Κοντά στις Μούσες

Κι όταν η Θεογέννητη Κλειώ

τον πάπυρο ξεδίπλωσε για να εξιστορήσει,

οι Μούσες οι υπόλοιπες τα δυνατά τους βάλαν.

Τότε τριγύρω μέθυσε της Ευτέρπης ο γλυκόλαλος αυλός,

της Τερψιχόρης τα κρινένια δάχτυλα ασπάστηκαν τη λύρα

και το κορμί της Ερατώς κυρίεψε φλόγα γλυκιά,

το διέτρεξε αρχέγονος παλμός

και με πανάρχαια γλώσσα,- γλώσσα χορού-, διηγήθηκε.....

Κλονίστηκε τότε ο Όλυμπος ο χιονοσκέπαστος

μπροστά στο άκουσμα το ανείπωτο

κι ο Ίμερος για μια στιγμή γνήσια νόμισε την ομορφιά του.

Τότε.....

η Θάλεια που από πάντα κωμωδεί εγέλασε

κι η Μελπομένη γνωρίζοντας πως όλα πάνε πάντα δυο,

έφτιαξε τραγωδία.

Κι έπειτα.....

Κι έπειτα η Μούσα η Πολύμνια διηγήθηκε.....

Να ήταν όνειρο;.....Κατάπληξη.....

Ο Ελικών στον ουρανό υψώθηκε

και φάνηκε ο Πήγασος που αλύπητα τον χτύπαγε

με τ’ ακροπέταλά του.

Κι η Ιπποκρήνη,

του Ποσειδώνα του αφέντη της την εντολή γνωρίζοντας,

σημαδιακά ανάβλυσε.

Και τότε.....αχ τότε.....

η Ουρανία κι η Καλλιόπη οι Θεόπνευστες

ποίηση φτιάξαν.....

Αυτά διηγήθηκε μια μέρα ο Ησίοδος

κι όρκο βαρύ ορκιζόταν πως η Κλειώ γραμμένα τα ΄δωσε,

μαζί με μία δάφνη

και με το χρίσμα το Θεϊκό του ποιητή.....

(Κ. Μπούζας: Κοντά στις Μούσες, 1997)