ΓΗΪΝΑ ΔΑΚΡΥΑ

Εμείς, τ’ άπειρα όντα της στιγμής,

            στο κέλυφος του χρόνου εγκλωβισμένοι,

ημιτελείς, αυθάδεις και θρασείς,

οι κατ’ ευφημισμόν πολιτισμένοι.

Τα δάση μας τα κάψαμε εμείς,

ποτίσαμε το χώμα δηλητήρια,

το πρόσωπο αυλακώσαμε της γης,

με χίλια δυο φριχτά βασανιστήρια.

Διοξίνες, νέφος, τόνοι πλαστικού,

απόβλητα, σκουπίδια, δυσωδία,

η ανάσα ρόγχος, μόλυνση παντού,

ζωή πούφτασε νάναι τραγωδία.

Βόμβες φυτέψαμε πολλές εμείς,

τον θάνατο παντού με κάθε τρόπο,

το κλίμα καταστρέψαμε της γης,

άγονη έρημο αφήσαμε τον τόπο.

Νερά που έπαψαν να είναι πια νερά,

αέρας που δεν είναι πια αέρας,

φαινόμενο θερμοκηπίου πιο ψηλά,

η τρύπα του όζοντος το θέμα κάθε μέρας.

Και σ’ όλα αυτά ανάμεσα εμείς,

στην φλούδα ενός εγωισμού φυλακισμένοι,

ανόητοι, τυφλοί κι εγωπαθείς,

            οι κατ’ ευφημισμόν πολιτισμένοι. 
 

           (Κώστας Μπούζας: 2010)