Κάποιος γεωγράφος θα περιέγραφε τον τόπο αυτό, ως κείμενο στο Νοτιοανατολικό άκρο της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, και σε γεωγραφικό πλάτος περίπου 40 μοιρών, εκτεινόμενο δε σε έκταση 132.000 (περίπου) τετραγωνικών χιλιομέτρων. Άλλος, εθνολόγος, θα κατέτασσε τους κατοικούντες σ΄ αυτόν τον τόπο στην Ελληνική φυλή, ενός εκ των τεσσάρων κλάδων (του πλέον ολιγάριθμου) της λευκής φυλής. Τέλος, το χειρότερο, κάποιος στατιστικολόγος ίσως θα ομιλούσε περί του αριθμού γεννήσεων της εθνότητας αυτής, θα διαπίστωνε το πρόβλημα της υπογεννητικότητας και αναμφίβολα θα έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου της επερχόμενης πληθυσμιακής συρρίκνωσης και ενδεχομένως κάποιας μεταγενέστερης ολοκληρωτικής εξαφάνισης.
Αυτά τα στοιχεία θα παρέθετε, αναφερόμενος στην Πατρίδα αυτή, καθένας που δεν αναβαπτίσθηκε στα νερά της Κασταλλίας πηγής, καθένας που δεν ένιωσε ούτε για μια στιγμή μέσα του να ρέει έστω και μια σταγόνα από τον Ιχώρα των αρχαίων θεών.
Αντίθετα κάποιος Έλληνας, κάτοικος της Πολιτείας Ελλάδος ή μη, θα διεκήρυττε για όλα τα πανανθρώπινα υψηλά ιδανικά που σ΄αυτόν εδώ τον τόπο και από αυτόν εδώ το λαό γεννήθηκαν. Θα θύμιζε ότι η Ελλάδα υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας η μόνη δύναμη που κέρδισε αυτόν τον τίτλο προσφέροντας και όχι αποσπώντας. Θα θύμιζε ακόμη ότι τα αρχέτυπα ενός έθνους δεν σβήνουν ποτέ. Πάντα σ΄αυτόν τον τόπο θα γεννιούνται Ίκαροι, Λεωνίδες, Ορφείς με τον αρχαίο σπόρο να ρέει μέσα τους και να ωθεί αέναα σε πράξεις – σύμβολα για τον άνθρωπο.
Κάποιος Έλληνας ακόμη θα έκρουε στην ανθρωπότητα τον κώδωνα του κινδύνου, λόγω της μη συνεχούς αναβάπτισής της στο Ναό των πανανθρώπινων αξιών, και το χειρότερο της τοποθέτησής της σε σχέση με αυτόν σε αντίπαλη στάση. Όποιος αντιπαλαίει με την ιστορία του, έχει λανθασμένη ιδέα για το παρόν του και αγνοεί το μέλλον του.
Τέλος, κάποιος Έλληνας με πολύ απλά λόγια θα έλεγε – προς κάθε κατεύθυνση – ότι εδώ, στη χώρα των Μουσών, γεννήθηκε ο λυρισμός και η ομορφιά. Σαν άλλοτε και τώρα, κοντά στις Μούσες γεννιέται το κάλλος και η ποίηση, και από εδώ παντού, με την προϋπόθεση της συνεχούς αναβάπτισης. Και αυτός ο Έλληνας, ο κάθε Έλληνας, μια και καλή θα θύμιζε ότι μερικά πράγματα δεν είναι – ποτέ δεν ήταν – θέμα γιγαντισμού. Η πηγή φωτός είναι πάντοτε σαν έκταση, ασυγκρίτως μικρότερη του χάους το οποίο καλείται να φωτίσει.
(Κώστας Μπούζας: 2014)
Αυτά τα στοιχεία θα παρέθετε, αναφερόμενος στην Πατρίδα αυτή, καθένας που δεν αναβαπτίσθηκε στα νερά της Κασταλλίας πηγής, καθένας που δεν ένιωσε ούτε για μια στιγμή μέσα του να ρέει έστω και μια σταγόνα από τον Ιχώρα των αρχαίων θεών.
Αντίθετα κάποιος Έλληνας, κάτοικος της Πολιτείας Ελλάδος ή μη, θα διεκήρυττε για όλα τα πανανθρώπινα υψηλά ιδανικά που σ΄αυτόν εδώ τον τόπο και από αυτόν εδώ το λαό γεννήθηκαν. Θα θύμιζε ότι η Ελλάδα υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας η μόνη δύναμη που κέρδισε αυτόν τον τίτλο προσφέροντας και όχι αποσπώντας. Θα θύμιζε ακόμη ότι τα αρχέτυπα ενός έθνους δεν σβήνουν ποτέ. Πάντα σ΄αυτόν τον τόπο θα γεννιούνται Ίκαροι, Λεωνίδες, Ορφείς με τον αρχαίο σπόρο να ρέει μέσα τους και να ωθεί αέναα σε πράξεις – σύμβολα για τον άνθρωπο.
Κάποιος Έλληνας ακόμη θα έκρουε στην ανθρωπότητα τον κώδωνα του κινδύνου, λόγω της μη συνεχούς αναβάπτισής της στο Ναό των πανανθρώπινων αξιών, και το χειρότερο της τοποθέτησής της σε σχέση με αυτόν σε αντίπαλη στάση. Όποιος αντιπαλαίει με την ιστορία του, έχει λανθασμένη ιδέα για το παρόν του και αγνοεί το μέλλον του.
Τέλος, κάποιος Έλληνας με πολύ απλά λόγια θα έλεγε – προς κάθε κατεύθυνση – ότι εδώ, στη χώρα των Μουσών, γεννήθηκε ο λυρισμός και η ομορφιά. Σαν άλλοτε και τώρα, κοντά στις Μούσες γεννιέται το κάλλος και η ποίηση, και από εδώ παντού, με την προϋπόθεση της συνεχούς αναβάπτισης. Και αυτός ο Έλληνας, ο κάθε Έλληνας, μια και καλή θα θύμιζε ότι μερικά πράγματα δεν είναι – ποτέ δεν ήταν – θέμα γιγαντισμού. Η πηγή φωτός είναι πάντοτε σαν έκταση, ασυγκρίτως μικρότερη του χάους το οποίο καλείται να φωτίσει.
(Κώστας Μπούζας: 2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου