ΤΟ ΕΝ, ΤΟ ΠΑΝ, ΤΟ ΑΠΕΙΡΟΝ

1

Το Εν, το αναλλοίωτο, το πρώτο, η αιτία,

η αιώνια η δύναμη, συνάμα κι η ουσία,

μα και το αποτέλεσμα.

Ιδού μυστήριον μέγα.

Φως εκπορεύθηκε λαμπρό ο προϋπάρχων Λόγος

και δημιουργία έγινε.

2

Είναι αντικατοπτρισμός καθώς πολλοί το λένε;

Όνειρο του ονειρευτή η παρουσία της ύλης;

Το άϋλο κι αιώνιο απέκτησε εικόνα,

η ουσία εκρύβη στην μορφή που η ίδια περιέχει

κι ο δυϊσμός γεννήθηκε. Η σχέση πια υπήρξε.

3

Νόμος νοήθηκε δεινός των ταπεινών πραγμάτων ,ο Χρόνος.

Μοιραίο αποτέλεσμα γι΄αυτό που έχει αρχή.

Η ένωση εις το παρελθόν, συμμετοχή εις το παρόν

κι επίκειται εις το μέλλον,

αυτό που τώρα όλοι μας καλούμε τελευτή.

4

Υπήρξε τότε ανάγκη των μικρών αναφοράς. Ο Χώρος.

Πεδίο των υλικών του πολλαπλού. Το όριο του χρόνου.

Της κάθε αέναης κίνησης μοιραίο σκηνικό.

5 

Ο κύκλος συμπληρώθηκε. Η Τετρακτύς εφάνη.

Και εστοχάσθη ο Κοσμών. Κι απηύθηνε Άγιο Λόγο. 

Πέντε στοιχεία επάλεψαν, πέντε στερεά υπήρξαν

και κόσμος σχηματίστηκε, η τάξις εγεννήθη.

6

Η κλεψύδρα αναστράφηκε, γάμος εφανερώθη.

Της τάξης νομοτέλεια η ύπαρξη των όντων. Ζωή, ψυχή.

Πνοή ενεφύσησε ο Νους κι ιδού μυστήριον μέγα.

Εικόνα και ομοίωση εκεί στην κορυφή.

7

Ένωση ύλης-πνεύματος. Εξέλιξη των κόσμων.

Η ανώτερη εκδήλωση γενόμενης μορφής. 

Επτά χορδές αντήχησαν στου Απόλλωνα την λύρα.

Χρώματα επτά εφάνησαν στην πύλη της ζωής.

8
Κι ύστερα απ’ την ανάπλαση, αιώνια γαλήνη.
Εις των Μουσών την κλίμακα οκτώ σταθμοί – βαθμίδες,
έργο βαρύ ανέλαβαν, το Θείο ν΄αποδώσουν.
Και αρμονία γεννήθηκε. Και ποίηση. Κι ελπίδες.
 

9

Κίνηση ατελεύτητη. Διάκριση χιτώνων.

Αέναη παλμοδόνηση της Θεϊκής ουσίας.

Κι εννέα στο στερέωμα οι χώροι οι κοσμικοί.

Κι εννέα στον εσώκοσμο οι χώροι οι μυστικοί. 

Το μέγιστο βυθίστηκε στο άπειρα μικρό

κι αυτό υψώθη αγγίζοντας τον ύψιστο ουρανό.

10

Ω Σύμπαν άπειρο, αόρατο,

ασύλληπτο στα μάτια των θνητών.

Αυτό μονάχα θα μπορούσε νάναι ο χώρος Σου

και η απόλυτη σιγή το όνομά Σου,

ή και αλλοιώς, καθώς εσύ υπέδειξες, ο Ων….

(Κ. Μπούζας: ΤΟ ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟΝ, 2002)