ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

- Εξουσιαστές, κατακτητές, νεοταξίτες,

  πολέμου έμποροι, αγύρτες και προφήτες,

  ψηλά καπέλα με γραβάτες και επωμίδες,

  αλήτες δούλοι τους, πιστές τους παλλακίδες,

  στήσαν χορό σε μια σκηνή

  και πίσω εμείς ανώνυμοι μα τραγικοί κομπάρσοι,

  με ρόλο βαρυσήμαντο.

  Πράξη να κάνουμε αυτά που υπάρχουν στο χαρτί.

  Σαν τον χορό σ' αρχαία τραγωδία, μια άτη ψάχνουμε

  κι ας είναι καταλυτική,

  θα είναι έξω απ' όλα όσα έχουνε προβλέψει,

  και τότε ίσως να κοπεί αυτή η ανεξέλεγκτη ροή.

  Και το ευχόμαστε, όλοι εμείς,

  οι ανώνυμοι μα τραγικοί κομπάρσοι…..

- Ο Χουάν κιθάρα δεν θα παίξει πια.

- Ο Ούλοφ αγνοείται.

- Ο Πάολο ξεψύχησε με μία σφαίρα στην καρδιά.

- Ο Πήτερ αγνοείται.

- Του Στράτου όλα τα ενθύμια κουβάλησα στο σπίτι του μια μέρα.

- Ο Αντρέϊ αγνοείται.

- Ο Ζισκάρ σε ένα ξαφνικό βομβαρδισμό

  κάτω απ' τα ερείπια  το τρόμο αποχαιρέτησε.

- Ο Γιόχαν αγνοείται.

- Ο Γιώργος ο καλαμπουρτζής μας άφησε

  με την απόγνωση στο βλέμμα να χορεύει.

- Ο Στήβεν αγνοείται.

  Οι βιομηχανίες όπλων ακόμα έχουν απόθεμα,

  Ρώυτερ, 7 Μαρτίου, Ουάσιγκτον.

  Λαοί αγωνιστείτε......

- Μες στα απέραντα χωράφια κάποιων ανώριμων καιρών,

  σαν γεωργός ο θάνατος θερίζει τους καρπούς της άγνοιας μας…...

- Είναι μια ζάλη ομαδική που ξαναζεί μέσα σ' ανώριμους καιρούς.

  Είναι υστερία που στερεύει το μυαλό από κρυστάλλινες μορφές.

  Είναι μια αρρώστια φοβερή που ΄χει ολότελα το κόσμο κυριέψει….

- Μια νύχτα καταλυτική χωρίς αρχή και τέλος.

  Μια λάμψη εκτυφλωτική χωρίς πηγή και δέκτη.

  Και ο καρπός κάποιων ανώριμων καιρών

  χωρίζεται σε άπειρα κομμάτια.

  Σαν θραύσματα από γυαλί που τρίζουνε

  στο πάτημα του ανύποπτου διαβάτη.

  Σαν ψίχουλα ασήμαντα,

  περιστεριών κυνηγημένων πρόχειρη τροφή.

  Σαν σκόνης μόρια που το αγέρι

  στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα σκορπίζει......

- Και μόλις τώρα ξαναζεί

  με φόντο το γαλάζιο χρώμα τ’ ουρανού

  ένας ρυθμός ουράνιος.

  Κι είναι ύμνος αθάνατος….

  Ειρήνη.

  Ιδέα αρχέγονη στο νου.

  Μορφή απρόσιτη στο βλέμμα.

  Ειρήνη.

  Ανάσα μιας στιγμής χωρίς αρχή και τέλος.

  Μοναχικό λουλούδι χαμένο στον λαβύρινθο της πόλης.

  Χλωμή ακτίνα με φόντο κάποια σύννεφα μαβιά.

  Ειρήνη.

  Λευκή εικόνα περαστικών περιστεριών.

  Στεφάνι φωτεινό σε κάθε λιόστεμμα.

  (Κώστας Μπούζας : ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ ΓΡΑΦΗΣ, 2008)

  Βραβείο Ομήρου Παγκόσμιου Ποιητικού Διαγωνισμού

  Αμφικτυονίας Ελληνισμού, 2007.