi8CyRymtOSSDk2Q4khp_VR3irlgJfT8g/s880/shutterstock_1063994879.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="525" data-original-width="880" height="382" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP_xFf6D-H_aZ9FetjAsy79vy8zL_aWj52K737XrrLc5csYKU9w_dEZ5mY7cFYdnwQfnCpE6HyaDdVyIP9wSuc-v8SJhG_B3cV89RUu8fFlrvtGXrB8Izzi6Q4WxFO4zirjpeQuEwIZ4ZMy13DAXzPqdFc5yi8CyRymtOSSDk2Q4khp_VR3irlgJfT8g/w640-h382/shutterstock_1063994879.jpg" width="640" /></a></div><br /><p></p><p style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Υπάρχει
μια προφανής διαπίστωση, αποδεκτή απ’
όλους: “Οι λέξεις μιας γλώσσας αντιστοιχούν
σε έννοιες”.</span></span></p>
<p><span style="color: black;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Οι
λέξεις, λοιπόν, είναι έννοιες. Σε συνέχεια
αυτής της έκφρασης, και με μια συνολική
θεώρησή τους, θα διατυπώναμε το εξής
αξίωμα: “Αφού μια γλώσσα απαρτίζεται
από το σύνολο των λέξεών της, η γλώσσα
είναι ο κόσμος ολόκληρος”. Αυτό σημαίνει,
με άλλα λόγια, ότι μια γλώσσα συνιστά,
επί της ουσίας, μια βάση δεδομένων του
κόσμου μας. Παρέχει δηλαδή τον τρόπο με
τον οποίο κάποιος τον αντιλαμβάνεται.
Και ο τρόπος αυτός πρέπει να ταιριάζει
σε ένα λαό και ταιριάζει, αφού πλάθεται
από αυτόν. Αυτό βέβαια ισχύει και για
τον κάθε άλλο λαό ξεχωριστά.</span></span></p>
<p><span style="color: black;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Τώρα,
η γλώσσα όσο εξελίσσεται εκλεπτύνεται.
Αυτό σημαίνει ότι η υιοθέτηση, εκ των
υστέρων, αδρών γλωσσικών μορφών, συνιστά
οπισθοδρόμηση. Και αφού μ’ αυτές τις
μορφές εκφράζονται, όπως είδαμε, έννοιες,
η οπισθοδρόμηση αυτή εκτός από γλωσσική
είναι και πνευματική. Αδρά γλωσσικά
σχήματα στερούν από τις λέξεις - έννοιες
τις ποικίλες νοηματικές και νοητικές
εκφάνσεις.</span></span></p>
<p><span style="color: black;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Από
τα παραπάνω προκύπτει ο κίνδυνος για
μια γλώσσα, αφ’ ενός μεν από την άκριτη
ή και επιβαλλόμενη ακόμη υιοθέτηση, από
αυτήν, ξενικών λεκτικών τύπων, αφού κάτι
τέτοιο αλλοιώνει την ταυτότητα του λαού
που τη μιλά, αλλά και αποτρέπει από την
σε βάθος κατανόηση των σχετικών εννοιών,
και αφ’ ετέρου από την επιβαλλόμενη
“απλοποίησή” της, αφού αυτή δημιουργεί
– όπως προείπαμε - πνευματική ένδεια.
Πολύ απλά: Λιγότερες λέξεις – λιγότερες
έννοιες. Ακόμη: Λιγότεροι τύποι μιας
λέξης (π.χ. πτώσεις, μετοχές, απαρέμφατα
κλπ) – λιγότερες πτυχές, ή εκδοχές της.</span></span></p>
<p><span style="color: black;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Όλες
αυτές οι αλλοιώσεις, βέβαια, δεν πρέπει
να συγχέονται με την διαμόρφωση –
εξέλιξη μιας γλώσσας, στην πάροδο του
χρόνου, μέσα από το γλωσσικό αισθητήριο
του λαού, με την απαραίτητη προϋπόθεση,
ότι το αισθητήριο αυτό διαμορφώνεται
μέσα από μια σωστή μόρφωση, αλλά και μια
ικανοποιητική καλλιέργεια. Είμαστε
υπεύθυνοι, όλοι μας, γι’ αυτό το οποίο
διαχειριζόμαστε, ειδικά αν αυτό είναι
ο λόγος μας ο ίδιος. Και όχι μόνο απέναντι
στον εαυτό μας, αλλά και απέναντι σ’
αυτούς που θα το παραδώσουμε. Σ’ αυτούς
έχουμε να δώσουμε λόγο - κυριολεκτικά
και μεταφορικά. Και είναι τόσο μεγαλύτερη
η ευθύνη, όσο πιο εξελιγμένη είναι μία
γλώσσα, όπως για παράδειγμα η Ελληνική.</span></span></p>
<p><span style="color: black;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"> Συγκεφαλαιώνοντας
τις διάφορες έννοιες, θα μπορούσαμε να
πούμε πως η γλώσσα είναι αίσθηση,
αντίληψη, συλλογισμός, κατανόηση,
έκφραση, επικοινωνία, συναίσθημα,
εκδήλωση πνεύματος, γνώση, φαντασία,
ενατένιση, οραματισμός. Έτσι θα μπορούσαμε
να καταλήξουμε σε ένα ακόμη αξίωμα,
τελικό αυτήν τη φορά και φοβερά σημαντικό
για όλους μας: “Η γλώσσα μας είναι η
ψυχή μας”.</span></span></p><p><span style="color: black;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">(Κώστας Μπούζας: 2022)</span></span></p><p><span style="color: black;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-40304855926805060442022-03-16T18:14:00.002+02:002022-03-16T18:14:48.990+02:00ΑΠΟΥΣΙΑ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgjsWb_BA97ACRZlzZPjHE8Uza4w_AZYD0d0mumYvLI9nh8gQxA6flXybWDXa3kVCFHwIaUg7W8Re9-OQfFSSTxAfZ-52laS7ZRekesofwCOWxjBsIajxYGulCyPkwCjX7nUZXUu0g2EoM1moFQE6Hiu3zOSOa2CwppzMOPO0dMSrhs-XFOMCORNS9p0g=s640" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgjsWb_BA97ACRZlzZPjHE8Uza4w_AZYD0d0mumYvLI9nh8gQxA6flXybWDXa3kVCFHwIaUg7W8Re9-OQfFSSTxAfZ-52laS7ZRekesofwCOWxjBsIajxYGulCyPkwCjX7nUZXUu0g2EoM1moFQE6Hiu3zOSOa2CwppzMOPO0dMSrhs-XFOMCORNS9p0g=w400-h300" width="400" /></a><br /></div>
<div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><p><span style="color: black;"><span style="font-size: 14pt;">Μίλα
μου. Ξέρω πως βρίσκεσαι εδώ. Σαν μία
φευγαλέα σκιά πίσω απ΄ το βλέμμα μου.
