Είπαν για τον ποιητή, ότι είναι ιππέας κυμάτων. Ότι φτερουγίζει η ψυχή του κάθε φορά το μύθο του που αγγίζει. Γιατί αυτός δεν ζει όπως οι άλλοι θα εννοούσαν τη ζωή. Το ίδιο που εκείνοι λεν ζωή, αυτός το λέει θάνατο.
Είπαν ακόμη ότι είναι παιδί του ανέμου. Ότι το βράδυ ζει την ένταση και την έκσταση της ποιητικής μυσταγωγίας, ενώ το πρωί φορά τα σκούρα ρούχα της βιοπάλης, μαζί κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο στήθος, για να ξεχωρίζει έτσι μέσα στη πόλη των πληγών. Είναι, πρόσθεσαν κάποιοι, αυτός που σκαλίζει της ψυχής του τις πληγές, κόκκινο αίμα ν’ απλωθεί σ’ ένα κομμάτι από χαρτί, ζωή να του χαρίσει. Κι άλλοι, ότι είναι ταξιδευτής ακούραστος σε θαυμαστό ταξίδι. Σε χώρους ατόφιων ιδεών περίλαμπρους. Σε τόπους αισθημάτων δυνατών ασύλητους.
Διηγούνται για τον ποιητή, ότι σαν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον χρόνο, στην αρχή πάλεψε μαζί του, του αντιστάθηκε. Στο τέλος τον έκανε φίλο του, μαθαίνοντας ότι η ζωή δεν είναι ένα παιχνίδι νίκης. Είναι μια συνέχεια κατανόησης, αποδοχής κι υπέρβασης. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι είναι ο άνθρωπος που έμαθε να περπατά στο μονοπάτι της αγάπης. Κι ότι είναι αυτός που λυτρώθηκε από τον θάνατο, αφού πολύ αγάπησε.
Πάνω απ’ όλα όμως, ο ποιητής νοιώθει βαθιά μέσα του μια μεγάλη αλήθεια. Ότι, αν μια φορά είναι μεγάλη η ερημιά να μη μπορείς να πάρεις, δυο και τρεις πιο αβάσταχτη είναι αυτή σαν δε μπορείς να δώσεις. Έτσι μας προσφέρει κι αυτός εκείνο που μπορεί. Το γέλιο και το δάκρυ του. Το όνειρό του. Την αγάπη του. Το ποίημά του...
(Κ. Μπούζας: ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ, 2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου