ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΖΩΗ

Τα παραμύθια έχουν γίνει οι εμμονές μας,

δεν κάνουμε εμείς χωρίς αυτά.

Σ’ οθόνες μέσα ζούμε τις ζωές μας

και σε ανιήλαγα δωμάτια, κλειστά.

Στους δρόμους περπατάμε υπνωτισμένοι,

δεν μας αγγίζει πια καμία ομορφιά.

Θαρρείς και προχωράμε κουρδισμένοι,

σ’ επιλεγμένη από τα πριν στενή τροχιά.

Στα πάρκα δεν καθόμαστε πια τώρα,

λουλούδια δεν προσφέρουμε ποτέ,

δεν ανταλλάσσουμε καθόλου πλέον δώρα,

τον διπλανό μας δεν φωνάζουμε αδερφέ.

Θα σε ρωτήσω αγαπητέ μου συμπολίτη

και θέλω να μου πεις ειλικρινά,

αν τον φτωχό ακόμα λες αλήτη,

αν τον συνάνθρωπό σου βλέπεις φιλικά.

Αν τελευταία αντίκρισες τα άστρα.

Αν κάποτε ατένισες μακριά.

Αν γύρω σου ακόμα χτίζεις κάστρα.

Αν χαμογέλασες ποτέ σου στα παιδιά.

Τα παραμύθια έχουν γίνει οι εμμονές σου,

σε ψεύτικες εικόνες μέσα ζεις,

με πλαστικές χαρές γεμίζεις τις στιγμές σου       

με δόξα χάρτινη πασχίζεις να σωθείς.

 

           (Κώστας Μπούζας: 2010)