ΝΕΡΑΪΔΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

           Τακούνια στον δρόμο ακούγονται πέρα

            κι αρώματα γύρω τη νύχτα μεθούν,

            μαλλιά όλο χάρη πετούν στον αέρα,

            φωνές όλο γλύκα αισθήσεις ξυπνούν.

           

Η φούστα φρενάρει τρεις πόντους πιο κάτω.

            Η μπλούζα τεντώνει, στενή κι ανοιχτή.

            Τα πόδια, κολώνες χυτές παρακάτω.

            Το στήθος προβάλλει στητό και βαθύ.

           

Στην άκρη στημένη ανάβει τσιγάρο,

            μια άλλη γερμένη βιτρίνες κοιτά

            και κάποια πιο πέρα σιγά, θα σε πάρω,

            ακούω να λέει αργά και βραχνά.

           

Και μάγισσες άλλες τη θέση τους παίρνουν,

            στα φώτα λικνίζονται τώρα αυτές,

            μεθάνε, ζαλίζουν, κοντά τους σε σέρνουν

            σαν γόησσες που ’ναι, συλφίδες σωστές.

           

Ιέρειες της νύχτας, μαΐστρες της πόλης,

            σταγόνες ιδρώτα σε χείλια στεγνά,

            του πόθου νεράϊδες της ύπαρξης όλης

            σκιές δίχως στίγμα γλυστρούν στα στενά.

           

Κι η νύχτα περνάει, η μέρα ζυγώνει,

            οι πόθοι μερεύουνε σιγά σιγά.

            Βαριά ανασαίνει, τα πόδια διπλώνει,

            τα λόγια του έρωτα σβήνουν κι αυτά.

           (Κώστας Μπούζας: 2010)