ΜΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΠΟΥΖΑ (Αναφορά στο έργο του)

Υπάρχει ένας κοινός τόπος για τους ποιητές.

Σε τούτη την πατρίδα βρίσκουν τη θέση τους το ιδεατό και το ιδανικό, η αγάπη και η ανθρωπιά, το όραμα και το όνειρο. Κάθε ιδέα υψηλή και κάθε κραδασμός ψυχής λεπτοφυής, που καρτερούν σχήμα λόγου να τους δώσεις και να τα κάνεις κτήμα ανθρώπων ες αεί.

Σε τούτη την Καβαφική των ιδεών την πόλη, πολίτης και εγώ, προσπάθησα σε λέξεις να χωρέσω την ψυχή μου και περπάτησα στους δρόμους της…..

Παράλληλοι Δρόμοι

Μην το πειράξεις τ' όνειρο,

γιατί είναι τόσο εύθραυστο,

αφού το φτιάχνει το μυαλό,

καθώς χορεύει παίζοντας.

Θάναι μεγάλο το κακό που έχεις κάνει.

Μην το πειράξεις τ' όνειρο,

γιατί είναι το ιδεατό

κι άμα θα λείψει ξαφνικά,

δεν θα υπάρχουν είδωλα.

Θάναι μεγάλο το κακό που έχεις κάνει.

Στον ουρανό το βλέμμα έστρεψα και αστεριών που έσβηναν υπήρξα…..

Αυτόπτης Μάρτυς.

Ένα αστέρι απόψε σβήνει.

Μη λυπηθείς.

Κάθε ζωή έχει μια αρχή και ένα τέλος,

δε θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση τα άστρα.

Κι εξ' άλλου σκέψου,

το φως τους κάνει χρόνια για να φτάσει ως εδώ.

Ίσως και από πριν ακόμα, όταν το πρωτοαντίκρυσες,

ήδη νάταν νεκρό........

Ήταν τότε που έκλαψα με…..

Σιδερένια δάκρυα

Μ' έλιωσαν σε χυτήριο,

μ' έριξαν σε καλούπια.

Με χτύπησαν στ' αμόνι.

Με διαμόρφωσαν........

Άραγε αμετάκλητα;

Πάντοτε υπάρχει η φλόγα του οξυγόνου,

ή κάτι σαν κι αυτήν.

Μα της ζωής η μάνα θάλασσα, μου χάρισε κουράγιο σ΄ένα….

Τοπίο

Έχεις ποτέ προσέξει τα κύματα;

Υψώνονται σα θεότητες, που τότε μόνο και για μια στιγμή

συνείδηση αποκτούν της δύναμής τους.

Άλλοτε γκρίζα, άλλοτε πρασινωπά, μα πάντα απειλητικά.

Σίγουρα κάτι νοιώθεις τη στιγμή

που με μανία συναντιούνται εδώ στους βράχους,

για να τους σκάψουν ακόμα πιο βαθειά.

Όταν αργότερα θα διπλωθούν νωχελικά αποχωρώντας,

προσπάθησε να δεις στο αντιφέγγισμα του ήλιου,

κάποιες μικρές σταγόνες που ξέμειναν στου βράχου τις αιχμές.

Εγώ αυτές λατρεύω.

Έτσι, με νέα απαντοχή  δυναμωμένος, για τα μεγάλα νοιάστηκα. Γι αυτά τον κόσμο που δονούν. Την εύθραυστη….

Ειρήνη

Ιδέα αρχέγονη στον νου.

Μορφή απρόσιτη στο βλέμμα.

Ειρήνη.

Ανάσα μιας στιγμής χωρίς αρχή και τέλος.

Μοναχικό λουλούδι χαμένο στον λαβύρινθο της πόλης.

Χλωμή ακτίνα με φόντο κάποια σύννεφα μαβιά.

Ειρήνη.

Λευκή εικόνα περαστικών περιστεριών.

Στεφάνι φωτεινό σε κάθε λιόστεμμα.

Την αγάπη και τα….

Φαινόμενα ψυχής

Είναι αστέρια οι ψυχές μας, είπανε, απρόσιτα,

έτη φωτός το ένα από το άλλο αφού απέχουν.

Τότε κι εμείς ταχύτητα αγάπης αναπτύξαμε

και την ενότητα του Σύμπαντός μας κατορθώσαμε.