Σαν στιγμιαίο χάδι στην ψυχή μου. Αύρα
στο πρόσωπό μου δροσερή. Σαν μια ψιθυριστή
φωνή, περίπου ανεπαίσθητη, στο νου μου
που γεννιέται.</span></span></p>
<p><span style="color: black;"><span style="font-size: 14pt;">Μίλα
μου με όποιον τρόπο θες εσύ. Έτσι κι
αλλιώς θα σε αναγνωρίσω. Διψάω για τα
λόγια σου και δύναμη αστείρευτη αντλώ
από την ύπαρξή σου. Έχω βρεθεί σε δύσκολη
στιγμή. Τα όνειρα που βγήκαν όλα πλάνες.
Η πάλη η σκληρή και ο αγώνας. Η μοναξιά,
ο πόνος και το δάκρυ.</span></span></p>
<p><span style="color: black;"><span style="font-size: 14pt;">Μίλα
μου. Γιατί το βάρος τούτο πρέπει να
σηκώσω. Στις επιθέσεις όλες να αντέξω.
Τον δρόμο ως το τέλος να διανύσω. Το
όνειρο και τη χαρά μου όσο μπορέσω να
τα υπερασπιστώ.</span></span></p>
<p><span style="color: black;"><span style="font-size: 14pt;">Μίλα
μου σαν τότε που ήσουνα εδώ, με τις δικές
σου λέξεις<span lang="en-US">: </span>Έγνοια,
συμπόνια, αφοσίωση στοργή, αγάπη, μάνα…</span></span></p>
<ol>
<p><span style="color: black;"><span style="font-size: 12pt;">Στη
μνήμη της μητέρας μου Σοφίας που “’έφυγε”
την Κυριακή 13 Μαρτίου 2022.</span></span></p>
</ol><div><span style="font-size: large;">(Κώστας Μπούζας: 2022)</span></div></div><div><ol>
</ol><span style="font-size: medium;"></span></div>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-62480230433563656342022-02-27T12:53:00.000+02:002022-02-27T12:53:21.351+02:00Πόλεμος και Ειρήνη<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEga1aqRd_saVuR_EUA2CGOdB0BQqrDlcbZWKEkf1ayehEL2q7HVUbYIqHaUfPFmT8tewws5qR3omjCo018MlNURW0El2H-6r_Y7EKNdkoSjtNe8BjcZIVy3fBX-Tx1Ba0XCwp5axWwxtZKtnvVv76MiEXWEAJMYb7Nzi9nvM_yGPiTdGSNTzvm8AIz85g=s900" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="601" data-original-width="900" height="429" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEga1aqRd_saVuR_EUA2CGOdB0BQqrDlcbZWKEkf1ayehEL2q7HVUbYIqHaUfPFmT8tewws5qR3omjCo018MlNURW0El2H-6r_Y7EKNdkoSjtNe8BjcZIVy3fBX-Tx1Ba0XCwp5axWwxtZKtnvVv76MiEXWEAJMYb7Nzi9nvM_yGPiTdGSNTzvm8AIz85g=w640-h429" width="640" /></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: x-large;">Από
τη μια μεριά ο πόλεμος. Σκληρός και
κυνικός όπως πάντα, να μας μιλά με την
ψυχρή γλώσσα της στρατηγικής: Υπολογισμός
δυνάμεων, τακτικές κινήσεις, συνδυασμένοι
ελιγμοί, προώθηση χερσαίων τμημάτων,
κατάληψη στρατηγικών σημείων, αποδυνάμωση
του αντιπάλου, επίτευξη στόχων… Σαν
μια παρτίδα σκάκι.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: x-large;"><span>Κι
απ’ την άλλη μεριά η ειρήνη, η βασανισμένη,
συντριμμένη σε χίλια κομμάτια. Σαν
θραύσματα από γυαλί που τρίζουν στο
πάτημα του ανύποπτου διαβάτη. Σαν ψίχουλα
ασήμαντα, περιστεριών κυνηγημένων
πρόχειρη τροφή. Σαν σκόνης μόρια, που
το αγέρι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
σκορπίζει. </span>
</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: x-large;">Η
ειρήνη, η καταδιωγμένη, να μας θυμίζει
ότι ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος, όταν
βλέπει τη γη, όχι σαν σκακιέρα, αλλά σαν
τον πλανήτη του Θεού, και τον συνάνθρωπό
του, όχι σαν μια ασήμαντη μονάδα μες στο
πλήθος, μα σαν ψυχή μοναδική.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: x-large;">Πόλεμος
και Ειρήνη, λοιπόν. Ο Άνθρωπος είναι
αυτός που καλείται να κάνει, διαρκώς,
την επιλογή, σ’ όλους τους τόπους και
σ’ όλους τους χρόνους. Για όσο, βέβαια,
του απομένει ακόμη χρόνος κι όσο, φυσικά,
υπάρχει γι’ αυτόν τόπος...</span></p>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-547775746588743625" itemprop="description articleBody" style="background-color: #fff9ee; color: #222222; line-height: 1.4; position: relative; width: 950px;"><div dir="ltr" trbidi="on"><div style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="line-height: 19.0909px;"><span style="font-family: inherit; font-size: x-large;">(K. Mπούζας: ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ, 2009)</span></span></div></div></div><p style="text-align: justify;">
<br />
</p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-61521650122380973112021-12-24T08:49:00.001+02:002021-12-24T08:58:53.353+02:00Λόγοι Διδασκάλου<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgs5u9KaJ8xP8KhfEcySiK3h-3dTf3MwcoSQBOuhJrdSq7TVOodvTzh3-h6C52_3iwNTu0x7SIIPpOe-eVW56a8aJUBFbNKWf5jnMmmfMxqQ-0d7Eird_r4tC5JLww3GenTkQOA2Sgknhojn3t027ykUCglDGfokNPrMn0Y-6Z6t7ylW0CAFbuEaW1hWw=s880" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="582" data-original-width="880" height="424" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgs5u9KaJ8xP8KhfEcySiK3h-3dTf3MwcoSQBOuhJrdSq7TVOodvTzh3-h6C52_3iwNTu0x7SIIPpOe-eVW56a8aJUBFbNKWf5jnMmmfMxqQ-0d7Eird_r4tC5JLww3GenTkQOA2Sgknhojn3t027ykUCglDGfokNPrMn0Y-6Z6t7ylW0CAFbuEaW1hWw=w640-h424" width="640" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Σαν
το μελίσσι συναγμένοι γύρω του, το νέκταρ
ρούφαγαν αχόρταγα απ’ τα λόγια του.
Μυσταγωγία θαυμαστή η μετάγγιση φωτός.
