Χθες βράδυ είπα να ακούσω λίγη μουσική. Να, έτσι, για να μερώσουν λίγο τα σκοτάδια.
Κι άφησα τον Χατζιδάκη να με οδηγήσει στην Οδό ονείρων του. Και να με ξεναγήσει Στις γειτονιές του φεγγαριού. Κι αυτός μου είπε ένα Παραμύθι χωρίς όνομα. Μου μίλησε για Μια μικρή λευκή αχιβάδα και για τις Πασχαλιές μέσα απ’ τη νεκρή γη. Και δάκρυσα με τα Χαμένα όνειρα και με την Ερημιά του. Με συνεπήρε η Μυθολογία του. Και κάπου εκεί, στο τέλος της περιπλάνησής μας, έσκυψε και χάραξε στον δρόμο με μια κιμωλία έναν κύκλο. Ο κύκλος με την κιμωλία, μου ’πε, είναι σαν να κλείνει μέσα του όλα όσα αγαπώ.
Κι άφησα τον Θεοδωράκη να μου διηγηθεί για την Μνήμη της πέτρας και τον Αρχαίο άνεμο. Και να με ταξιδέψει σε Μια θάλασσα γεμάτη μουσική. Κι επισκέφθηκα τις Μικρές Κυκλάδες, κάτασπρα βότσαλα, στο πέλαγο ριγμένα. Με λούσανε Θαλασσινά φεγγάρια, με πύρωσε Το πρόσωπο του ήλιου. Ύστερα, ούριες Μπαλάντες του στον ουρανό με ύψωσαν και με οδήγησαν μακριά, στις αρχαίες Αρκαδίες, σε βράχια ανεμόδαρτα επάνω φυτεμένες. Και κάπου εκεί, στο τέλος της περιπλάνησής μας, σιγομουρμούρισε έναν Επιτάφιο για όλα όσα χάθηκαν κι ήταν να μην χαθούν. Κι ύστερα, με την γνωστή στεντόρεια φωνή του, Πνευματικό εμβατήριο έψαλε. Για την πολύπαθη την Ρωμιοσύνη και για το Άξιον εστί.
Χθες, με βρήκε αργά η νύχτα να ακούω μουσική. Να, έτσι, για να μερώσουν λίγο τα σκοτάδια.
(Κώστας Μπούζας: 2021)
