ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ

Ένα πρωινό, σαν  νάταν τώρα το θυμάμαι,

το βλέμμα μου έφερα ένα γύρο.

Το άδικο αντίκρυσα να περισσεύει.

Είπα, θα πάρω μολύβι και χαρτί.

Όπου ο άνθρωπος και ‘γω μαζί.

Χρόνια περιπλανήθηκα στο περιβόλι

των ανθρώπινων ψυχών

και μάζεψα απ΄ τα  κλαδιά

σαν ώριμους καρπούς τα αναφιλητά τους.

Και βάλθηκα να τ’ απιθώσω 

μπρος μου στο χαρτί.

Αλλοίμονο, το χέρι μου παρέλυσε,

μπροστά στον πόνο τον αβάσταχτο

και στη βουβή κραυγή.

Σπαράγματα είναι τώρα η γραφή μου,

χαμένα  - ή κρυμμένα -  στη σιωπή.

(Κ. Μπούζας: Σπαράγματα γραφής, 2008)