Υπόθεση ολάκερης ζωής…</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Δάσκαλε
πες μας, κάποιος μες στο πλήθος ρώτησε,
ποιό είναι το πολυπόθητο κλειδί της
ευτυχίας, που όλοι ψάχνουμε να βρούμε;
Τί ‘ναι αυτό που στην ψυχή δίνει φτερά;</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Κι
αυτός απάντησε: Την ευτυχία στα απλά τα
πράγματα την βρίσκεις. Πρέπει να μάθεις
το παρόν να ζεις. Σκέψου όσα έχεις, όχι
αυτά που νομίζεις πως σου λείπουν.
Αγνόησε τις σκέψεις τις αρνητικές.
Νοιώσε ευτυχισμένος εκεί που βρίσκεσαι.
Κάνε μέσα σε μια στιγμή φίλο σου τον
άγνωστο, χαμογελώντας του. Χαιρέτησέ
τον. Και κάτι ακόμη. Μάθε τις λεπτομέρειες
των πραγμάτων γύρω να παρατηρείς. Θ’
ανακαλύψεις έτσι το εκπληκτικό μέσα
στο συνηθισμένο.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Μα,
κάποιος άλλος αντίρρηση του έφερε, ποιός
κάτι τέτοιο άραγε μπορεί μέσα στα τόσα
τα προβλήματα, μέσα στις τόσες ασχολίες
τις σημαντικές κι επείγουσες, που τον
χρόνο ολόκληρο του κλέβουν;</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span>Του
χαμογέλασε με καλοσύνη και με ερώτηση
την ερώτηση ανταπέδωσε: Τι είναι πράγματι
σημαντικό; Για κάθε τι που σου συμβαίνει
σκέψου, θα έχει καμία σημασία αυτό σε
ένα χρόνο; Όλα περνάνε. Κι ύστερα, όλα
σου τα προβλήματα με άλλο μάτι προσπάθησε
να δεις. Δες τα σαν ευκαιρίες μάθησης.
Έτσι κι αλλιώς, πιο πολύ με ένα διαγώνισμα
η ζωή φαίνεται να μοιάζει και όχι με
κατάσταση επείγοντος περιστατικού. Κι
έπειτα, τίποτε δεν είναι αληθινά επείγον.
Την μέρα που θα φύγουμε απ’ αυτή την
γη, θα μείνουν πίσω μας πράγματα ημιτελή
να τα τελειώσουν οι άλλοι. Μια μονάχα
επείγουσα υποχρέωση υπάρχει. Η αγάπη.
Αυτή μονάχα δεν μπορεί αν περιμένει. </span>
</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Όμως,
τώρα πιο πολλοί αντέδρασαν, πώς την
αγάπη μας μπορούμε να χαρίσουμε σε όσους
μας πληγώνουν και μας αδικούν; Πώς κάτι
τέτοιο είναι δυνατόν;</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Το
βλέμμα του έφερε ένα γύρο κι αποκρίθηκε:
Σπουδάστε τους ανθρώπους. Διακρίνετε
την αθωότητα. Συμφιλιωθείτε με την
έλλειψη τελειότητας σ’ αυτούς. Και στο
κάτω κάτω, αντί να έχετε δίκιο επιλέξτε
να έχετε καλοσύνη. Κι αυτή πολλές φορές
να ξέρετε πως είναι μεταδοτική. Και κάτι
ακόμη. Η κακία και το μίσος στην καρδιά
μας είναι σαν μια χιονοστιβάδα. Η οργή
προσελκύει κι άλλη οργή. Όσο ακόμη είναι
νωρίς, μόλις γεννιέται, πρέπει να μάθετε
πώς να την σταματάτε.</span></p>
<p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Καθώς
κανείς άλλος δεν μίλησε, απλώθηκε τριγύρω
η σιωπή. Κι αυτός, αφού τους άφησε για
λίγο ν’ αφουγκραστούν τον ήχο της,
συμπλήρωσε δύο τελευταία λόγια: Γίνετε
έτοιμοι να προσφέρετε στους γύρω σας
αγάπη. Να είστε σίγουροι ότι την αξίζουν
όσο ακριβώς κι εσείς. Και όταν σας
κυκλώνει η μοναξιά, γράψτε ένα γράμμα
όλο ζεστασιά κι ας μην υπάρχει αποδέκτης.
Να θυμάστε ότι γίνεστε αυτό, πάνω στο
οποίο ασκείστε περισσότερο. Και κάτι
τελευταίο. Δεχτείτε στωικά το γεγονός,
ότι δεν ξέρετε αυτό που θα συμβεί.
Συμφιλιωθείτε με το ότι ο καθένας μας,
εκτός από μέγας είναι και μικρός. Και
σαν ο εγωισμός δεν σας αφήνει, σαν
γιατρικό την ίδια σας την κηδεία
φανταστείτε. Με όσες λεπτομέρειες
αντέχετε. Και σαν το νοιώσετε πως την
ζωή είστε έτοιμοι να αγαπήσετε, ζήστε
την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η τελευταία
σας στη γη αυτή. Μπορεί εξάλλου και να
είναι...</span></p><p align="justify"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; text-align: left;">(K. Mπούζας: </span><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; text-align: start;">ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΑ, 2008</span><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; text-align: left;">)</span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-5525829155931218902021-11-03T20:29:00.001+02:002021-11-03T20:29:43.656+02:00Αθέατες της πόλης διαδρομές <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-O9-f_-E9ajs/YYLTuElSMaI/AAAAAAAAAl8/slIv_3QSOewrpcLGcgPRI-_YWjz1e3OKQCLcBGAsYHQ/s989/pinakas-zwgrafikis_180951-b.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="989" data-original-width="666" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-O9-f_-E9ajs/YYLTuElSMaI/AAAAAAAAAl8/slIv_3QSOewrpcLGcgPRI-_YWjz1e3OKQCLcBGAsYHQ/w430-h640/pinakas-zwgrafikis_180951-b.jpg" width="430" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
πόλη δεν κοιμάται ποτέ. Την βρίσκεις
συνεχώς μπροστά σου. Πλανεύτρα μάγισσα,
λατρεύει να σου κεντρίζει τις αισθήσεις.
Φιλάρεσκη σαν όλες τις γυναίκες, κάθε
βράδυ φοράει τα καλά της. Τα φώτα, τα
στολίδια της και πάντα το ίδιο φόρεμα.
