Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Η σημερινή εποχή έχει κάτι από τη νύχτα, και μάλιστα την πιο βαθιά. Αυτήν που νιώθεις το σκοτάδι να διεισδύει και να εμποτίζει κάθε κύτταρο του σώματός σου. Κι ύστερα να μένει εκεί, το νοητό αυτό σκότος, δημιουργώντας απραξία, απόγνωση, θάνατο.

Πόλεμοι: αίτια, αφορμές, προβλέψεις, αναλύσεις, φήμες, σενάρια, απειλές. Ύστερα η ζοφερή πραγματικότητα. Πείνα, προσφυγιά, εξαθλίωση, αίμα, Θεέ μου, πόσο αίμα μπορεί να σηκώσει τούτη η γη; Και τρόμος, βουβός κι αβυσσαλέος, να σφίγγει σαν τανάλια την καρδιά. Σπαραγμός κρατών, εθνών, λαών, θρησκειών, ιδεολογιών, ομάδων ανθρώπων.

Και πάνω απ΄ όλα τα συμφέροντα, γεωπολιτικά και οικονομικά. Σφαίρες επιρροής, ζώνες διέλευσης αγωγών πετρελαίου, ζωτικοί χώροι, διάδρομοι επικοινωνίας. Και η πολιτική, με υπολογισμό δυνάμεων, τακτικές κινήσεις, συνδυασμένους ελιγμούς, προωθήσεις στρατού, κατάληψη στρατηγικών σημείων, αποδυνάμωση του αντιπάλου, επίτευξη στόχων...

Κι από την άλλη μεριά, ο άνθρωπος, αυτός που όλοι επικαλούνται, στη γωνία. Πληγωμένος, μόνος, καταδιωγμένος – στο σώμα μα και στην ψυχή – σε έναν κόσμο, που όλο και λιγότερο νιώθει ότι του ανήκει. Ο άνθρωπος που προσπαθεί, με βουβή κραυγή , να φωνάξει, ότι δεν είναι – δεν πρέπει να είναι- ένα πιόνι, ούτε η γη μια τεράστια σκακιέρα. Είναι ψυχή. Έχει αγωνίες, πόθους, όνειρα, οράματα, αγάπη. Και πάνω απ΄ όλα μία θέληση, να ζήσει.

Ο άνθρωπος που πασχίζει, μέσα στη δίνη των καιρών, να θυμηθεί όλα όσα έχει κατακτήσει. Τον πολιτισμό του, τα γράμματα, τις τέχνες,. Την ανθρωπιά. Την κοινωνία που έφτιαξε μέσα από αγώνες κι από αίμα. Και να σηκώσει το κεφάλι ψηλά και να φωνάξει: Είμαι άνθρωπος....Είμαστε άνθρωποι...

(Kώστας Μπούζας, 2015)