ΖΗΤΗΜΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

Στην εποχή μας, τόσο στη χώρα μας όσο και παγκόσμια, πλήττονται ισχυρά εργασιακές σχέσεις, κοινωνικές κατακτήσεις, ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμη και αυτά τα ίδια τα επιτεύγματα του πολιτισμού μας. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που απειλείται, ίσως πιο σημαντικό και απ’ τα προηγούμενα. Αυτή είναι η ανθρωπιά μας.

Συγκεκριμένα, υπάρχει ο κίνδυνος η διαρκής προβολή, από τα Μέσα Μαζικής ενημέρωσης και ειδικά από την τηλεόραση, γεγονότων που σχετίζονται με την ανθρώπινη δυστυχία και μάλιστα με τρόπο ψυχρό και επιδερμικό να οδηγήσει ώστε να φτάσει αυτή να αντιμετωπίζεται, έστω και υποσυνείδητα, σαν κατά κάποιο τρόπο αναπόφευκτη ή ακόμη και δεδομένη. Ο ίδιος κίνδυνος παραμονεύει και εξ αιτίας του μεγάλου πλήθους των σχετικών εικόνων που αντικρίζει ο καθένας στην καθημερινή ζωή του.

Ο άνθρωπος όμως είναι απαραίτητο ποτέ να μην συνηθίσει αυτές τις εικόνες. Ποτέ να μην συμβιβαστεί με την φτώχεια, την πείνα και με την παρουσία αστέγων γύρω του. Ποτέ του να μην νοιώσει τον δίπλα άνθρωπο που δοκιμάζεται σαν μια αδιόρατη παρουσία, αλλά να τον κοιτά πάντα στα μάτια, έστω και διακινδυνεύοντας έτσι να αντικρύσει εκεί τις δικές του ενοχές για τον εφησυχασμό ή ακόμη και για την αδιαφορία του. Να τον αντιμετωπίζει σαν φίλο και όχι σαν ένα τυχαίο δείγμα στατιστικής ανάλυσης.

                Είναι παρήγορο και αποτελεί υγιές κοινωνικό αντανακλαστικό, το γεγονός ότι η κρίση οδήγησε σε φαινόμενα αλληλεγγύης και προσφοράς. Εκείνο που μένει να επιτευχθεί (στον βαθμό που δεν έχει ίσως επιτευχθεί), είναι η δημιουργία της επίγνωσης μέσα στον καθένα μας, ότι η φτώχεια δεν αξίζει σε κανένα. Ακόμη, ότι είμαστε διαχειριστές των χρημάτων μας ( τα οποία βέβαια δεν θα μας ακολουθούν εις το διηνεκές) και με την ιδιότητα αυτή πρέπει να κάνουμε σωστή διαχείριση.

Η εκπλήρωση του ιδανικού της ανθρωπιάς θα επιτευχθεί, όταν ο κάθε ένας φτάσει στο σημείο να αισθανθεί υπόλογος για όποιον δοκιμάζεται. Στο κάτω – κάτω, ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη κι ένα ασήμαντο – κυριολεκτικά – ποσόν είναι ζήτημα ζωής γι’ αυτόν που του λείπει ως και το απλό ψωμί.

 
(Κώστας Μπούζας: 2012)