Το μαύρο του βελούδου. Είναι η ώρα που
το απαλό το αεράκι, ο Ζέφυρος, σε σέρνει
απ’ τη μύτη και σ’ οδηγεί κάτω εκεί
στην προκυμαία. Να κουβεντιάσεις με το
κύμα. Ο λόγος μυστικός και ακατάληπτος,
ώσπου η μυσταγωγία τέλος παίρνει απ’
τα πυροτεχνήματα στο φάρο.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span>Η
πόλη σου φωνάζει: Το βλέμμα στρέψε προς
εμένα. Είμαι εδώ. Στο κάλεσμα της
σαγηνεύτρας γόησσας, τι άλλο, υπακούς.
Τα φώτα, φώτα πολύχρωμα από τα μπαρ, τις
παμπ, τα καφέ, χορεύουνε σε ροκ ρυθμό,
με έναν σκοπό μοναδικό. Να σε κερδίσουν.
</span>
</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><span>Οι
άνθρωποι, μελίσσι. Χιλιάδες οι ανάσες,
οι ψυχές, οι προσδοκίες. Χιλιάδες και
οι μοναξιές. Τα όνειρα εκείνα τα βουβά
και τ’ ανεκπλήρωτα. Μα άλλα τόσα και
αυτά που ακατάπαυστα γεννιούνται κάθε
τόσο. Τόσα πολλά, που μάταια προσπαθούμε
να τα βάλουμε σε τάξη. Μα τα κρατάμε όλα.
Απόθεμα να έχουμε στις δύσκολες τις
ώρες. Κι εσύ τι άλλο πια μπορείς να
κάνεις, παρά να ταξιδέψεις. Περιηγητής
των σύγχρονων καιρών. Γίνεσαι ένα με
ψυχές, ήχους, εικόνες, χρώματα. Και
αναδύεσαι, αισθαντικός όσο ποτέ, σε
σύμπαντα παράλληλα. Χίλια σκιρτήματα
ψυχών γίνονται χίλιοι νόμοι και των
κορμιών το λίκνισμα αλάνθαστο σημάδι.
Μάτια, χιλιάδες μάτια σε μετρούν
χορεύοντας. Σειρήνες, της νύχτας
υπηρέτριες πιστές. Ρούχα ακριβά,
κοσμήματα, σκιά στα μάτια, αρώματα.
Φτιαγμένο βάδισμα, μίνι καυτά, λόγια
πολλά... Είναι μικρός ο σύγχρονος Θησέας
και τούτος ο λαβύρινθος μεγάλος. </span>
</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
πόλη δεν ξεκουράζεται ποτέ. Ούτε κι η
μέρα λύνει την σαγήνη. Είναι η ώρα που
το φως του ήλιου δίνει γλύκα στις μορφές.
Το μυστήριο διπλώνεται, υποχωρεί και
δίνει την θέση του σε εικόνες απαστράπτουσες.
Καθρέφτες τ’ ουρανού τα μάτια, μυριάδες
ουράνια τόξα φυλακίζουν. Δεν έχουν άδικο
αυτοί που λένε, ότι μονάχα στο άπλετο
το φως το κάλλος βρίσκει την ύψιστη
έκφρασή του.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Τεντώνουν
τον λαιμό τους τα λουλούδια, ευλογημένης
γύρης δέκτες. Παίρνει να κελαηδάει το
πουλί μες στο κλουβί, καλώντας και τ’
άλλα να υμνήσουν την ζωή. Και το απαλό
το θρόισμα των δέντρων κάτι λέει. Κάτι
που ακούγεται στων πάρκων τις γωνιές,
μα και εκεί που είναι στοιχισμένα. Και
τα πουλιά τ’ αδέσποτα, οι αλήτες, το
ακούν. Γι’ αυτό και σύντροφοί τους
γίνονται αχώριστοι, πιστοί. Κι η χλόη
ακόμη, η τόσο εύπιστη αντίκρυ στον αγέρα,
κάτι θαρρείς πως μουρμουρίζει. Ως και
οι γκρίζοι γίγαντες της πόλης, τα
εκτρώματα τα δύσμορφα, γλυκαίνουν στο
σύνθημα του ήλιου του αφέντη. Θα έλεγες
πως τα υποχρεώνει κάποια γενική
κατακραυγή. Το σκηνικό το εξαίσιο οι
κοπέλες συμπληρώνουν. Λυγερόκορμες,
γλυκές, αφόρητα όμορφες όλες τους,
πάντοτε να βαδίζουν βιαστικά, τα βλέμματα
τα γύρω ανιχνεύοντας. Τι θαυμαστό
παιχνίδι της φύσης...</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Η
πόλη είναι μάννα φιλόστοργη. Γίνεται
κόσμος για σένα. Αυτός που πόθησες στα
πιο βαθιά όνειρά σου, αυτός που συνήθισες,
αυτός που συμβιβάστηκες μαζί του. Ακόμα
και γι’ αυτούς που διαφωνούν μαζί της
προνοεί, δημιουργώντας τα λογής λογής
περιθώριά της. Μια γειτονιά, ένας δρόμος,
μια στοά, ένα στέκι, γίνονται όαση για
τις αγνοούμενες ψυχές.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Πόλεις
λοιπόν μέσα στην πόλη, ίσως παράλληλες.
Πόλεις κάτω απ’ την πόλη, ίσως
υποσυνείδητες. Πόλεις πάνω απ’ την
πόλη, ίσως υπεραισθητές. Και η ανίχνευσή
τους, μια πολεοδομία μεταφυσική, που
ξεδιπλώνεται στους αόρατους χάρτες της
ψυχής μας...</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></p><p><span style="background-color: #fff9ee; color: #222222;"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">(K. Mπούζας: ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΑ, 2008)</span></span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-58356030893488348552021-10-02T11:30:00.004+03:002021-10-02T13:13:40.647+03:00Ποιητικές διαδρομές με τους μεγάλους μας ποιητές<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-TAQiq8BT2n8/YTxRETQEMAI/AAAAAAAAAk8/58UHRrlC1gQJo5Q-pQzDO0_9ZucQM5uyQCLcBGAsYHQ/s700/poetss1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="435" data-original-width="700" height="398" src="https://1.bp.blogspot.com/-TAQiq8BT2n8/YTxRETQEMAI/AAAAAAAAAk8/58UHRrlC1gQJo5Q-pQzDO0_9ZucQM5uyQCLcBGAsYHQ/w640-h398/poetss1.jpg" width="640" /></a></div><br /><p><br /></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Χθες
βράδυ είπα να διαβάσω λίγη ποίηση. Έτσι,
για να μερώσουν λίγο τα σκοτάδια...</span></p>
<p align="left"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Και
διάβασα για κείνους «<i><span style="font-weight: normal;">όπου
στην ζωή των </span></i><i><span style="font-weight: normal;">ώ</span></i><i><span style="font-weight: normal;">ρισαν
και φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το
χρέος μη κινούντες</span></i>».</span></p>
<p align="left"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Γιατί
«<i>Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία</i>».