Τους νόμους της αέναης κοσμικής ανταπόδοσης. Το….

Αντιπεπονθός

Με το δικό μου έλεος, εξαγοράζω έλεος.

Με την αγάπη μου, αγάπη εκμαιεύω.

Με συγκατάβαση, λάθη εξαργυρώνω

και δικαίωμα θεμελιώνω σε ευχή

.

Την ενατένιση, της ίδιας της εφήμερης ζωής. Μια…

Αθέατη διαδρομή

Στης αβύσσου το κατασκότεινο φρέαρ

του ανελκυστήρος το κατάφωτο δώμα

κατάμεστο ελπίδων ανέρχεται.

Πόσο αργά προσπερνά τους ορόφους.

Μακριά η κορυφή είναι ακόμα.

Η λαχτάρα μου στα ύψη εκτοξεύεται.

Και ο στόχος δικαιώνει τον δρόμο.

Και η στάση στο ύψιστο σημείο.

Η ψυχή μου σπαρταρά από δύναμη.

Και η κάθοδος στο φρικτό τούτο φρέαρ.

Του ανελκυστήρος το κατάφωτο δώμα

τρυφερά αγκαλιάζει τις μνήμες μου.

Πόσο γρήγορα οι όροφοι φεύγουν.

Πόσο λίγο το ταξίδι κρατάει.

Η καρδιά μου ραγίζει αδύναμη.

Και  στης παύσης την έσχατη ώρα

σκοτεινό του ανελκυστήρος το δώμα

με  το φρέαρ της αβύσσου είναι όμοιο.

Έψαυσα τότε τα επέκεινα και, άνω θρώσκων, απηύθηνα μια…..

Προσευχή

Φως ιλαρό, μεγαλειότατο,

θρόνου ολόλαμπρου αποκύημα.

Θρόισμα ευεργετικό,

Βάλσαμο της απανεμιάς

των άγνωστων καιρών.

Καθόδου Αγγέλων κλίμακα

οι λαμπυρίζοντες χρωματισμοί της Ίριδος.

Πολυσχιδής εικόνα αναπαύσεως

και πρεσβυτέρων η ενόραση

του αιώνιου Ενός η μετουσίωση.

Παγκόσμιε Ονειρευτή,

θέση ζητώ απεγνωσμένα στ΄όνειρό Σου,

μία μικρή ψηφίδα της εικόνας Σου,

μια ελάχιστη υποψία πρόνοιάς Σου….

Σε τούτο το σημείο,  το ένοιωσα πως πέρασε η ώρα. Είναι  τεράστια των ιδεών η πόλη και δεν προφταίνω της περιήγησής μου μια μεγαλύτερη εικόνα να σας δώσω. Ποιήματα που ντύθηκαν πεζού μορφή. Πεζά που ίσως ποτέ τους δεν έπαψαν ποιήματα να είναι. Και άλλα πάλι ποιήματα, που δεν παύουν να θυμίζουν πάνω απ΄όλα τι είμαστε και τι μας πρέπει:

Άνθρωποι

Τους εαυτούς μας ονομάσαμε ανθρώπους.

Παλέψαμε σκληρά με τα φαντάσματά μας.

Χτίσαμε, μέρα με τη μέρα, την ελπίδα.

Στις ήττες μας σταθήκαμε γενναίοι.

Στις νίκες, μεγαλόκαρδοι.

Δεν αδικήσαμε αυτόν που δεν μπορούσε.

Την δύναμή μας δεν εξαργυρώσαμε

σ΄ ανταλλακτήρια φτηνά.

Σαν είχαμε, προσφέραμε.

Κι όταν την χάσαμε, σώσαμε ένα χαμόγελο,

για να ξορκίσουμε τους δίσεκτους καιρούς.

Το φως κρατήσαμε σαν  εύθραυστη αξία.

Σταθήκαμε με δέος και με προσοχή

μπροστά στο Υπερούσιο.

Δεχτήκαμε το Χρέος.

Ζήσαμε με Τιμή.

Πράξαμε με Αγάπη.

Είμαστε οι Άνθρωποι.

Απρίλιος 2013

Κώστας Μπούζας

(Δημοτική Βιβλιοθήκη Συκεών, 11 Απριλίου 2013)