Η ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ

            Εξουσιαστές, κατακτητές, νεοταξίτες,

            πολέμου έμποροι, αγύρτες και προφήτες,

            ψηλά καπέλα με γραβάτες κι επωμίδες,

            αλήτες δούλοι τους, πιστές τους παλλακίδες.

           

Και πίσω εμείς, ανώνυμοι κομπάρσοι, τραγικοί,

            ζωή να δίνουμε σ’ αυτά που υπάρχουν στο χαρτί,

            χορός αόρατος σ’ αρχαία τραγωδία,

            βουβές φωνές σε φάλτσα χορωδία.

           

Μια ζάλη είναι ομαδική που ξαναζεί

            σε σκοτεινή κι ανώριμη εποχή.

            Μια υστερία που στερεύει το μυαλό,

            ο ύπνος που ταράχτηκε απ’ όνειρο τρελλό.

           

Θα έρθει κάποτε μια άλλη εποχή,

            κομμάτια που θα γίνουν τούτα σαν γυαλί

            που τρίζει απ’ το πάτημα του ανύποπτου διαβάτη.

            Καθρέφτης που συντρίφτηκε δεν δείχνει την απάτη.

           

Και ψίχουλα ασήμαντα όλοι αυτοί,

            περιστεριών κυνηγημένων πρόχειρη τροφή.

            Σαν σκόνης μόρια, αόρατα, χαμένα,

            στου ορίζοντα τις άκρες σκορπισμένα.

           (Κώστας Μπούζας: 2010)