Μα κι αν αλήθεια είναι ότι «<i>Οι Μήδοι
επί τέλους θα διαβούνε</i>» και τούτη
αλήθεια είναι: «<i>Την Ρωμιοσύνη μην την
κλαις</i>». Κι αν τα σκοτάδια είναι πηχτά,
πάντα θα υπάρχει μια ακτίνα για να μας
βοηθήσει «<i>Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα</i>».
Γιατί «<i>Άξιον εστι το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου</i>».
Και ο χαιρετισμός «<i>Χαίρε, ω χαίρε,
Ελευθεριά</i>».</span></p>
<p align="left"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Και
ο αγώνας, γιατί «<i>Η φλόγα μένει, κατάκορφα
σε στήθια και σε νού</i>». Και η δόξα, γιατί
«<i>Έσφαλεν ο την δόξαν ονομάσας ματαίαν</i>».
Και ο Ύμνος, γιατί «<i>Βαθειά η ατίμητη
ψυχή χαιρόντανε τον Ύμνο</i>». Και η
Πατρίδα, γιατί «<i>Οι στίχοι στην πατρίδα
μου είνε καθάριο μέλι</i>».</span></p>
<p align="left"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Εχθές,
με βρήκε αργά η νύχτα να διαβάζω ποίηση...
Καβάφη, Κάλβο, Ρίτσο, Σεφέρη, Ελύτη,
Σολωμό, Βάρναλη και Σικελιανό και Παλαμά
και άλλους. Να, έτσι, για να μερώσουν
λίγο τα σκοτάδια.</span></p><p align="left"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">(Κώστας Μπούζας, 2021)</span></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-28340290608702215692021-09-04T19:37:00.000+03:002021-09-04T19:37:13.851+03:00Μουσικές Περιπλανήσεις με Χατζιδάκη και Θεοδωράκη<p><br /></p><p><span style="color: #222222;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-Zy5QO0hkIiY/YTOcLglfcYI/AAAAAAAAAko/txCO0vzALMgLTECZld06Y8wORgtgs3HEQCLcBGAsYHQ/s1200/%25CE%25A3%25CF%2587%25CE%25AD%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BF-%25CF%2587%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582-%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF-62.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="426" src="https://1.bp.blogspot.com/-Zy5QO0hkIiY/YTOcLglfcYI/AAAAAAAAAko/txCO0vzALMgLTECZld06Y8wORgtgs3HEQCLcBGAsYHQ/w640-h426/%25CE%25A3%25CF%2587%25CE%25AD%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25BF-%25CF%2587%25CF%2589%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2582-%25CF%2584%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25BB%25CE%25BF-62.jpg" width="640" /></a></div><span style="color: #222222;"><p style="font-family: inherit; font-size: x-large;"><span style="color: #222222; font-family: inherit; font-size: x-large;"><br /></span></p></span><p><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: large;">Χθες
βράδυ είπα να ακούσω λίγη μουσική. Να,
έτσι, για να μερώσουν λίγο τα σκοτάδια.</span></span></p>
<p><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κι
άφησα τον Χατζιδάκη να με οδηγήσει στην
<i>Οδό ονείρων </i> του. Και να με ξεναγήσει
<i>Στις γειτονιές του φεγγαριού</i>. Κι
αυτός μου είπε ένα <i>Παραμύθι χωρίς
όνομα</i>. Μου μίλησε για <i>Μια μικρή
λευκή αχιβάδα </i> και για τις <i>Πασχαλιές
μέσα απ’ τη νεκρή γη</i>. Και δάκρυσα με
τα <i>Χαμένα όνειρα</i> και με την <i>Ερημιά
</i> του. Με συνεπήρε η <i>Μυθολογία </i>
του. Και κάπου εκεί, στο τέλος της
περιπλάνησής μας, έσκυψε και χάραξε
στον δρόμο με μια κιμωλία έναν κύκλο.
<i>Ο κύκλος με την κιμωλία</i>, μου ’πε,
είναι σαν να κλείνει μέσα του όλα όσα
αγαπώ.</span></span></p>
<p><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: large;">Κι
άφησα τον Θεοδωράκη να μου διηγηθεί για
την <i>Μνήμη της πέτρας</i> και τον <i>Αρχαίο
άνεμο</i>. Και να με ταξιδέψει σε <i>Μια
θάλασσα γεμάτη μουσική</i>. Κι επισκέφθηκα
τις <i>Μικρές Κυκλάδες</i>, κάτασπρα
βότσαλα, στο πέλαγο ριγμένα. Με λούσανε
<i>Θαλασσινά φεγγάρια</i>, με πύρωσε <i>Το
πρόσωπο του ήλιου. </i>Ύστερα, ούριες
<i>Μπαλάντες </i> του στον ουρανό με ύψωσαν
και με οδήγησαν μακριά, στις αρχαίες
<i>Αρκαδίες</i>, σε βράχια ανεμόδαρτα
επάνω φυτεμένες. Και κάπου εκεί, στο
τέλος της περιπλάνησής μας, σιγομουρμούρισε
έναν <i>Επιτάφιο </i>για όλα όσα χάθηκαν
κι ήταν να μην χαθούν. Κι ύστερα, με την
γνωστή στεντόρεια φωνή του, <i>Πνευματικό
εμβατήριο</i> έψαλε. Για την πολύπαθη
την <i>Ρωμιοσύνη και για το Άξιον εστί.</i></span></span></p>
<p><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: large;"> Χθες,
με βρήκε αργά η νύχτα να ακούω μουσική.
Να, έτσι, για να μερώσουν λίγο τα σκοτάδια.</span></span></p><p><span style="font-family: Arial, sans-serif;"><span style="font-size: large;">(Κώστας Μπούζας: 2021)</span></span></p><span style="color: #222222;"></span><p></p>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-5477757465887436252021-08-28T19:30:00.000+03:002021-08-28T19:41:32.531+03:00Λαογραφικά του Σεπτεμβρίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-IpwjL_tu38c/W5TatMpKOVI/AAAAAAAAATk/IWn-I_ktCFgSNX0kBDVOWlP7XYMoHMtrgCLcBGAs/s1600/800px-29-autunno%252CTaccuino_Sanitatis%252C_Casanatense_4182..jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="850" data-original-width="800" height="320" src="https://4.bp.blogspot.com/-IpwjL_tu38c/W5TatMpKOVI/AAAAAAAAATk/IWn-I_ktCFgSNX0kBDVOWlP7XYMoHMtrgCLcBGAs/s320/800px-29-autunno%252CTaccuino_Sanitatis%252C_Casanatense_4182..jpg" width="301" /></a></div>
<span style="font-family: georgia, "times new roman", serif;">Τον
ονόμασαν και Σπορτιάτη και Τρυγητή και
Τρυγομηνά και Τρύγο και Πετιμεζά και
Πρωτοβρόχια και Ορυκτολόγο και Χινόπωρο
κι Αγιονικήτα και Σταυριάτη. </span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Δεν είναι
άλλος από τον Σεπτέμβριο που σηματοδοτεί
την αρχή του Φθινοπώρου, της εποχής
δηλαδή που φθίνουν οι οπώρες. Ταυτόχρονα
αποτελεί χρονικό ορόσημο της εξόδου
από την ραστώνη του καλοκαιριού και του
νέου ξεκινήματος. Για το λόγο αυτό οι
αρχαίοι Μακεδόνες γιόρταζαν την αρχή
του έτους τον μήνα Δίο (Σεπτέμβριος -
Οκτώβριος). Αργότερα, το 312 μ.Χ., ο Μ.
