ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ

Θα ‘θελα να ‘χα ένα αστέρι μέσα στα πολλά.                                 

Δε  ζήτησα  το  πιο  λαμπρό,

γιατί  τ' αστέρι  το  λαμπρό

τα μάτια μη τυχόν φοβάμαι μου θαμπώσει.

Τα μάτια μου που στου χειμώνα τη μουντή βροχή

λησμόνησαν  το  φώς.

Αρκεί να φέγγει όσο εγώ μπορώ να δω.

Ας είναι ένα απ' τα πολλά, φτάνει να ‘ναι δικό μου.            

Ούτε το θέλησα να είναι στη κορφή του ουρανού,              

γιατί τ' αστέρι το ψηλό θέλει δρόμο πολύ για να το φτάσεις,          

κι άμα τ' αγγίξεις, χέρια να έχεις πρέπει δυνατά να το κρατήσεις.

Ας είναι εκεί στο βάθος, ν' αχνοφέγγει δίπλα στο βουνό,   

στο όριο του ορίζοντα, φτάνει να ‘ναι δικό μου....
  
(Κ. Μπούζας: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ, 1993)