Χθες βράδυ είπα να διαβάσω λίγη ποίηση. Έτσι, για να μερώσουν λίγο τα σκοτάδια...
Και διάβασα για κείνους «όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες».
Γιατί «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Μα κι αν αλήθεια είναι ότι «Οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε» και τούτη αλήθεια είναι: «Την Ρωμιοσύνη μην την κλαις». Κι αν τα σκοτάδια είναι πηχτά, πάντα θα υπάρχει μια ακτίνα για να μας βοηθήσει «Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Γιατί «Άξιον εστι το φως και η πρώτη χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου». Και ο χαιρετισμός «Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά».
Και ο αγώνας, γιατί «Η φλόγα μένει, κατάκορφα σε στήθια και σε νού». Και η δόξα, γιατί «Έσφαλεν ο την δόξαν ονομάσας ματαίαν». Και ο Ύμνος, γιατί «Βαθειά η ατίμητη ψυχή χαιρόντανε τον Ύμνο». Και η Πατρίδα, γιατί «Οι στίχοι στην πατρίδα μου είνε καθάριο μέλι».
Εχθές, με βρήκε αργά η νύχτα να διαβάζω ποίηση... Καβάφη, Κάλβο, Ρίτσο, Σεφέρη, Ελύτη, Σολωμό, Βάρναλη και Σικελιανό και Παλαμά και άλλους. Να, έτσι, για να μερώσουν λίγο τα σκοτάδια.
(Κώστας Μπούζας, 2021)
