ΔΕΣΜΩΤΗΣ ΤΟΥ ΙΛΙΓΓΟΥ

            Τις νύχτες ονειρεύεται η πόλη

            με όνειρα θαμπά απ΄ τον καπνό,

            σε μια παραίσθηση βουβή βυθίζεται όλη,

            σ’ ένα ταξίδι που δεν έχει τελειωμό.

           

Ακούω ανάσες να χορεύουν στο σκοτάδι.

            Ακούω βήματα να ηχούνε δυνατά.

            Ακούω ψίθυρους, τους ίδιους κάθε βράδυ.

            Ακούω κλάματα πνιχτά και βογγητά.

           

Κι ο ίλιγγος συνέχεια δυναμώνει

            κι ο νους ραγίζει όπως το γυαλί,

            τα νεύρα του τσακίζει σε αμόνι

            και τις αισθήσεις του τρυπάει με κεντρί.

           

Τα χρόνια πίσω όταν βλέπει τον πονάνε,

            τα μπρος τα χρόνια τρέμει να τα δει,

            οι σκέψεις του βελόνες που τρυπάνε,

            οι μέρες του αγωνία και ντροπή.

           

Μοναδικός του πόθος τώρα πια η δόση,

            φροντίδα μόνη του απλά να μην πονά,

            μοναδικό του άγχος πλέον πως θα δώσει

            στο βαποράκι όσα του ζητά.

           

Τη μέρα που θα έρθει θα ’ναι μόνος,

            πιο μόνος κι απ’ τ’ αγέρι που φυσά,

            θα νοιώθει τότε να’ έχει φύγει πια ο πόνος

            καθώς θα ταξιδεύει μακριά.

           (Κώστας Μπούζας: 2010)