ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Σ΄ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ

 

            Παιδί που έγειρες χλωμό,

            κορμί σκελετωμένο,

            θάθελα κάτι να σου πω,

            καιρό το περιμένω.

Συγγνώμη αν σε ξέχασα

            στο παραμιλητό μου.

            Συγγνώμη αν δεν σ’ έψαξα

            ποτέ στο όνειρό μου.

Η πείνα δεν με παίδεψε,

            την φτώχεια δεν γνωρίζω,

            οι πόλεμοι δεν μ’ άγγιξαν,

            σ’ ερείπια δεν γυρίζω.

Με φώτα με τυφλώσανε,

            μου έκλεψαν το βλέμμα,

            στολίδια με θαμπώσανε,

            με βούτηξαν στο ψέμα.

Και μ’ άφησαν χωρίς ψυχή,

            κουφάρι ρημαγμένο,

            κι αναζητώ λίγη ζωή

            σε ύπνο ταραγμένο.

Μα τώρα σ’ αναγνώρισα

            στο αναφιλητό μου,

            στην μαύρη ώρα γνώρισα

            τον δύστυχο αδερφό μου.

Και θέλω τόσα να σου πω,

            όμως δεν μένει χρόνος.

            Προφταίνω ένα σ’ αγαπώ.

            Σε λίγο μένω μόνος.

 

           (Κώστας Μπούζας: 2010)