Λόγοι Διδασκάλου

 

Σαν το μελίσσι συναγμένοι γύρω του, το νέκταρ ρούφαγαν αχόρταγα απ’ τα λόγια του. Μυσταγωγία θαυμαστή η μετάγγιση φωτός. Υπόθεση ολάκερης ζωής…

Δάσκαλε πες μας, κάποιος μες στο πλήθος ρώτησε, ποιό είναι το πολυπόθητο κλειδί της ευτυχίας, που όλοι ψάχνουμε να βρούμε; Τί ‘ναι αυτό που στην ψυχή δίνει φτερά;

Κι αυτός απάντησε: Την ευτυχία στα απλά τα πράγματα την βρίσκεις. Πρέπει να μάθεις το παρόν να ζεις. Σκέψου όσα έχεις, όχι αυτά που νομίζεις πως σου λείπουν. Αγνόησε τις σκέψεις τις αρνητικές. Νοιώσε ευτυχισμένος εκεί που βρίσκεσαι. Κάνε μέσα σε μια στιγμή φίλο σου τον άγνωστο, χαμογελώντας του. Χαιρέτησέ τον. Και κάτι ακόμη. Μάθε τις λεπτομέρειες των πραγμάτων γύρω να παρατηρείς. Θ’ ανακαλύψεις έτσι το εκπληκτικό μέσα στο συνηθισμένο.

Μα, κάποιος άλλος αντίρρηση του έφερε, ποιός κάτι τέτοιο άραγε μπορεί μέσα στα τόσα τα προβλήματα, μέσα στις τόσες ασχολίες τις σημαντικές κι επείγουσες, που τον χρόνο ολόκληρο του κλέβουν;

Του χαμογέλασε με καλοσύνη και με ερώτηση την ερώτηση ανταπέδωσε: Τι είναι πράγματι σημαντικό; Για κάθε τι που σου συμβαίνει σκέψου, θα έχει καμία σημασία αυτό σε ένα χρόνο; Όλα περνάνε. Κι ύστερα, όλα σου τα προβλήματα με άλλο μάτι προσπάθησε να δεις. Δες τα σαν ευκαιρίες μάθησης. Έτσι κι αλλιώς, πιο πολύ με ένα διαγώνισμα η ζωή φαίνεται να μοιάζει και όχι με κατάσταση επείγοντος περιστατικού. Κι έπειτα, τίποτε δεν είναι αληθινά επείγον. Την μέρα που θα φύγουμε απ’ αυτή την γη, θα μείνουν πίσω μας πράγματα ημιτελή να τα τελειώσουν οι άλλοι. Μια μονάχα επείγουσα υποχρέωση υπάρχει. Η αγάπη. Αυτή μονάχα δεν μπορεί αν περιμένει.

Όμως, τώρα πιο πολλοί αντέδρασαν, πώς την αγάπη μας μπορούμε να χαρίσουμε σε όσους μας πληγώνουν και μας αδικούν; Πώς κάτι τέτοιο είναι δυνατόν;

Το βλέμμα του έφερε ένα γύρο κι αποκρίθηκε: Σπουδάστε τους ανθρώπους. Διακρίνετε την αθωότητα. Συμφιλιωθείτε με την έλλειψη τελειότητας σ’ αυτούς. Και στο κάτω κάτω, αντί να έχετε δίκιο επιλέξτε να έχετε καλοσύνη. Κι αυτή πολλές φορές να ξέρετε πως είναι μεταδοτική. Και κάτι ακόμη. Η κακία και το μίσος στην καρδιά μας είναι σαν μια χιονοστιβάδα. Η οργή προσελκύει κι άλλη οργή. Όσο ακόμη είναι νωρίς, μόλις γεννιέται, πρέπει να μάθετε πώς να την σταματάτε.

Καθώς κανείς άλλος δεν μίλησε, απλώθηκε τριγύρω η σιωπή. Κι αυτός, αφού τους άφησε για λίγο ν’ αφουγκραστούν τον ήχο της, συμπλήρωσε δύο τελευταία λόγια: Γίνετε έτοιμοι να προσφέρετε στους γύρω σας αγάπη. Να είστε σίγουροι ότι την αξίζουν όσο ακριβώς κι εσείς. Και όταν σας κυκλώνει η μοναξιά, γράψτε ένα γράμμα όλο ζεστασιά κι ας μην υπάρχει αποδέκτης. Να θυμάστε ότι γίνεστε αυτό, πάνω στο οποίο ασκείστε περισσότερο. Και κάτι τελευταίο. Δεχτείτε στωικά το γεγονός, ότι δεν ξέρετε αυτό που θα συμβεί. Συμφιλιωθείτε με το ότι ο καθένας μας, εκτός από μέγας είναι και μικρός. Και σαν ο εγωισμός δεν σας αφήνει, σαν γιατρικό την ίδια σας την κηδεία φανταστείτε. Με όσες λεπτομέρειες αντέχετε. Και σαν το νοιώσετε πως την ζωή είστε έτοιμοι να αγαπήσετε, ζήστε την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η τελευταία σας στη γη αυτή. Μπορεί εξάλλου και να είναι...

(K. Mπούζας: ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑΤΑ, 2008)