ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ

            Τριγύρω ακούω χτυπήματα τόσα,

            που σβήνουν και χάνονται πέρα μακριά,

            οι κούκλες ξυπνήσανε και κάνουν όσα,

            ποτέ τους δεν τόλμησαν στα φανερά.

           

Και παίζουν και τρέχουν, χορεύουν, μιλάνε,

            γνωρίζουν σαν όλους αγάπης φιλιά,

            μα οι ώρες περνάνε κι εκείνες γερνάνε

            και γέρνουν και μένουνε σε μια γωνιά.

           

Στη σύντομη τούτη ζωή που περάσαν,

            που κύλισε γρήγορα σαν το νερό,

            ανάσα δεν πήραν, στιγμές προσπεράσαν,

            μια ένταση ζήσαν χωρίς τελειωμό.

           

Αν μπόραγαν έστω την ύστατη ώρα,

            το βλέμμα να υψώσουν για μια φορά,

            θα μάθαιναν τότε για πάντα, για τώρα,

            ποιός τάχα κουνά τα δικά τους σκοινιά.

           (Κώστας Μπούζας: 2010)