Κωνσταντίνος όρισε την πρώτη Σεπτεμβρίου
ως αρχή του Εκκλησιαστικού έτους. Αλλά
κι η νεότερη λαϊκή παράδοση την ονόμασε
Αρχιχρονιά αλλά και Πρωτοσταυριά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Πολλά
είναι τα έθιμα που συνδέονται με την
πρώτη μέρα του μήνα. Στις γεωργικές
περιοχές κουβαλούν στην Εκκλησία
σακουλάκια με σπόρους ή φρούτα, για να
διαβαστούν με ευχή για την αφθονία. Στα
νησιά πηγαίνουν στην παραλία, χύνουν
όσο νερό έχουν στο σπίτι και φέρνουν
καινούργιο, μαζί με σαράντα βότσαλα που
τα βάζουν στα μπαούλα για να μην φάει ο
σκόρος τα ρούχα. Άλλοι πάλι σπάνε στο
κατώφλι τους ένα ρόδι, τυλιγμένο με
βασιλικό. Παραδέχονται ότι τη μέρα αυτή
«κλειδώνει ο χρόνος», γι’ αυτό και δεν
δουλεύουν. Σε πολλά μέρη, οι ζευγάδες
κάνουν αγιασμό και ξεχωρίζουν τον σπόρο
τους κι αλλού κρεμούν κυδώνια και μήλα.</span></div>
<br />
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">Δεν
πρέπει βέβαια κοντά στα άλλα να λησμονηθεί
και το ότι ο Σεπτέμβριος είναι ο αγαπημένος
μήνας των ποιητών, που, συμπάσχοντας
θαρρείς με τη φύση, τραγουδούν τις
αλλαγές της, τα νέα της χρώματα, μια άλλη
ομορφιά.</span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<span style="background-color: #fff9ee; color: #222222; line-height: 19.0909080505371px;"><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;">(K. Mπούζας: ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ, 2009)</span></span></div>
</div>
ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-78169617529359229652021-08-13T11:00:00.000+03:002021-08-13T11:18:16.419+03:00Προσωνύμια της Θεοτόκου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-wxHwzPNW_fs/W2_z7N-XRVI/AAAAAAAAATM/2jkkGz_df4QvZgvl1E66nTVNd32ZhuoQACLcBGAs/s1600/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF%2B%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="259" data-original-width="194" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-wxHwzPNW_fs/W2_z7N-XRVI/AAAAAAAAATM/2jkkGz_df4QvZgvl1E66nTVNd32ZhuoQACLcBGAs/s400/%25CE%25B1%25CF%2581%25CF%2587%25CE%25B5%25CE%25AF%25CE%25BF%2B%25CE%25BB%25CE%25AE%25CF%2588%25CE%25B7%25CF%2582.jpg" width="299" /></a></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: large;">Στην Μεγάλη Κυρία έχουν αποδοθεί συνολικά, περίπου χίλια τετρακόσια προσωνύμια:<br /><br />Είναι η Αγάπη. Η Αγγελόκτιστος. Η Αγία Σκέπη. Η Αέναος Κρήνη. Η Αειπάρθενος. Η Αθάνατος Πηγή. Η Αδιάβατος Θάλασσα. Η Ακήρατος. Η Ακτίς Νοητού Ηλίου. Το Αμάραντον Κρίνον. Η Αμόλυντος Περιστερά. Η Άνασσα. Η Ανέγερσις Χαράς. Η Ανόρθωσις. Η Αντίδοσις. Η Αποθεωθείσα. Η Απροσμάχητος. Η Αυγή Μυστικής Ημέρας. Η Αχειροποίητος. Η Άϋλος. Η Άχραντος.<br /><br />Η Βοηθούσα. Η Γαλήνιος. Η Δακρυρροούσα. Η Δέσποινα. Η Δόξα. Η Δυνατή. Η Δωδεκάτειχος Πόλις. Η Εγγυήτρια. Η Εκλεκτή. Η Ελαία. Το Εγκώμιον Κόσμου. Η Ελεούσα. Η Ελπίς. Η Έμψυχος Άμπελος. Η Ένθεος Πηγή. Η Ευδοκία Θεού. Η Εύκαρπος Χώρα. Η Ευγενής. Η Ευλογημένη. Το Εύοσμον Ρόδον. Η Ζεφύριος Αύρα. Η Ζωοδόχος Πηγή. Το Ήδιστον Έαρ. Η Ηλιόμορφος. Η Ηλιότοκος.<br /><br /><br />Το Θαύμα Θαυμάτων. Το Θείον Σκήνωμα. Η Θεία Χαρμονή. Η Θερμή Πρεσβεία. Η Θύρα Θεϊκής Ακτίνος. Η Ιερά. Η Ισχυρά. Η Καλή. Η Κασσιόπεια. Η Καταφυγή Θεού. Η Κεχαριτωμένη. Η Κρατίστη. Η Κρήνη. Η Κρύπτη. Η Κυρά των Ουρανών και των Αγγέλων. Η Λαμπάδα Ηλίου. Η Λαμπρή Σελήνη. Η Λαοδηγήτρια. Η Λυχνία Χρυσή. Η Μεγαλόχαρη. Η Μυστική Ημέρα. Η Μυροφόρα. Η Νεφέλη Φωτός. Η Νύμφη. Η Νοερά. Η Ξανθή. Η Ξενία.<br /><br />Η Οσία. Η Ουρανία. Η Υψηλοτέρα των Ουρανών. Η Παναγία. Η Πάνσεπτη. Η Πάνσοφος. Η Πάναγνος. Η Πανύμνητος. Η Παρηγορία. Η Πλατυτέρα. Η Πρωϊνή Δρόσος. Η Ροδινή. Η Σκέπη. Η Στρατηγός. Η Σωτηρία του Κόσμου. Η Τρανή. Η Τροπαιούχος. Η Υπέρμαχος. Η Υψίστη. Η Φανερωμένη. Η Φιλτάτη. Η Χαρά. Η Χρυσομαλλούσα. Η Ψυχοσώστρια. Η Ωραία. Η Ωδή.. <br /><br />(K. Mπούζας: ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ, 2009)</span></div>
ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-15631311997751185132021-05-10T13:30:00.001+03:002021-05-10T13:38:37.882+03:00ΙΠΠΕΙΣ ΚΥΜΑΤΩΝ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">Είμαι σε θέση τώρα να γνωρίζω την αλήθεια.<br />
Πίσω μας έχουν μείνει έτη συναπτά<br />
που τα ξοδέψαμε σε λύπησες και πλάνες.<br />
Αχ το μυαλό του ανθρώπου, προσπερνάει τα καλά<br />
και τα στραβά λογάται κάθε τόσο.<br />
<br />
Έτσι είναι αδελφέ συνταξιδιώτη.<br />
