Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΑ (Α΄)


Κανένας πλέον δεν ακούει
γιατί στον νου του έχει όσα πρόκειται να πει. 



Στα μάτια μας, σημαντικό κι ανούσιο
ίση αξία αποκτήσαν κι ίδιο μερίδιο ζητήσαν. 


Στόχος πια δεν υπάρχει για κανέναν
αφού δεν ονειρεύεται κανείς. 


Χρόνος πλέον για τίποτε δεν μένει
γιατί πληθύναν οι κενές οι ώρες. 


Στην εποχή που πλούσια αμείβεται η προσπάθεια
οι νικητές σπανίζουν. 


Στην εποχή που ο πολιτισμός γίνεται μέσον προβολής
οι αληθινά πολιτισμένοι αγνοούνται. 


Αφού σαν τέχνη ορίστηκε η λάμψη
τα σκοτεινά τα φώτα γύρω μας χορεύουν.


Στην εποχή που η προσφορά γίνεται τρόπος προβολής
η ανθρωπιά στο εδώλιο στέκεται κι απολογείται. 


Η ίδια η ζωή μας έγινε
εμπορική αξία – η απαξία -. 


Δεν ζούμε καν. Επιβιώνουμε με δόσεις.
Τελούμε πάντα υπό κάποια προθεσμία. 


Διαρκώς και σε τιμή ευκαιρίας εκποιούμε
τα θλιβερά υπόλοιπα των όποιων υπαρχόντων της καρδιάς μας. 


Εξαγοράζουμε πανάκριβα μικρές οάσεις τεχνητές
σαν κάψουλες ατομικές στο χάος της αβύσσου. 


Την κάθε πόλη μας την χτίσαμε με την ζωή μας οδηγό.
Εικόνα της απελπισίας μας κι ομοίωση του πόνου. 


Φοβόμαστε το πρόσωπο του άλλου ανθρώπου
μήπως την ίδια την απόγνωσή μας συναντήσουμε εκεί. 


Ότι φοβόμαστε το αποφεύγουμε.
Και όταν δεν μπορούμε το μισούμε. 


Στις μάχες μας νικήσαμε.
Τα δέντρα εξοντώσαμε. 


Το λίγο πράσινο που έμεινε αντιπαθήσαμε
γιατί μας θύμιζε, τι χάσαμε ως τώρα. 


Τους γέρους τους περιφρονήσαμε
γιατί μας θύμιζαν τις τρυφερές μας μέρες. 


Και τα παιδιά μας τ’ απορρίψαμε ακόμη
γιατί δεν είχαμε να τους προσφέρουμε ελπίδα. 


Κρυφτήκαμε κι από τον ίδιο τον εαυτό μας
γιατί του είχαμε σκοτώσει την ψυχή. 


Ακόμη και βαθιά στην δυστοπία
τα οράματα δεν είναι ουτοπία. 


Όποιος δεν βάζει στόχο το ιδανικό
δεν θα πετύχει το ανέλπιστο. 


Όποιος δεν μάθει να κοιτάζει
δεν πρόκειται τα χρώματα να δει. 


Όποιος δεν μάθει να ακούει
δεν πρόκειται να τον αγγίξει η μουσική. 


Όποιος δεν μάθει να στοχάζεται
δεν πρόκειται να νοιώσει αυτές τις σκέψεις.



(Κ. Μπούζας : Γήινα Δάκρυα Ορόσημα Ψυχής, 2014)