ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

Δεν είμαστε παρά βραχύβια αστέρια
που ακολουθούμε με μαθηματική ακρίβεια
την προδιαγραμμένη μας πορεία. 

Στην άνοδο, πάλλοντες, λαμπυρίζοντες ιριδισμοί.
Φωτός αέναου ενθουσιώδεις υποψίες.
Κάτοπτρα ασυνείδητα αιώνιων καιρών.
Παλμών αρχέγονων ανάξιοι δέκτες,
βαφτίζουμε τα οράματα οφθαλμαπάτες
και προχωρούμε μ’ οπτασίες
σ’ αυτό που ονομάζουμε κορυφή….

Κι εκεί ψηλά στο στέμμα καμαρώνουμε,
καθώς στολίζουμε το πλαίσιο ανώριμων καιρών.
Περήφανες πυγολαμπίδες λαμπυρίζουμε
με φως ψυχρό.
Είναι αυτό που δικαιώνει τα ιδανικά μας.
Αυτά που στον ουρανό της μνήμης μας
ολοένα έδαφος κερδίζουν.
Και εγκαθίστανται μονάρχες και δυνάστες.
Κατευθυντήριες γραμμές.
Το θλιβερό άλλοθί μας.
Το έσχατο ανάχωμα
στην επερχόμενη άτη.

Κι ύστερα σπείρες ελλειψοειδείς που ξεδιπλώνονται
μέσα σ΄αυτό που ονομάζουμε απόλυτο κενό.
Της Μνημοσύνης θλίψη.
Μ’ αγωνιώδεις συσπάσεις
εκβιάζουμε φαντάσματα φωτός,
που μας θυμίζουν κάτι
που όμως ποτέ δεν είχαμε….
Φορείς της μνήμης
που ποτέ μας δεν κερδίσαμε.
Της γνώσης αυθεντίες
που ποτέ μας δεν αγγίξαμε.
Των αισθημάτων οδηγοί
που ποτέ μας δεν πρεσβεύσαμε.
Καιρών ανώριμων τα θλιβερά αποκυήματα….

Τώρα πια έχει φτάσει η εποχή,
που τρίζουμε σαν θρύψαλα από γυαλί
στο πάτημα του ανύποπτου διαβάτη.
Που σκορπίζουμε στο φύσημα του αγέρα
σαν ψίχουλα ασήμαντα,
περιστεριών κυνηγημένων πρόχειρη τροφή.
Που νοιώθουμε τη μοναξιά.
Λουλούδια μειονότητες,
χαμένα στο λαβύρινθο της πόλης,
Αναριγούμε αγγίζοντας το είδωλο της γύρης.
Κάτοπτρα ευτελή,
ύστατου σκηνικού αποτελούμε εξαρτήματα.

Είναι μια ζάλη ομαδική
που ξαναζεί μέσα σ’ ανώριμους καιρούς.
Είναι υστερία που στερεύει το μυαλό
από κρυστάλλινες μορφές.
Είναι μια αρρώστια φοβερή
που 'χει ολότελα το νου μας κυριέψει,
καθώς η Αχερουσία είναι πλέον ορατή….

Τώρα λοιπόν που η λήθη είναι εν όψει,
το μόνο που είναι απαιτητό
είναι να μην ξεχάσουμε
κι ομολογία να χαρίσουμε,
πως δεν είμαστε παρά βραχύβια αστέρια.
Τίποτε άλλο από αποχρώσεις δευτερεύουσες
σ΄ένα λαμπρό καλειδοσκόπιο, χρωμάτων,
που αποτελούν του αιώνιου ενός τη μετουσίωση.

Δεν είμαστε παρά βραχύβια αστέρια.
Κι όμως μας δίνεται η ευκαιρία
εικόνα να κερδίσουμε,
στου Ενός την ενσωμάτωση και την πραγμάτωση.
Σαν χρώματα παράγωγα, ασήμαντα, περήφανα,
σε λαβύρινθους γιγαντιαίου πρίσματος,
τη γενετήσια αρχή αναζητούμε….
Το Λευκό….

(Κ. Μπούζας: ΤΟ ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟΝ, 2002)