Και είναι κρίμα που, προδομένοι απ΄ τη ζάλη<br />
και αλωμένοι απ΄ του επιούσιου τη βιοπάλη,<br />
δεν καταλάβαμε οι ανόητοι,<br />
ότι δεν ήμασταν, σαν νοιώθαμε, μοναχικοί,<br />
μα κι ούτε καν καθώς νομίζαμε πεζοί.<br />
<br />
Είμαστε αδερφέ συνταξιδιώτη<br />
κι ας τρέμω τώρα που τα ομολογώ,<br />
καθώς τον θρύλο μπόρεσα να αγγίξω, ιππείς κυμάτων.<br />
Θαλασσογεννημένων, ουρανοστεφανομένων<br />
ατίθασων κυμάτων, που επελαύνουν<br />
για τότε, για σήμερα, για πάντα.<br />
<br />
Κι εμείς μικροί μέσα σ’ αυτό <br />
που δεν γνωρίσαμε ποτέ για μεγαλείο μας,<br />
τα πόδια σφίγγουμε χτυπώντας τα πλευρά τους,<br />
τους χαλινούς γερά κρατούμε<br />
-κοίτα τα χέρια σου τα ματωμένα-<br />
και με κοφτές ανάσες εκβιάζουμε<br />
την ολόλευκή τους χαίτη.<br />
<br />
Κι αυτά, άλλοτε γκρίζα, άλλοτε πρασινωπά, </span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">μα πάντα απειλητικά για μας </span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">που επιλέξαμε να είμαστε μικροί,<br />
δεν παύουν να ΄ναι κύματα.<br />
Κι άλλοτε με βρυχηθμό ανείπωτο να ορμούνε<br />
στον πατέρα ουρανό, αγγίζοντας το στέμμα<br />
κι ύστερα πάλι να διπλώνονται νωχελικά<br />
στην αγκαλιά της μάνας θάλασσας, την πιο μεγάλη.<br />
<br />
Κι εμείς μικρέ ανόητε, συνταξιδιώτη αδελφέ μου,<br />
δεν είδαμε στο μεγαλείο της ανόδου παρά έπαρση,<br />
στην αναβάπτιση σ’ αυτό που αποτελεί αφετηρία, απαξία.<br />
Κι όταν ακόμα, την άγια αυτή στιγμή της αναδίπλωσης,<br />
το βλέμμα στρέψαμε, τι τραγικό, μονάχα βράχους είδαμε. <br />
Τα μάτια μας, τα τυφλωμένα απ΄ τα φώτα τα πλαστά,<br />
δεν μπόρεσαν, κάποιες μικρές σταγόνες<br />
που αντιφέγγιζαν στου βράχου τις αιχμές να διακρίνουν.<br />
<br />
Και τα κύματα έρχονται και πάνε τραγουδώντας<br />
κι από κοντά κι οι αγνοούμενες ψυχές θρηνώντας,<br />
Γιατί ποτέ, τι κρίμα δεν κατάλαβαν.<br />
Αδερφέ μου αλήθεια δεν κατάλαβαν </span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: inherit; font-size: large;">την ευλογία την ασύλληπτη,<br />
καθώς ιππείς κυμάτων αξιώθηκαν να είναι.<br />
<br />
(Κ. Μπούζας: ΤΟ ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟΝ, 2002) </span></div>ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7684334743818490106.post-7774825020160031802021-04-23T20:00:00.001+03:002021-04-23T20:27:02.009+03:00Ο Χριστός ξανασταυρώνεται<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-KLKWIdpeM-g/YIMCFwZeWCI/AAAAAAAAAiU/krKEfJ6tN28I5eWC6Mp8CA3j8yCroInawCLcBGAsYHQ/s666/%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2582-666x399.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="399" data-original-width="666" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-KLKWIdpeM-g/YIMCFwZeWCI/AAAAAAAAAiU/krKEfJ6tN28I5eWC6Mp8CA3j8yCroInawCLcBGAsYHQ/w400-h240/%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2585%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%2582-666x399.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-family: inherit; font-size: large;"><br /></span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: inherit; font-size: x-large;">Τσακισμένος καθώς ήταν απ’ την πολύωρη δουλειά δεν τον κρατούσαν τα πόδια του κι έγειρε να ξαποστάσει για λίγο στον καναπέ του σαλονιού. Είχε ακόμη αρκετή ώρα ως την περιφορά του Επιταφίου. Όχι ότι έβρισκε κάποιο ιδιαίτερο νόημα στο να ακολουθήσει και φέτος την πομπή. Το έβλεπε πιο πολύ σαν μια όμορφη συνήθεια, ενταγμένη στο τυπικό της θρησκείας, τίποτε όμως περισσότερο. Βέβαια για μια ακόμα φορά θα έκανε το χατίρι της γυναίκας και των παιδιών του. Άξιζαν στο κάτω κάτω να τους αφιερώσει λίγη ακόμη κούραση.</span></div><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-family: inherit; font-size: x-large;"><br /> Όχι, δεν ήταν άθεος ο Θωμάς. Βαθιά μέσα του δεχόταν την ύπαρξη του Θεού κι όχι σπάνια απευθυνόταν σ’ Αυτόν τις δύσκολες στιγμές. Και ένοιωθε πως το καλό αποτελεί μονόδρομο και χρέος. Απλά ήταν ένας άνθρωπος των σύγχρονων καιρών, σαν όλους μας. Πολύ κουρασμένος απ’ όλα αυτά που έπρεπε να φροντίσει, πολύ συγχυσμένος από όλα αυτά που έπρεπε να βλέπει και να ακούει καθημερινά. Και τελικά αμφισβητίας ή και αρνητικός ακόμη, απέναντι σε κάθε τι που ξέφευγε απ’ ότι του είχαν μάθει πως είναι η ζωή.