Εποχές αγάπης

Γλυκύτατη Άνοιξη. Πολύμορφη, γεννήτρα, ζωοδότρα. Πες μου, που βρίσκεται η αγάπη; Μήπως είναι κρυμμένη μες στον σπόρο που φωλιάζει ακόμη στη ζεστή αγκαλιά της γης, ή μήπως στο τρυφερό βλαστάρι που πρόβαλε δειλά παραμερίζοντας το χώμα; Μη τάχα είναι η προσμονή και η λαχτάρα, ή είναι ο παλμός ο ξέφρενος κι ύστερα η ανάσα η βαθειά; Πες μου…

Θέρος ανίκητο. Εσύ που πυρπολείς τα πάντα με τη φλόγα σου, πες μου, που βρίσκεται στ’ αλήθεια η αγάπη; Μήπως στου πάθους την ασίγαστη φωτιά που τις καρδιές πυρώνει, ή μήπως στων κορμιών το παρανάλωμα; Μην είναι τρέλα, όπως λένε; Πες μου…

Κι εσύ, μελαγχολικό Φθινόπωρο, που κουβαλάς τις μνήμες των άλλων εποχών, μη τάχατες εσύ γνωρίζεις στο ερώτημα μου απάντηση να δώσεις; Που βρίσκεται επί τέλους η αγάπη; Στις αναμνήσεις; Στο πολύτιμο εκείνο απόσταγμα που μένει στην καρδιά μετά από κάθε τέλος; Ή μήπως σ’ όλες εκείνες τις γλυκές ψυχές που διαπέρασαν το είναι μας και μας έπλασαν, την ίδια ώρα που τις πλάθαμε κι εμείς; Πες μου…

Χειμώνα σεβαστέ. Εσύ, γέρος πια κατάλευκος, με τόση πείρα, σίγουρα στη ζωή σου έμαθες η αγάπη τι σημαίνει. Θαρρώ πως ξέρω ήδη την απάντησή σου. Είναι η συμπάθεια, η έλξη, η επιθυμία, η λαχτάρα. O έρωτας, το δόσιμο, ο πόθος και το πάθος. Tο αίσθημα, το δέσιμο, η τρυφερότητα, η στοργή. Η έγνοια, η συμπόνια, η αφοσίωση, η λατρεία. Αγάπη είναι όλα αυτά μαζί και ένα ένα ξέχωρα. Και τούτη την αλήθεια την κατέχεις μόνο εσύ. Αχ, να μπορούσες, σαν πιο σοφός, σαν μεγαλόκαρδος, να την διδάξεις και στις άλλες εποχές.

(Κ. Μπούζας: ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ, 2009)