Από τη μια μεριά ο πόλεμος. Σκληρός και κυνικός όπως πάντα, να μας μιλά με την ψυχρή γλώσσα της στρατηγικής: Υπολογισμός δυνάμεων, τακτικές κινήσεις, συνδυασμένοι ελιγμοί, προώθηση χερσαίων τμημάτων, κατάληψη στρατηγικών σημείων, αποδυνάμωση του αντιπάλου, επίτευξη στόχων… Σαν μια παρτίδα σκάκι.
Κι απ’ την άλλη μεριά η ειρήνη, η βασανισμένη, συντριμμένη σε χίλια κομμάτια. Σαν θραύσματα από γυαλί που τρίζουν στο πάτημα του ανύποπτου διαβάτη. Σαν ψίχουλα ασήμαντα, περιστεριών κυνηγημένων πρόχειρη τροφή. Σαν σκόνης μόρια, που το αγέρι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα σκορπίζει.
Η ειρήνη, η καταδιωγμένη, να μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος, όταν βλέπει τη γη, όχι σαν σκακιέρα, αλλά σαν τον πλανήτη του Θεού, και τον συνάνθρωπό του, όχι σαν μια ασήμαντη μονάδα μες στο πλήθος, μα σαν ψυχή μοναδική.
Πόλεμος και Ειρήνη, λοιπόν. Ο Άνθρωπος είναι αυτός που καλείται να κάνει, διαρκώς, την επιλογή, σ’ όλους τους τόπους και σ’ όλους τους χρόνους. Για όσο, βέβαια, του απομένει ακόμη χρόνος κι όσο, φυσικά, υπάρχει γι’ αυτόν τόπος...