<br /><br />Η τηλεόραση είχε μια εκπομπή σχετική με την ημέρα. Μεγάλη Παρασκευή σκέφτηκε και θυμήθηκε τον εαυτό του, μικρό παιδάκι στο χωριό, στην κεντρική πλατεία. Κι η αγωνία του μην στάξει το κερί στην καθαρή του μπλούζα. Και μην το αεράκι που σηκώθηκε σβήσει την αδύναμη φλογίτσα. Και το άρωμα των λουλουδιών από τον Επιτάφιο. Αμέτρητες οι μοσχοβολιές. Όσες και τα χρώματα ακριβώς. Χιλιάδες χρώματα, έτσι τα έβλεπε με τα μάτια που ‘χε τότε. Και πιο ύστερα: Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος; Τότε... Σήμερα όμως; Ποιο άραγε το νόημα; <br /><br /> Δεν το κατάλαβε πότε ακριβώς αποκοιμήθηκε. Για την ακρίβεια δεν το αντιλήφθηκε καν ότι αποκοιμήθηκε. Το συμπέρανε όμως -το μυαλό του συνέχιζε να δουλεύει σαν ξύπνιο- απ’ αυτό που έβλεπε μπροστά του και που το δίχως άλλο ήταν όνειρο. Και ήταν μια εικόνα παγωμένη, λες και το πάτημα κάποιου αόρατου κουμπιού είχε ακινητοποιήσει τα πάντα στην μετέωρη στάση τους. Κι είδε εκρήξεις και χαλάσματα, μα και κορμιά να σφαδάζουν μ’ αγωνία ανάμεσα στα ερείπια, κάτω απ’ το ασήκωτο βάρος. Σύννεφο η σκόνη και κραυγές κοφτές, πνιχτές και αίμα. Πόσο αίμα... Και μια παγωνιά θανάτου να εισβάλει απ’ τις νευρικές απολήξεις στα μουδιασμένα δάχτυλα, να διατρέχει την κάθε ραχοκοκαλιά ξεχωριστά και τελικά να θρονιάζεται σε πρόσωπα άναυδα, με δέρμα τόσο τεντωμένο, λες και προσπάθησαν να τινάξουν από πάνω τους, την ύστατη στιγμή, την ανείπωτη φρίκη. Και η ανάσα όλο και πιο δύσκολη, σαν ρόγχος. Κι ο τρόμος, άγριο θεριό, τα σωθικά να του δαγκώνει. Και το στήθος του να καίει. Ήταν και ο ίδιος πληγωμένος;...<br /><br /> Τότε ήταν που άκουσε για πρώτη φορά, μέσα στο νου του, εκείνη την βροντερή φωνή. Και λες κι έβγαινε από τον ίδιο, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν ήτανε δική του. Σίγουρα άλλος ήτανε και του μιλούσε: αυτή είναι η Βαγδάτη. Εδώ σταυρώθηκε εφέτος ο Χριστός.<br /><br />Και είδε άμμο της ερήμου και σφιγμένα πρόσωπα. Κι αισθάνθηκε πείνα αφόρητη και αντιλήφθηκε ότι ένοιωθε όσα νοιώθουν. Κι είδε παιδιά σκελετωμένα, να πίνουν βρώμικο νερό από λασπόνερα, δίπλα δίπλα με τα ζώα. Κι είδε μαννάδες να κλαίνε βουβά, κρυφά πίσω από μαντήλες. Κι είδε κι εκείνο το παιδί. Με δέρμα από έβενο και μάτια που άστραφταν σαν πολύτιμα πετράδια. Κι η λάμψη τους να χάνεται λίγο λίγο, μέχρι να σβήσει τελικά. Και το κεφαλάκι του να γέρνει τότε άψυχο, στης μάνας του την τρυφερή αγκαλιά.<br /><br />Αρκούσανε τα αποφάγια σας. Πολιτισμένοι..., ακούστηκε και πάλι η φωνή. Εδώ είναι το Σουδάν. Κι εδώ σταυρώθηκε εφέτος ο Χριστός. <br /><br /> Και οι εικόνες άρχισαν να αλλάζουν με ταχύτητα. Κι είδε παιδιά, επίτηδες ακρωτηριασμένα, να ζητιανεύουν στην Ινδία. Κι είδε ανήλικα κορίτσια, ακόμα και παιδιά, να εκδίδονται ομαδικά στην Ταϊλάνδη. Κι είδε ανθρώπους να πουλάν τα όργανα του σώματός τους, τα χρόνια τους, την ίδια τη ζωή τους, στο Πακιστάν. Κι είδε τους σκλάβους των σύγχρονων καιρών, ολάκερες καραβιές, να φορτώνονται απ’ τους δουλεμπόρους στα λιμάνια της Τουρκίας. Κι εδώ σταυρώθηκε εφέτος ο Χριστός. Κι εδώ... κι εδώ... κι εδώ...<br /><br /> Στην εικόνα την τελευταία που είδε πριν ξυπνήσει, θυμάται καθαρά μια εκκλησούλα φτωχική και μες στο σκοτάδι, κρυφά, τον Επιτάφιο να στολίζουν. Ευλαβικά και αθόρυβα. Και τα παιδιά να αφήνουν τα ταπεινά τους λουλουδάκια, λουλούδια του αγρού. Κι απ’ τα καντήλια το χλωμό το φως στους πέτρινους απάνω τοίχους να τρεμοπαίζει και να σταματάει εκεί, στα κλειστά παραθυρόφυλλα.<br /><br />Και για μια φορά ακόμη, την τελευταία, αντήχησε η φωνή αυτή η βροντερή: Όσο σκλαβιά θα υπάρχει, όσο ο άνθρωπος θα στερεί από τον άνθρωπο αυτό που χάρισε απλόχερα ο Θεός, θα συνεχίσει να σταυρώνεται ο Χριστός. Σ’ όλη τη γη, σ’ όλους τους χρόνους. <br /><br />Η εκπομπή στην τηλεόραση τελείωσε με την εικόνα ακριβώς αυτή. Εορτασμός των ημερών της Εβδομάδας της Μεγάλης τα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς. Ακολουθούσαν τα εγκώμια: Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσιν την σην. Κι ο Θωμάς, ξύπνιος πια, ρουφούσε αχόρταγα μία μία τις λέξεις κι άφηνε επί τέλους να κυλήσει βαθιά μέσα του η μελωδία: Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ και θανάτω σου τον θάνατον ώλεσας και επήγασας τω κόσμω την ζωήν. Κι ο Θωμάς, ένας άλλος Θωμάς, κάτι άλλο προσπαθούσε πλέον να ακούσει. Κάτι άλλο πάσχιζε να πει...<br /><br /><br /> (K. Mπούζας: ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΑ, 2008)</span></div>
ΜΠΟΥΖΑΣ ΚΩΣΤΑΣhttp://www.blogger.com/profile/01184409252197828876noreply@blogger.com0